Najlepsi bokserzy Australii

[Hugo]

Australia nigdy nie była w boksie wielką potęgą, ale zawsze posiadała jakichś wybitnych bokserów i taki stan utrzymał się do dnia dzisiejszego. Boks australijski jest dość izolowany i nie licząc Nowozelandczyków i wyspiarzy z wysp Pacyfiku Australijczycy walczą przede wszystkim ze sobą. Tylko zdecydowani dominatorzy na szczeblu kontynentu podejmują rywalizację z wysokiej klasy przeciwnikami o trofea rangi światowej.

Andrew Moloney (kogucia)
Młody niepokonany prospekt boksujący jako zawodowiec dopiero od 1,5 roku. Jest obdarzony silnym ciosem i pokonał m.in. niezłego Japończyka Ryohei Takahashiego.

TJ Doheny (super kogucia)
Doheny pochodzi z Irlandii i można go uznać za jednego z najbardziej utalentowanych bokserów Australii. W ciągu 4 lat dorobił się bilansu 15(11)-0. pokonał znanych rywali, takich jak Denkaosan Kaovichit i Marco Demecillo

Jason Moloney (super kogucia)
Jason to brat bliźniak Andrew Moloneya. Jak dotąd wszystkie 6 pojedynków na zawodowym ringu rozstrzygnął przed czasem.

Jack Asis (super piórkowa)
Asis pochodzi z Filipin, gdzie w wieku 19 lat rozpoczął swe zawodowe starty. Przez wiele lat był przeciętniakiem, a po przeniesieniu się do Australii stał się journeymanem. Nagle w 2011 zaczął wygrywać z coraz lepszymi przeciwnikami i ta dobra passa trwa do dziś. W 2015 zdobył pas IBO.

Paul Fleming (super piórkowa)
Jako amator Fleming był mistrzem Oceanii i reprezentował Australię na olimpiadzie w Pekinie 2008. Jako zawodowiec ten silny fizycznie mańkut jest niepokonany, ale z klasowymi rywalami dotąd nie boksował.

George Kambosos Jr (lekka)
Kambosos to niepokonany prospekt z greckimi korzeniami. Walczył wyłącznie w Australii, ale pokonywał rywali np. z Argentyny i Filipin.

Chad Bennett (super lekka)
42-letni Bennett jest jak wino. Im starszy, tym lepszy. Przez wiele lat boksował w półśredniej lub super półśredniej i dorobił się reputacji solidnego średniaka. W 2011 zbił do super lekkiej i w nowej kategorii odniósł kolejnych 10 zwycięstw przed czasem, przy czym rywale wcale nie zaliczali się do bumów.

Jeff Horn (półśrednia)
Horn reprezentował swój kraj na mistrzostwach świata amatorów i olimpiadzie w Londynie 2012, gdzie dotarł do ćwierćfinału. W Australii ma opinię wielkiego talentu, ale chyba trochę na wyrost, bowiem w technice ma spore braki. Jego bilans po 3 latach zawodowstwa to 13(8)-0-1. W kwietniu br. ma zmierzyć się z Randallem Baileyem.

Rocky Jerkic (super półśrednia)
Jerkic to bokser pochodzenia chorwackiego w typie osiłka. Jest niepokonany, a blisko połowę pojedynków zakończył w 1 rundzie.

Daniel Geale (średnia)
Geale to chyba najbardziej znany zawodowy bokser Australii ostatniego dziesięciolecia. Jako amator bez powodzenia reprezentował swój kraj na olimpiadzie w Sydney 2000 i dwukrotnie na mistrzostwach świata. Jako zawodowiec był bardziej skuteczny. W 2007 zdobył pas IBO, w 2011 IBF, a rok później WBA Super. Wielokrotnie wygrywał z teoretycznie mocniejszymi od siebie rywalami. Dopiero szybkie porażki przed czasem z Giennadijem Gołowkinem i Miguelem Cotto uczyniły z niego boksera schyłkowego.

Sam Soliman (średnia)
Soliman ma korzenie egipsko-koptyjskie. Jest ewenementem chyba jeszcze większym, niż Bennett. Przygodę ze sportem rozpoczął od kickboxingu, a jako pięściarz zawodowy zadebiutował w 1997 jako 24-latek. Przeplatał okresy dobrego boksu ze słabymi, a trzykrotnie na drodze do światowej kariery stawał mu Anthony Mundine. Dopiero po 40. wywalczył pas IBF, pokonując Felixa Sturma. Dwie ostatnie walki przegrał z Jermainem Taylorem i Dominikiem Wade'em i chyba zbyt wiele już po nim spodziewać się nie można.

Zac Dunn (super średnia)
Ten młody pięściarz to jedna z największych nadziei australijskiego boksu. Jest mistrzem świata IBO, a jego aktualny bilans to 20(15)-0. Dunn nokautował bumów. Z lepszymi bokserami, jak Derrick Findley, czy Maks Bursak zwyciężył z trudem na punkty.

Blake Caparello (super średnia)
Caparello długo boksował w półciężkiej, w której bez porażki doszedł do title shota WBO. Jednak z Siergiejem Kowalowem poległ już w 2 rundzie. W super średniej wygrał 3 walki, a wkrótce ma się zmierzyć z Andre Dirrellem.

Rohan Murdock (super średnia)
Murdock to zawodnik o podobnej charakterystyce do Zaca Dunna, od którego jest o rok młodszy. Ma jednak w bilansie jedną porażkę i nie walczył z tak dobrymi przeciwnikami.

