Warto było zarwać tę nockę, mimo że musiałem rano wstać
Takich chwil, z udziałem polskich bokserów, jest jak na lekarstwo – rundy nr 6 i 11 już wpisały się do klasyków polskiego boksu zawodowego. Głowacki pokazał kawał twardego boksu i niezłomnej woli walki. Udowodnił, że na poziomie mistrzowskim, „polski bokser potrafi”, w co wielu kibiców zwątpiło po kompromitacjach kilku pięściarzy z Polski w walkach o tytuły.
Jeśli chodzi o bardziej analityczne przemyślenia, to Głowacki wczoraj wszedł na kolejny, wyższy poziom, a wydaje mi się, że może być jeszcze lepszy. Trudno jednak zacząć pisać o dyspozycji Krzyśka, bez wspomnienia Fiodora Łapina. Szkoleniowiec ten ułożył optymalną taktykę pod Hucka, świetnie nakreślił Głowackiemu wywieranie inteligentnej presji, która na dłuższą metę, przyniosła wielki sukces Polakowi. Wiadomo było, że Marco gubi swoją efektywność będąc pod presją, ponieważ zabiera mu się miejsce pod wyprowadzanie jego szalonych szarży – pod tym względem dobór taktyczny Łapina i Głowackiego był optymalny. Krzysztof wzorowo wprowadzał go w życie, cały czas miał zimną krew i nie dawał się prowokować rywalowi, który kilka razy uderzył go po gongu. Polak robił swoje, 3 pierwsze rudny zagarnął stosunkowo łatwo, do tego był do bólu konsekwentny, co przyniosło efekty w rozstrzygających chwilach tej potyczki. Później obraz walki wyrównał się i Hucka zaczął odrabiać straty, jednak pewna rzecz, wykonywana przez Głowackiego niemal przez cały czas, kompletnie wyssała z niego soki. Otóż były to ciosy na korpus. Krzysztof bił je z uporem maniaka od pierwszej rundy, co w końcu przyniosło oczekiwane efekty. Ex – mistrzowi zaczęło brakować kondycji, w 11 odsłonie był już bardzo zmęczony, co było efektem częstych uderzeń Główki w schaby Bośniaka. Podsumowując, od strony taktycznej strategowi Łapinowi i wykonawcy Głowackiemu należą się wielkie brawa. Od strony fizycznej Krzysztof był przygotowany również nienagannie – wprawdzie zwolnił po 4 rundzie, ale jak na kogoś, kto został znokautowany, a tylko sobie znanym sposobem wstał z desek w tak intensywnej potyczce, bił się do końca w naprawdę dobrym tempie. Czysto boksersko Głowacki też miał kilka atutów – min, jego timing funkcjonował naprawdę dobrze i w wymianach, o dziwo, więcej trafiał Polak. No i na sam koniec, trzeba pochwalić, wolę walki Polaka. W 6 rundzie, po przyjęciu tego demolującego sierpa, wydawało się, że jest zamknięty w trumnie leżącej w grobie zakopanym do połowy, ale on wstał i, w stylu Marqueza, począł z dobrym skutkiem napierd***ć w rywala jak w bęben. Nie widziałem ani jednego momentu zawahania u Krzyśka, a był to tak właściwie jego pierwsza, poważna walka… No i w 11 rundzie zachował się jak prawdziwy killer dobijając rannego rywala. Zdaje się, że Głowacki, to taki całkowicie niepozorny gość, który jednak posiada instynkt zabójcy i nigdy w ringu nie robi kroku w tył. Facet jest stworzony do walki, ma mentalność wojownika. No i na sam koniec, muszę napisać, że wielką frajdę sprawiło mi, że to akurat tak skazywany na porażkę Głowacki, powycierał ring tym bufonem – Huckiem, którego całkiem cenię (to kawał ringowego zbója, do tego bardzo, bardzo silnego), jednak totalnie nie trawię, od pierwszej walki z jego udziałem, którą widziałem. Miny brata Hucka i Marco, po tym jak turlał się po ringu, były więcej niż wymowne.
Jednak jeśli chodzi o Hucka, to wydaje mi się, że nie odzyska już tytułu. Jego kariera poszła w złą stronę, a wydarzenia z ostatniego roku + z wczoraj, myślę że dokonały pewnego, negatywnego przełomu w jego boksie. Nie uważam jednak, aby w walce z Głowackim Marco był słabo przygotowany. Na pewno nie był w optymalnej formie, jednak nie ma mowy o tragedii. Myślę, że od 2-3 lat Marco powoli obniża loty, do tego w pewnych aspektach rzemiosła jest mocno ograniczony. Myślę, że współpraca z nowym trenerem nie wyszła mu na dobre, bo styl Hucka i amerykański styl, to dla mnie trochę ogień i woda. Wczoraj nie widziałem żadnego zamysłu w boksie Bośniaka, a przecież stać go było na kilka zdyscyplinowanych potyczek, jak chociażby ta z Lebiediewem, czy Arslanem II. Nie mniej, płakać po Hucku nie będę, bo utożsamiam go z sauerlandowską infrastrukturą wałków – gdzie robi się wszystko, aby bokser gospodarzy wygrał. Pocieszającym jest to, że kłamstwo i głupota wyszły na wierzch. Huck obraził się na promotora, za to że nie dostał, przy wyrównanej walce zwycięstwa; wierząc w swoją wielkość poszedł swoją drogą i zebrał solidne lanie, od boksera, którego lekceważył niczym journeymana. Czy Huck jest w stanie zawrócić z drogi regresji (zarówno jeśli chodzi o dyspozycję ringową, jak i otoczkę promotorską)? Moim zdaniem raczej nie. Facet jest jeszcze młody, ale ma za sobą wiele ciężkich wojen, do tego mnóstwo sparingów w których też zbierał po głowie, w Cruiser nowe pokolenie dochodzi do głosu, a w ciężkiej Bośniak będzie obrywał ciosy mocniejsze niż kiedykolwiek. Myślę, że „epoka Hucka – 13 obron” (na szczęście) skończyła się, choć i tak trwała za długo.
Ps. Co do Główki, to życzę mu potyczki unifikacyjnej z Lebiediewem. Denis ma już z górki, a Krzysiek może złapać wiatr w żagle. Poza tym, zestawienie stylów, gwarantowałoby grzmoty.
