Najlepsi bokserzy Hiszpanii i Portugalii

[Hugo]

Hiszpania

Bokserskie tradycje Hiszpanii są bardzo bogate, więc nie sposób wymienić wszystkich wybitnych Hiszpanów, jacy przewinęli się przez zawodowe ringi. Jednak o trzech z nich naprawdę warto wspomnieć. Paulino Uzcudun czyli Baskijski Dzięcioł należał w pierwszej połowie lat 30. do najlepszych bokserów wagi ciężkiej. Wielokrotnie bronił tytułu mistrza Europy, a poza tym walczył w USA z najlepszymi. Dwukrotnie przegrał i raz zremisował z Maxem Schmellingiem, przegrał z Primo Carnerą i Joe Louisem, ale w 20-rundowym pojedynku pokonał na punkty w obecności 18.000 widzów Maxa Baera. Walczący w junior średniej Jose Manuel Duran był nie tylko wieloletnim mistrzem Europy, ale także mistrzem świata WBC po zwycięstwie w Tokio przez ko nad Koichi Wajimą w 1976 roku. Javier Castillejo to bokser już prawie całkiem współczesny. Był mistrzem EBU i WBC w junior średniej, a także mistrzem WBA w średniej. Stoczył walki z Oscarem De La Hoyą (porażka na punkty) i dwie z Felixem Sturmem (zwycięstwo przez nokaut i porażka na punkty). Przez większą część XX wieku Hiszpania należała do największych bokserskich potęg w Europie. Kryzys przyszedł w latach 90. i pozycja Hiszpanii dramatycznie spadła. W tej chwili poza nielicznymi wyjątkami hiszpańscy bokserzy reprezentują poziom od przeciętnego w dół. Podobnie jak Włosi, Hiszpanie najchętniej walczą pomiędzy sobą, a nieliczne konfrontacje międzynarodowe często kończą się katastrofą. Do najlepszych współczesnych bokserów Hiszpanii należą:

Gabriel Campillo 33 lata, Bilans 21(8) - 4(1) - 1, waga półciężka
Ten wysoki (188 cm) czarnoskóry bokser jest od kilku lat najlepszym półciężkim Europy, a być może i świata. Jest także zawodnikiem chyba najbardziej krzywdzonym niesprawiedliwym werdyktami. Z czterech porażek jedynie ta poniesiona przez nokaut z Wiaczesławem Użełkowem nie budzi zastrzeżeń. Pozostałe ( z Karo Muratem, Bejbutem Szumenowem i Tavorisem Cloudem), jak również remis (z Muratem) to efekt ewidentnych przekrętów. Campillo jest wirtuozem techniki i jednym z najszybszych bokserów w swojej kategorii, nie dysponuje natomiast silnym ciosem. Był już mistrzem świata WBA i z pewnością należy mu się kolejna szansa pojedynku o jakiś światowy tytuł.

Kiko Martinez 26 lat, Bilans 26(19) - 3(0), waga super kogucia
Martinez jest aktualnym posiadaczem pasa EBU i jest uważany za najlepszego Europejczyka w super koguciej. Pomimo niezbyt imponującego wzrostu (165 cm) preferuje walkę na dystans. Dysponuje przy tym bardzo silnym uderzeniem. Wszystkie 3 porażki (z Takalani Ndlovu i dwukrotnie z Rendallem Munro) były poniesione na terenie przeciwnika i dość problematyczne. Jako stosunkowo młody bokser, Martinez ma szanse do włączenia się do rywalizacji światowej w tej kategorii.

David Quinonero 36 lat, Bilans 27(26) - 0, waga cruiser
Łysy hiszpański król nokautu przez 10 lat obijał bumów, budując w ten sposób swój wspaniały bilans. W ostatnich 2 latach jego ofiarami padli jednak bokserzy z trochę wyższej półki, a mianowicie Jesus Ruiz pseudonim Chuy, Ali Ismaiłow i Lewan Dżomardaszwili. Można liczyć na to, że kolejni rywale będą jeszcze lepszego sortu. Quinonero to typowy osiłek o stalowych pięściach i granitowej szczęce, ale bardzo skromnych umiejętnościach technicznych.

Ruben Varon 33 lata, Bilans 38(17) - 6(3), waga junior średnia
Varon to rutynowany bokser, którego największym osiągnięciem jest problematyczne zwycięstwo w walce o pas EBU - EU z Lukasem Konecnym. Pojedynek o pas WBO zakończył się porażką z Felixem Sturmem, a w starciu o pas EBU Varon uległ Matthew Macklinowi, aczkolwiek po bardzo dobrej walce. Varon jest solidnym bokserem o przyzwoitej technice preferującym walkę na dystans.

Portugalia

Portugalia nie posiada większych tradycji w zawodowym boksie. Najlepszym jej bokserem był Johnny Pena występujący w latach 30. na amerykańskich ringach w kategorii piórkowej. Spośród garstki obecnie aktywnych portugalskich profesjonałów żaden nie zasługuje na uwagę.

