Andrzej Gołota

[redd]

Gołota to trochę uosobienie "polskiego romantyzmu końca XX wieku", jakkolwiek by to abstrakcyjnie nie brzmiało. Ot, miał talent, miał szanse, wyjechał do wielkiego świata, ale oszukali go, nie powiodło się tak, jak powinno, miało być pięknie, a wyszło jak w Radomiu... Zawsze jacyś obcy wkładali kij między szprychy, a to napompowani murzyni w stylu Lewisa, czy Brewstera, czy też sprzedajni sędziowie. Gołota to w 100% bohater z polskiej bajki; taki, który trochę wygrywa, ale ostatecznie zostaje epicko rozłożony na łopatki. To nasza polska specyfika i jej się nie wstydzę, wręcz ją bardzo lubię, choć często też piętnuję. Wielcy zwycięzcy? Są wielcy, ale w tej wielkości zazwyczaj nudni. Robert Lewandowski strzela multum bramek, ale charyzmą równa się co najwyżej z deską klozetową; to totalnie nieciekawy, nudny typ. Jak tu się utożsamić z kimś takim wielkim i nudnym na raz? Gołota jest jego totalnym zaprzeczeniem.

Fenomen Gołoty wykracza poza kryteria oceny "wygrał / przegrał". Sport to nie tylko wyniki, ale cała otoczka i przekaz emocjonalny. Andrzej dawał kibicom skrajne emocje, o wiele bardziej skrajne, niż nawet te, które udzielają się, gdy "zwyczajny sportowiec" odnosi duży sukces. A jak wiadomo, silne emocje, choćby i toksyczne, uzależniają najbardziej. To, w połączeniu z polską specyfiką czyni Andrzeja kimś absolutnie wyjątkowym.

Osobiście, w moim typowaniu, Andrew znalazłby się za takimi bokserami jak Adamek, czy Włodarczyk... Już nie wymieniam innych sportowców. Wydaje mi się, że jestem w stanie zrozumieć dlaczego Gołota jest tak hołubiony, choć ma to w sobie coś z niesprawiedliwości (a może też i empatii?)