Najlepsi bokserzy Bałkanów

[Hugo]

W poniższym rankingu uwzględniłem bokserów z krajów bałkańskich zgodnie z pojęciem politycznym, a nie geograficznym. Innymi słowy klasyfikacja obejmuje pięściarzy z takich krajów jak Rumunia, Bułgaria, Turcja, Grecja, Albania i wszystkie państwa powstałe po rozpadzie Jugosławii. Nie zostali ujęci bokserzy wywodzący się z tego terenu, ale reprezentujący obecnie inne państwa (Marco Huck, Felix Sturm, Firat Arslan i inni). Bokserzy z niektórych krajów bałkańskich (Jugosławia, Rumunia, Bułgaria) odnosili duże sukcesy na ringach amatorskich począwszy od lat 60. i 70. ubiegłego wieku. Ze względów politycznych nie mieli oni jednak do początku lat 90. możliwości przechodzenia na zawodowstwo. Wyjątek stanowiło kilku wybitnych bokserów jugosłowiańskich, którzy z powodzeniem sprawdzili się na zawodowym ringu. Do tego grona należy zaliczyć przede wszystkim wspaniałego boksera wagi półciężkiej Chorwata Mate Parlova, jego rodaka Marijana Benesza i Serba Slobodana Kaczara. Obecnie wśród zawodowych bokserów reprezentujących region bałkański mamy jedną gwiazdę światowego formatu oraz kilku innych utalentowanych i perspektywicznych zawodników.

1. Lucian Bute - Rumunia , waga super średnia
Bute to jeden z najwybitniejszych współczesnych bokserów bez podziału na kategorie wagowe. To prawdziwy artysta ringu walczący efektownie, a przy tym bardzo skutecznie. Ten występujący głównie w Kanadzie bokser łączy doskonałe wyszkolenie techniczne z silnym ciosem, dzięki czemu większość walk kończy przed czasem. Można mieć pewne zastrzeżenia do jego odporności na cios, ale jak na razie nie przeszkadza mu to w odnoszeniu kolejnych zwycięstw. Jest wieloletnim mistrzem Świata IBF.

2. Kubrat Pulew - Bułgaria, waga ciężka
30-letni obecnie Pulew ma za sobą bogatą amatorską karierę, w której doszedł do tytułów wicemistrza świata i mistrza Europy. Na zawodowym ringu jest jak dotąd nie pokonany. Wprawdzie nie walczył z nikim ze ścisłej czołówki swojej kategorii, ale w dobrym stylu pokonał kilku solidnych journeymanów. Pulew imponuje siłą fizyczną i spokojem w ringu. Można mu jednak zarzucić dość nudny styl boksowania cały czas w jednym tempie. Bułgarski bombardier w bliskiej perspektywie starcie z Dimitrenką o tytuł europejski, a w dalszej chyba udział w walce o schedę po Kliczkach.

3. Jan Zaveck - Słowenia, waga półśrednia
Był solidnym amatorem, chociaż jakichś szczególnych sukcesów nie odniósł. Stosunkowo późno przeszedł na zawodowstwo i przeszedł długą drogę zanim w pojedynku z Hlatshwayo wywalczył pas mistrzowski IBF. Stracił go pechowo, odnosząc w starciu z Andre Berto kontuzję oka uniemożliwiającą kontynuowanie walki. Zaveck jest ofensywnym i bojowym bokserem, który w ringu nigdy się nie cofa. Dość zaawansowany wiek stawia pod znakiem zapytania perspektywy ponownego zdobycia któregoś z mistrzowskich pasów w silnie obsadzonej wadze półśredniej

4. Nikola Stevanović - Serbia, waga junior średnia
Młody serbski bokser na przekór dobrym warunkom fizycznym (183 cm wzrostu) walczy w stylu swarmera i w każdej walce prze do ataku od pierwszego gongu. Stevanović walczy bardzo efektownie dzięki dobrej technice i szybkości. Gorszą stroną jest siła uderzenia. Największym dotychczasowym sukcesem Serba było pokonanie wysoko notowanego Chrisa van Heerdena z RPA.

5. Viorel Simion - Rumunia, waga piórkowa
Simion jest najlepszym bokserem Europy w tej kategorii wagowej. Nie dysponuje raczej silnym uderzeniem i nie boksuje szczególnie widowiskowo, ale jest bardzo skuteczny. Niepokonany na zawodowych ringach w 15 walkach, na pewno nie doszedł jeszcze do szczytu swojej kariery.

6. Dejan Zlaticanin - Czarnogóra, waga lekka
Ten silnie bijący mańkut zazwyczaj stara się rozstrzygnąć walkę jednym rozstrzygającym uderzeniem, ale jeżeli ten wariant się nie sprawdzi, to potrafi też wygrać walkę na punkty. Na zawodowych ringach jest niepokonany, odniósł 15 zwycięstw, w tym 11 przed czasem. Zalicza się do szerokiej czołówki wagi lekkiej i w wieku 27 lat ma przed sobą obiecujące perspektywy.