[Mastrangelo]

Spośród Europejczyków mam pewną słabość do bokserów z Hiszpanii, Campillo to jeden z moich ulubieńców wszech-czasów. Kapitalny technik, zawsze oglądam z przyjemnością. Kiko Martinez też nie jest zły, strasznie się na niego uwzięli Brytyjczycy . Quigg, Frampton i Galahad wszyscy po swoich pojedynkach wyzywają go do walki. Z młodych zawodników największe nadzieje mają podobno do Sandor Martina. 18 lat i dopiero zaczyna, ale wygląda nieźle.
I ciekawa strona:
http://www.espabox.com/paginas/rankingespabox.htm

[Hugo]

Okres ostatniego półrocza to dla hiszpańskiego boksu czas klęski. Najpierw poległ David Quinonero z Mateuszem Masternakiem, potem pod ciosami Siergieja Kowalowa padł Gabriel Campillo, wreszcie w ostatnią sobotę Kiko Martinez został rozbity przez Carla Framptona. Trzech najlepszych bokserów kraju przegrało ważne walki przed czasem. Z wyróżnionej przeze mnie czwórki hiszpańskich pięściarzy tylko rutynowany Ruben Varon zanotował mało znaczące zwycięstwo nad Romanem Dżumanem.

Spore i niespodziewane sukcesy zanotował natomiast niedoceniany wcześniej (nie tylko przeze mnie) Roberto Santos. Pokonał przed czasem Dominika Britscha, zdobywając pas EBU, a następnie obronił zdobycz, remisując z Marcosem Naderem. Z młodszych generacji hiszpańskich bokserów pewne nadzieje rokują Ruben Nieto, Ceferino Rodriguez i Sandor Martin. Natomiast w Portugalii pojawił się ciekawy młody bokser wagi super średniej Bruno Tavarez.

[Hugo]

Boks hiszpański w ostatnich latach może wzbudzać ambiwalentne uczucia. Z jednej strony najlepsi hiszpańscy bokserzy doznali spektakularnych klęsk. Zakończył karierę po klęsce z rąk Mateusza Masternaka David Quinonero, a mocno porozbijani Gabriel Campillo i Ruben Varon są już tylko schyłkowymi journeymanami. W ich ślady zapewne niedługo pójdzie też Kiko Martinez. Z drugiej natomiast liczba czynnych zawodników boksu zawodowego gwałtownie wzrosła (do 180), a jednocześnie pojawiła się spora grupa pięściarzy reprezentujących całkiem przyzwoity poziom. Ich przebicie się do ścisłej czołówki będzie jednak dość trudne, ponieważ Hiszpanie boksują najczęściej pomiędzy sobą, co skutkuje tym, iż w dość późnym wieku poddawani są poważnym międzynarodowym sprawdzianom. Poniżej krótka charakterystyka najciekawszych aktualnie hiszpańskich bokserów.

Kiko Martinez (piórkowa)
Szczytowym osiągnięciem Martineza było niespodziewane zdobycie pasa IBF w super koguciej w 2013 po zwycięstwie nad Jhonatanem Romero. Po dwóch udanych obronach Hiszpan uległ Carlowi Framptonowi, a bolesnymi porażkami zakończyły się dla niego dwa kolejne title shoty (Scott Quigg i Leo Santa Cruz po przejściu do wagi piórkowej). Słabnąca z walki na walkę odporność na ciosy Martineza nie wróży dobrze jego dalszej karierze.

Juli Giner (super piórkowa)
Uchodzący długo za przeciętniaka Giner niespodziewanie pokonał przed czasem Romaina Jacoba na jego własnym ringu i wywalczył pas EBU. Bokser rodem z Katalonii niedługo będzie go bronił w Barcelonie, mając za rywala innego Francuza Guillame'a Frenois i raczej nie będzie faworytem w tym starciu.

Sandor Martin (super lekka)
Młody pięściarz z Barcelony uchodzi za największy talent w hiszpańskim boksie. Na razie dorobił się pasa EBU-EU i odniósł parę wartościowych zwycięstw, ale prawdziwe wyzwania dopiero przed nim.

Ruben Nieto (super lekka)
Ten rutynowany bokser z Madrytu jest aktualnym mistrzem Europy (EBU) po zwycięstwie z grudnia ubiegłego roku na brytyjskim ringu odniesionym nad Lennym Dawsem. W Belgii z kolei pokonał bardzo solidnego Jean Pierre'a Bauwensa. Jedyna porażkę poniósł natomiast na rodzimym ringu z rąk Michelle Di Rocco.

Luca Giacon (super lekka)
Ten pięściarz o przydomku Czarna Mamba boksował wcześniej we Włoszech, gdzie bardzo bolesnej lekcji boksu udzielił mu Emiliano Marsili w pojedynku o tytuł EBU w lekkiej. Po zmianie kraju i kategorii wagowej Giacon pokonał kilku rywali, w tym Steve'a Jamoye'a w walce, której stawką był pas WBC Silver

Nicolas Gonzalez (super lekka)
Gonzalez jest niepokonany i słynie z mocnego uderzenia. Nie ma jeszcze na rozkładzie żadnego znanego w boksie nazwiska.

