Grzegorz Proksa

[Hugo]

Styl boksowania Proksy nie wymaga dużej zmiany, a jedynie korekty, a właściwie powrotu do tego, co boksował jeszcze w niedalekiej przeszłości. On kiedyś nie ograniczał obrony wyłącznie do balansu. Walczył z opuszczonymi nisko rękoma, ale kiedy przeciwnik atakował, to przynajmniej lewa wędrowała w górę, by chronić szczękę. Do ataku w półdystansie też wchodził zasłonięty gardą, a w ogóle stosował o wiele bogatszy repertuar ciosów, niż w kilku ostatnich walkach. Nie mówiąc już o tym, że słynął zarówno ze zmian stylu, jak i zmian tempa w trakcie walki.

Proksa chyba zapatrzył się w Martineza, a sukcesy z Navascuezem i Sylvestrem utwierdziły go w przekonaniu, że garda i półdystans nie są mu do niczego potrzebne. Tymczasem jego uproszczony styl stał się bardzo łatwy do rozszyfrowania dla rywali. Obrona to już tylko balans plus blokowanie twarzą, atak to pojedyncze proste plus zamachowe cepy. A gdzie piękne serie na dół i na górę, które kiedyś były jego firmową akcją? Gdzie nagłe przyśpieszenia, którymi zaskakiwał przeciwników? Gdzie wejścia do półdystansu, naturalne przecież przy takich warunkach fizycznych, jakimi dysponuje Proksa. Zamiast własnego niepowtarzalnego stylu Proksy, w walkach z Hope'em i Gołowkinem oglądaliśmy małpowanego "Martineza dla ubogich". Martinez ma nieporównywalnie silniejsze uderzenie od Proksy, jest też bardziej odporny na cios i ma znacznie lepsze warunki fizyczne. Ślepe naśladowanie go jest błędem, z którego Proksa musi sobie zdać sprawę.

Na tym poziomie boksu, na którym znalazł się Proksa, do treningu nie wystarczy grucha zawieszona w jakimś garażu, ale konieczna jest praca z dobrym trenerem i odpowiednio dobranymi sparringpartnerami. Nie znam szczegółów kontraktu Proksy z Hearnem, ale praktyka wskazuje na to, że promotor nie ponosi żadnej odpowiedzialności za przygotowanie boksera do walki. Jeszcze gorzej jest z doborem przeciwników, który jest wręcz skandaliczny. Liczyliśmy na walki z europejską czołówką na ringach W.Brytanii i Niemiec, tymczasem Proksa został wrobiony w dwie niepotrzebne walki z leszczem Hope'em, a następnie rzucony na pożarcie jednemu z najwybitniejszych współczesnych bokserów. Teraz znowu ma walczyć z jakimś leszczem, którego kiedyś już znokautował. Żałosne.

Niestety, na tym kłopotów naszego boksera nie koniec. Jego psychika też szwankuje. W swoim zachowaniu i wypowiedziach Proksa miota się pomiędzy okraszonym nadpobudliwością hurraoptymizmem i jakimś głęboko pesymistycznym fatalizmem. Jak na moje oko, to współpraca z psychologiem jest mocno wskazana.
Chciałbym być złym prorokiem, ale wiele wskazuje na to, że jeden z największych talentów w polskim boksie zawodowym zostanie zmarnowany za sprawą błędów własnych i nieodpowiedniego promotora.