7. Ionut Dan Ion - Rumunia, waga półśrednia
Znany pod ringowym przydomkiem Jo Jo Dan jest bokserem o wybornej technice, którego ogląda się z wielka przyjemnością. Jeśli chodzi o bokserski talent, to na pewno powinien znaleźć się dużo wyżej w rankingu. Odniósł jednak 2 niesłuszne porażki z Turkiem Selcukiem Aydinem , co nieco podkopało jego pozycję.

8. Nikola Sjekloca - Czarnogóra, waga super średnia
Sjekloca występuje pod flagą czarnogórska, chociaż przyznaje się do narodowości serbskiej. To stary ringowy rutyniarz, któremu chyba bardziej zależy na nieskazitelnym bilansie, niż na ambitnych pojedynkach. W 24 walkach odniósł same zwycięstwa, ale wśród pokonanych rywali trudno się dopatrzyć kogoś wybitnego. Sjekloca boksuje bardzo poprawnie technicznie, ale zdarzało mu się wykazywać braki kondycyjne w końcówkach walk.

9. Selcuk Aydin- Turcja, waga półśrednia
Jako jedyny z czołowych bokserów tureckiego pochodzenia występuje w barwach Turcji, a nie Niemiec. Ma za sobą udana amatorska karierę w wadze lekkiej. Jako zawodowiec jest niepokonany, chociaż dwa zwycięstwa nad Jo Jo Danem były ewidentnymi wałkami. Aydin jest bokserem bazującym na bardzo silnym ciosie,ale inne elementy jego bokserskiego rzemiosła nie zachwycają. Ma przed sobą chyba walkę życia z Robertem Guerrero o pas WBC Interim.

10. Adrian Diaconu - Rumunia, waga półciężka
Bokser bardzo dobrze technicznie wyszkolony o bogatej karierze amatorskiej. Jako zawodowiec bardzo długo był niepokonany, dochodząc do mistrzowskiego pasa WBC po zwycięstwie nad Chrisem Henrym. Jednak dwie przegrane walki z Pascalem i jedna z Dawsonem pokazały, że brakuje mu siły i warunków fizycznych niezbędnych do utrzymania sie na szczycie wagi półciężkiej. Od blisko roku nie walczył, co może sugerować schyłek kariery.

[Maynard]

Cóż, ten rejon Europy znany jest z wielu talentów w różnych sportach, a zwłaszcza grach zespołowych, więc szkoda, że w boksie jest ich tak niewiele. Nie wiem, czy to kwestia małej "medialności" boksu na Bałkanach, czy upadku amatorskiego boksu, który był tam silny niegdyś, a obecnie o nim nie słychać?

Swoją drogą, nie wiem czy to prawda, bo nie oglądałem tych gal, ale podobno w Czarnogórze, gdzie działa prężny, jak na ten rejon kontynentu, promotor, dochodzi do wielu perfidnych wałków na rzecz gospodarzy, stąd mało kto chce tam walczyć, a miejscowi kolekcjonują jakieś bezwartościowe paski... Rekordy Sjeklocy, czy Stevanovicia są dość podejrzane.

[Hugo]

@Maynard

Gospodarskie sędziowanie to dzisiaj raczej norma, niż wyjątek, więc dlaczego w Czarnogórze miałoby być inaczej, niż w Niemczech, Polsce lub USA. Stevanović akurat walczy w Belgradzie i tam odniósł niejednogłośne zwycięstwo nad van Heerdenem. Walki nie widziałem, ale podejrzenie przekrętu jest. Wiem, że były też zastrzeżenia do werdyktu w pojedynku Sjekloca - Gevor. Tę walkę oglądałem i moim zdaniem Sjekloca dowiózł do końca minimalne wypracowane w pierwszej fazie zwycięstwo, chociaż pod koniec oddychał nogawkami, a ringowy parę razy dał mu pozaregulaminowo odpocząć.

[Jerome]

Znam tylko 3 pierwsze pozycję.
Bute oglądałem raz, na żywo w walce z Glenem Johnsonem. Zaimponował mi wysokim tempem prowadzenia walki, świetnymi kontrami, dość mocnym ciosem. Stylem trochę przypomina Proksę. Fajnie się go oglądało. Walka z Wardem byłaby bardzo ciekawa. Jak sobie poradzi z Frochem? Zobaczymy.

Jako fanatyk HW pozwolę sobie jeszcze na małą ocenę. Pulew to kolejny europejski nudziarz. Jest dość chaotyczny. Na razie niesprawdzony ale i tak nie sądzę, że zostanie Mistrzem. Albo najlepiej powiedzieć od razu. Nie ma szans. Nasz Tomek by go rozpracował do 10 rundy.