Kerman Lejarraga (półśrednia)
Młody, silnie bijący i niepokonany Bask w grudniu 2015 już w 2 rundzie rozbił duńskiego prospekta Kima Poulsena.

Ceferino Rodriguez (półśrednia)
Rodriguez pochodzi z Wysp Kanaryjskich. W lutym 2016 zadebiutował na ringu USA, pokonujac niegdyś solidnego Edgara Riovalle.

Roberto Santos (super półśrednia)
Santos to rutynowany bokser, który zyskał uznanie walkami z Dominikiem Britschem (remis i zwycięstwo) oraz Marcosem Naderem (remis i porażka). W 2015 Santos walczył w Paryżu o pas EBU i minimalnie uległ na punkty Cedrikowi Vitu.

Isaac Real (super półśrednia)
Real późno rozpoczął karierę bokserską. W 2014 w Rzymie pokonał przed czasem Emanuele Della Rossę, wywalczając pas EBU. Stracił go potem na rzecz Jacka Culcaya, ale po bardzo wyrównanym pojedynku.

Mustafa Chadlioui (półciężka)
Chadlioui pochodzi z Maroka i wsławił się niespodziewanym rozbiciem już w 1 rundzie brytyjskiego prospekta Travisa Dickinsona na ringu w Newcastle w kwietniu 2015.

Jeśli chodzi o boks portugalski, to wypatrzony przeze mnie 3 lata temu Bruno Tavares rzeczywiście okazał się talentem i zrobił dużą karierę, z tym że nie w boksie, a w MMA. Poza tym kicha.

[Hugo]

Kiko Martinez ostatnio nie walczył, podobnie jak Nieto i Giacon.
Giner boleśnie zderzył się z rzeczywistością, przegrywając w rodzimej Barcelonie przed czasem z Miguelem Romanem z Meksyku.
Sandor Martin zanotował dwa kolejny zwycięstwa i wyrasta pomału na najlepszego boksera Hiszpanii. Ten młodziak ma dużą przyszłość.
Nicolas Gonzalez znokautował Steve'a Jamoye'a i jest pełnoprawnym konkurentem Martina w super lekkiej.
Także Lejarraga kontynuuje świetną passę. Ostatnio szybko rozprawił się z Dentonem Vassellem.
Podobnie Ceferino Rodriguez w tej samej wadze.
Santos przegrał we Francji z Maxime'em Beaussire, ale minimalnie, a być może nawet niesłusznie.
Real pokonał Artioma Karpieca.
Chadlioui pokonał przed czasem jakiegoś anonima z Kamerunu.
Kolejnym obiecującym niepokonanym bokserem jest Sergio Garcia w super półśredniej, a w super piórkowej pojawił się interesujący małolat Jon Fernandez.
W sumie hiszpański boks przeżywa dobry okres. Szczególnie kategorie środkowe są dobrze obsadzone. Można oczekiwać dalszych sukcesów.

W Portugalii nadal marazm, chociaż ilość uprawiających boks znacząco wzrosła w ciągu ostatnich kilku lat.

[Hugo]

Po okresie kryzysu boks hiszpański zaczyna notować sukcesy. Na uwagę zasługują przede wszystkim dwaj młodzi bokserzy z Kraju Basków, którzy zerwali ze złą hiszpańską tradycją "kiszenia się we własnym sosie" do 30. lub dłużej i próbują swych sił na ringach USA. Wczoraj w Veronie (stan Nowy Jork) 21-letni Jon Fernandez (super piórkowa) w 2 rundzie znokautował Juana Reyesa. To już 3 wygrana przed czasem Fernandeza w USA. Do Fernandeza dołączył nieco starszy Kerman Lejarraga (półśrednia). W swej pierwszej walce w USA miał zmierzyć się z Alberto Beltranem, ale ostatecznie zmieniono mu rywala na bumobijcę Jose Antonio Abreu z Dominikany, którego Lejarraga wykończył w 2 rundzie.

[saliman1]

W Sobotę, w Barcelonie z bardzo dobrej strony pokazał się Sergio Garcia, który pewnie pokonał na punkty rodaka, solidnego Isaaca Reala. Sędziowie punktowali dwa razy po 117-111 i raz 115-113, przy czym ta ostatnia karta jest trochę naciągana na korzyść Reala. W moim odczuciu Garcia pokazał się na tle Reala w lepszym stylu niż mistrz Europy Cedric Vitu.

[Hugo]

Za ten występ wpisałem Garcię na listę "nowych twarzy światowego boksu" i wprowadziłem jego sylwetkę na swoją stronę internetową. Fernandeza i Martina już wcześniej. Lejarraga musi jeszcze poczekać na wygraną z kimś na odpowiednim poziomie.

[Hugo]

Kolejny dobry występ Sergio Garcii. Hiszpan obronił WBC Silver, pokonując przed czasem Felipe Moncellego.

[Hugo]

Jon Fernandez odniósł kolejny sukces. Niepokonany młody Bask zwyciężył wczoraj przed czasem Aleksandra Podolskiego (Rosja) i zdobył wakujący pas WBC Silver w super piórkowej.