Jake Carr (super średnia)
Carr również jest niepokonany, ale procent zwycięstw przez nokaut ma znacznie niższy od Dunna i Murdocka. Ma na rozkładzie solidnych rywali: Renolda Quinlana, Serge'a Yannicka i Zaca Awada.

Bilal Akkawy (super średnia)
Bilal dysponuje niesłychanie silnym ciosem odziedziczonym po ojcu Mahmoudzie Akkawym, którego karierę bokserską przerwał wypadek samochodowy. Bilans 22-letniego Bilala to 12(10)-0-1, z czego 7 zwycięstw przed upływem dwóch rund.

Sakio Bika (półciężka)
Bika pochodzi z Kamerunu, który reprezentował bez powodzenia na olimpiadzie w Sydney 2000. Po olimpiadzie nie wrócił już do Afryki i w Australii rozpoczął karierę boksera zawodowego. Kilkakrotnie atakował tytuły światowe w super średniej, ale na drodze stawali mu bardzo silni rywale (m.in. Joe Calzaghe i Andre Ward). Dopiero w 2013 Bika wywalczył tytuł WBC po zwycięstwie nad Marco Antonio Peribanem. Stracił go na rzecz Anthony'ego Dirrella, a próba wywalczenia WBC w półciężkiej zakończyła się przegraną z Adonisem Stevensonem. Bika jest bokserem bardzo doświadczonym, ale mającym już najlepsze lata za sobą.

Trent Broadhurst (półciężka)
Broadhurst od 6 lat obecny jest na zawodowych ringach. Przegrał tylko raz, w 2011 z Robertem Berridge'em przez nokaut. Poza tym wygrywał, głównie przed czasem. Jego boks opiera się głównie na sile ciosu.

Steve Lovett (półciężka)
Lovett trafił do zawodowego boksu dopiero w wieku 24 lat. Obecnie ma 30 lat i bilans 15(12)-0. Jest pięściarzem w typie osiłka.

Danny Green (cruiser)
43-letni obecnie Green jest w swoim kraju bardzo popularny. Był reprezentantem Australii w kategorii półciężkiej podczas olimpiady w Sydney 2000. Rok później przeszedł na zawodowstwo. W super średniej doszedł do pasa interim WBA, w półciężkiej krótko miał regularny pas tej federacji, a w wadze cruiser był mistrzem IBO, który to tytuł stracił na rzecz Antonio Tarvera. W tej samej wadze przegrał przez nokaut z Krzysztofem Włodarczykiem pojedynek o pas WBC. W 2012 ogłosił zakończenie kariery, lecz po trzech latach wrócił na ring.

Jay Opetaia (cruiser)
Opetaia jest pochodzenia samoańskiego. Jest spokrewniony ze z australijskimi piłkarzami braćmi Timem i Chrisem Cahillami oraz rugbystą Benem Robertsem. W wieku 16 lat został amatorskim mistrzem świata juniorów, a jako 17-latek reprezentował Australię na olimpiadzie w Londynie 2012 w wadze ciężkiej. Uważany jest za wielki talent, ale na razie nie potwierdził go jako bokser zawodowy. Wygrał pierwsze 3 walki, ale tylko jedną z nich przed czasem.

Lucas Browne (ciężka)
Browne to były rugbista, który do boksu zawodowego trafił w wieku 30 lat. Wielki i silny zmiatał z ringu kolejnych bumów i przeciętniaków, aż w 2016 zmierzył się z Rusłanem Czagajewem w pojedynku o regularny pas WBA. Po dramatycznej walce wygrał przez nokaut, ale zarzucono mu niedozwolone wspomaganie.

[Hugo]

Jeff Horn po pokonaniu Baileya dzisiaj odniósł kolejne zwycięstwo przed czasem, tym razem nad Rico Muellerem przez tko w 9 rundzie. Gwiazda australijskiego boksu jest już na 2 miejscu w rankingu IBF i tym samym blisko title shota. Pasa ma bronić Brook przeciwko Spence'owi, ale nie jest pewne, czy go nie zwakuje. Jeżeli doszłoby do tego, to o vacat walczyliby Spence i Horn. Moim zdaniem Horn jest za cienki na takiego przeciwnika.

[Hugo]

Bilal Akkawy rzeczywiście bije bardzo mocno. Dzisiaj stoczył walkę o WBA Oceania w SMW ze znanym z 2 pojedynków z Proksą Kerrym Hope'em. Występujący od pewnego czasu pod australijska flagą Hope został wycofany po 7 rundach ze złamaną szczęką i kilkoma uszkodzonymi zębami.

[Hugo]

Kilku bokserów z australijskiej czołówki boksowało dzisiaj w Adelaide. W walce wieczoru w umownym limicie Danny Green dwa do remisu pokonał Anthony'ego Mundine'a, ale pojedynki weteranów nigdy mnie specjalnie nie interesowały. Dla mnie najciekawsze wydarzenie tej gali to wygrana przed czasem już w 3 rundzie Trenta Broadhursta nad Naderem Hamdanem. Hamdan to też bokser schyłkowy, ale dotąd słynął z granitowej szczęki i na 57 walk tylko raz przegrał przed czasem, w 12 rundzie pojedynku z Arthurem Abrahamem w 2004. Planowo wygrali swe walki bracia bliźniacy Moloneyowie z niezłej klasy Filipińczykami. Swą drugą walkę wygrał boksujący w średniej Tim Tszyu, syn wielkiego przed laty Kostii.