[Hugo]

Warto przeanalizować postępy bokserów z tego regionu, tym razem nieco dokładniej z podziałem na poszczególne kraje.

SŁOWENIA
Jan Zaveck w ubiegłym roku boksował tylko raz, pokonując Bethuela Ushonę. Po dłuższej przerwie spróbuje odzyskać miejsce w czołówce wagi półśredniej na ringu w Nowym Jorku 9.03. br w starciu z Keithem Thurmanem. Czeka go niezwykle trudne zadanie. Dobra passa Denisa Simcicia w wadze półciężkiej niespodziewanie została zakończona bardzo szybką porażką przed czasem z Jonathanem Profichetem.

CHORWACJA
Spośród dwójki najlepszych chorwackich bokserów, Ante Bilić (waga średnia) zakończył karierę, a 38-letni Stjepan Bozić (waga super średnia) jest już tylko przeciętnym journeymanem. Spore nadzieje można wiązać z 22-letnim Agronem Smakicim (albańskiego pochodzenia), który imponuje siłą ciosu i znakomitymi warunkami fizycznymi (198 cm wzrostu w wadze cruiser).

SERBIA
Najlepszy serbski bokser Nikola Stevanović (waga junior średnia) walczy bardzo rzadko, podobnie jak niepokonany Nenad Borovcanin (waga cruiser). Awans w rankingach zanotował natomiast 41-letni Jovo Pudar (waga ciężka), który ostatnio specjalizuje się w zwycięstwach nad bokserami z Ameryki Łacińskiej. Obniżyli za to loty Enad Licina (waga cruiser) i Geard Ajetović (waga super średnia), których czeka zapewne już tylko kariera journeymanów.

BOŚNIA I HERCEGOWINA
Na wyróżnienie zasługuje tylko niepokonany od 7 lat solidny Alexander Petković (waga ciężka)

CZARNOGÓRA
Nikola Sjekloca (waga super średnia) poniósł pierwszą porażkę, przegrywając wysoko na punkty z Sakio Biką w eliminatorze WBC. Niepokonany pozostaje Dejan Zlaticanin (waga lekka), ale stanowczo powinien się sprawdzić z silniejszymi rywalami. Na uwagę zasługują też: Predrag Radosević i Milorad Żiżić (obydwaj waga średnia), Goran Gogić (waga ciężka) i Konni Konrad (waga półciężka).

ALBANIA
Najlepszymi bokserami występującymi w barwach Albanii są bracia Seferi boksujący w kategorii cruiser. 36-letni Nuri Seferi od lat zalicza się do europejskiej czołówki. W ubiegłym roku pokonał Giuliana Ilie i Nenada Stankovicia. O 3 lata młodszy Sefer Seferi ma nieskazitelny bilans, ale dotąd nie został sprawdzony z mocnym rywalem.

Żaden z aktualnych reprezentantów GRECJI i MACEDONII nie zasługuje na szerszą uwagę.

Omówienie bokserów z pozostałych krajów bałkańskich wkrótce.

[Hugo]

TURCJA
Selcuk Aydin, wielka nadzieja tureckiego boksu, bezskutecznie próbował podbić amerykańskie ringi. O ile w pojedynku o pas interim WBC z Robertem Guerrero wypadł stosunkowo nieźle, to Jesus Soto Karass dogłębnie obnażył jego braki w bokserskim rzemiośle. Aydin przeniósł się z półśredniej do junior półśredniej, gdzie wkrótce skrzyżuje rękawice z włoskim weteranem Giuseppe Laurim.
O pozostałych tureckich bokserach walczących pod flagą ojczystego kraju trudno powiedzieć coś dobrego. Najlepsi z nich, Goekalp Oezekler (waga średnia) i Hizni Altunkaya (waga cruiser) to najwyżej średniacy.

BUŁGARIA
Współczesny bułgarski boks zawodowy to w zasadzie jeden bokser - Kubrat Pulew (waga ciężka). Po znokautowaniu dwumetrowych olbrzymów Dimitrenki i Ustinowa stał się on jednym z głównych pretendentów do przejęcia schedy po Kliczkach. Najbliższym przeciwnikiem Pulewa miał być Adamek, ale zrezygnował.

RUMUNIA
Lucian Bute, ikona rumuńskiego boksu poniósł w ubiegłym roku druzgocącą porażkę z Carlem Frochem w pojedynku o pas IBF. Bardzo ucierpiał przy tym jego image niepokonanego artysty ringu. Być może przyczyną słabej formy Bute było nadmierne zbijanie wagi, bo wkrótce potem zmienił wagę na półciężką i debiutując w nowej kategorii zwyciężył na punkty silnego fizycznie Denisa Graczowa. Jednak i w tej walce rumuński bokser miał momenty słabości.
Viorel Simion (waga piórkowa) w 2012 zanotował dwa zwycięstwa nad średniej klasy rywalami (Edgar Riovalle i Ryan Sermona). Mało efektowny, lecz niepokonany Rumun być może doczeka się jakiegoś title shota.
Ionut Dan Ion alias Jo Jo Dan (wag półśrednia) to z kolei bardzo efektownie boksujący zawodnik. Stanowczo zasługuje na lepsze starcia, niż walka z bumowatym Franklinem Gonzalezem, którego pokonał przez tko w 2012.
35-letni Silvio Olteanu (waga musza) aż trzykrotnie z powodzeniem bronił w 2012 pasa EBU. Zagrożeniem dla jego prymatu w Europie mogą być jednak młodzi Brytyjczycy Kevin Satchell i Luke Wilton.
26-letni Bogdan Dinu jest wielką nadzieją Rumunów w wadze ciężkiej. Ma 196 cm wzrostu i bilans 9(6) - 0.
Adrian Diaconu (waga półciężka) zakończył bogata bokserska karierę.

MOŁDAWIA
Mołdawia to już nieco naciągane Bałkany, ale warto wspomnieć o specjaliście od wygrywania turniejów Bigger is Better Constantinie Bejenaru (waga ciężka). Dzięki dobrej szybkości i technice, ten 28-letni mańkut potrafi nadrobić z nawiązką niedostatek warunków fizycznych (zaledwie 178 cm wzrostu).

[CCConeser]

Petković napewno na wyróżnienie nie zasługuje. Pamiętam jego walkę z Cisse Salifem, który dwukrotnie posłał go na deski w 4 rundzie. Malijczyk geniuszem boksu nie jest, ale robił co chciał z Bośniakiem, jednak został zdyskwalifikowany za ciosy poniżej pasa.

[Hugo]

@CCConeser

Zarówno Salif, jak i Petković to rutynowani przeciętniacy wagi ciężkiej. O ile jednak Salif wybrał karierę journeymana i nagminnie przegrywa, to Petković na ogół obija bumów i ma ładnie wyglądający bilans. Pisząc, że Petković "zasługuje na wyróżnienie" miałem na myśli wyróżnienie na tle innych bokserów Bośni i Hercegowiny.

[RSC-2]

Bałkański boks zawodowy był i jest ubogi.
Natomiast amatorski w przeszłości był doś mocny głownie za sprawą Jugosłowian i Bułgarów.

Był jeszcze taki bokser Željko Mavrović który jako amator walczył dla Jugosławii
Jako amator nie odnosił większych sukcesów startując dwa razy na olimpiadzie i dwa razy na mistrzostwach Europy. Jedyny amatorski sukces w barwach Jugosławii to złoty medal na igrzyskach śródziemnomorskich.
Na ringach zawodowych walczył już w barwach Chorwacji będąc mistrzem EBU [walczył z Saletą] oraz o mistrzostwo świata z Lennoxem Lewisem.

Wracając do wspomnianego na początku Slobodana Kacara przeciwnika w owym czasie naszego Skrzecza to miał on jeszcze brata Tadija Kacar który wielokrotnie spotykał się z naszym Jerzym Rybickim z którym przegrał finał IO w 1976 roku i walczył także wiele razy ze Skrzeczem. Ale zawodowcem chyba nie był. Choć nie jestem pewny.

[Hugo]

@RSC-2

Nie przypominam sobie, żeby Tadija Kaczar kiedykolwiek walczył ze Skrzeczem, a pamiętam te czasy bardzo dobrze. Tadija po wicemistrzostwie olimpijskim w 1976 został jeszcze wicemistrzem świata w 1978 i chyba przedwcześnie zakończył karierę na skutek jakiejś kontuzji. Nie był też chyba nigdy zawodowcem. Natomiast jego młodszy brat Slobodan pokonał Pawła Skrzecza w finale olimpiady w Moskwie w 1980. To była dla Pawła bardzo pechowa walka, bo jeszcze minutę przed końcem wyraźnie prowadził. Zamiast dowieźć zwycięstwo do końca, ryzykownie zaatakował i nadział się na kontrę, po której był liczony. W samej końcówce zaliczył jeszcze drugie liczenie i w efekcie przegrał na punkty 1:4. Slobodan Kaczar przeszedł na zawodowstwo i jako niepokonany bokser zdobył pas IBF w półciężkiej. Stracił go jednak już w pierwszej obronie, przegrywając przez tko z Bobbym Czyżem. Potem przegrał jeszcze przez nokaut z przeciętnym (ale bardzo silnie bijącym) Blaine'em Logsdonem i zakończył karierę.