Najlepsi bokserzy Japonii i Korei

[Hugo]

JAPONIA
Liczba 1456 czynnych bokserów zawodowych znajduje przełożenie w potędze japońskiego boksu w wagach lekkich i najlżejszych. Boks zyskał w Japonii popularność w latach 30. XX wieku. Japończycy boksowali głównie jedynie między sobą i w zasadzie tak zostało do dziś. Pierwszy międzynarodowy kontakt Japończycy mają często dopiero na poziomie pojedynków o mistrzostwo świata. Co więcej, ponieważ walki te ze względów finansowych toczone są na ogół w Japonii, to zdarza się, że nawet najwięksi japońscy mistrzowie przez całą karierę boksują jedynie we własnym kraju. Japońscy bokserzy reprezentują różne style boksu, z tym że najwięcej jest wśród nich boxerów.

Katsunari Takayama (słomkowa)
Wybitny technik. Wieloletni mistrz świata w różnych federacjach. Ostatnio wszedł chyba w fazę schyłkową, czego skutkiem była porażka z Jose Argumedo i utrata pasa IBF.

Kosei Tanaka (słomkowa)
20-latek z amatorska podbudową. W swojej piątej zawodowej został mistrzem świata WBO

Akira Yaegashi (junior musza)
Od wielu lat w stawce najlepszych bokserów trzech najlżejszych kategorii. Ze zmiennym szczęściem walczył o pasy mistrzowskie. Aktualny mistrz świata IBF w junior muszej.

Ryoichi Taguchi (junior musza)
Rutynowany bokser, który w 2014 zdobył pas WBA, a w 2015 dwukrotnie skutecznie go bronił.

Kazuto Ioka (musza)
Znakomity technik z mocnym ciosem. Odnosił sukcesy jako amator, a potem zdobywał pasy mistrzowskie w trzech najniższych kategoriach. Przegrał tylko raz, z Amnatem Ruenrongiem. Aktualny mistrz świata WBA w muszej.

Daigo Higa (musza)
20-letni król nokautu z bilansem 9(9) – 0 i kilkoma niezłymi rywalami na rozkładzie.

Naoya Inoue (super musza)
22-latek, który jako amator był dobry, ale nie rewelacyjny. Jako zawodowiec uchodzi za boksera kompletnego, a nawet fenomenalnego. W swojej szóstej walce zdobył tytuł WBC w junior muszej, który potem zamienił na WBO w super muszej.

Kohei Kono (super musza)
Bardzo rutynowany pięściarz, który dopiero po 30. osiągnął szczyt formy. Mistrz świata WBA.

Sho Ishida (super musza)
Młody niepokonany bokser, który w bilansie ma wiele zwycięstw nad silnymi krajowymi rywalami.

Takuma Inoue (super musza)
Młodszy brat Naoyi Inoue, chyba ustępujacy mu skalą talentu. Ma w bilansie 6 zwycięstw, w tym wygraną nad Fahlanem Sakkreerinem Juniorem.

Shinsuke Yamanaka (kogucia)
33-letni Yamanaka uchodzi za najlepszego boksera Japonii (obok Naoyi Inoue i Takashiego Uchiyamy). Jest pięściarzem kompletnym i od 2011 mistrzem świata WBC. W dwóch ostatnich walkach słabszy, niż zwykle.

Tomoki Kameda (kogucia)
Najmłodszy i najbardziej utalentowany z trójki braci. Od początku karieru boksuje w Meksyku. Był mistrzem świata WBO, ale zwakował pas. W pojedynkach o tytuł WBA dwukrotnie uległ Jamiemu McDonnellowi.

Shingo Wake (super kogucia)
Rutynowany bokser, który na początku kariery poniósł 4 porażki. Od 2012 jednak niepokonany, a większość walk w tym czasie rozstrzygnął przed czasem.

Ryo Matsumoto (super kogucia)
Niepokonany 22-letni król nokautu. Zmiótł z ringu paru uznanych przeciwników.

Yukinori Oguni (super kogucia)
Pięściarz o świetnej technice, który w karierze przegrał tylko jedną walkę, z Shingo Wake.

Satoshi Hosono (piórkowa)
Rutynowany pięściarz mający za sobą 3 nieudane podejścia do tytułu WBA, które zakończyły się 2 porażkami i remisem. Poza tym ma w bilansie same zwycięstwa.

Hisashi Amagasa (piórkowa)
Bardzo wysoki (179 cm) bokser, jak na swoją kategorię. Późno osiągnął szczyt formy. Od 2010 przegrał tylko jedną walkę, a mianowicie pojedynek z Guillermo Rigondeaux stocony w limicie wagi super koguciej. Stawił jednak słynnemu Kubańczykowi silny opór.

Takashi Uchiyama (super piórkowa)
Legenda japońskiego boksu. Jako amator nie odniósł wielkich sukcesów, ale jako profesjonał niepokonany. Od 2010 mistrz świata WBA, a potem WBA Super. Niezbyt wyrafinowany technicznie, ale dysponujący nokautującym ciosem, którym zakończył większość swych starć.

Takashi Miura (super piórkowa)
Ringowy siłacz uważany za następcę Uchiyamy, któremu uległ w 2011 przed czasem po dramatycznym pojedynku. W latach 2013-2015 był mistrzem świata WBC, ale stracił tytuł w pojedynku z Francisco Vargasem stoczonym w Las Vegas.

Masayoshi Nakatani (lekka)
Bokser o bardzo dobrych warunkach fizycznych (182 cm wzrostu) jak dotąd z łatwością pokonujący swoich przeciwników.

Keita Obara (super lekka)
Król nokautu z jedna walką przegraną (w pierwszym zawodowym pojedynku) i prawie wszystkimi wygranymi przed czasem. W 2015 w eliminatorze IBF zremisował w Miami z Walterem Castillo, chociaż zdecydowanie zasłużył na zwycięstwo.

Ryota Murata (średnia)
Amatorski wicemistrz świata z 2011 i mistrz olimpijski z Londynu 2012. Pięściarz o perfekcyjnej technice. Jako zawodowiec, chociaż niepokonany, to na razie nie potwierdził wielkiej klasy.

KOREA POŁUDNIOWA
Boks koreański odnosił duże sukcesy w latach 1960-1990. Obecnie, pomimo 257 czynnych bokserów, tylko dwóch z nich zasługuje na wyróżnienie.

Kim Ye Joon (super kogucia)
23-latek, który po niezbyt udanym początku kariery (porażka i 2 remisy w pierwszych 7 walkach) z czasem zrobił postępy i pokonał kilku trudnych rywali z Filipin, Japonii i Indonezji.

Kim Min Wook (super lekka)
Kim słynie z bojowości. Przegrał swą pierwszą zawodowa walkę, ale kolejnych 15 wygrał ( z czego 11 przed czasem). Ma w bilansie zwycięstw nad dobrej klasy rywalami. Od 2015 boksuje w USA.

[Wit]

Coraz więcej literówek Hugo, jednak fajnie się czyta. Choć przyznam, że ja raczej jestem laikiem, jeśli chodzi o tych bokserów spoza Europy i USA i te nazwiska mi nic prawie nie mówią, a też i szybko ich nie zapamiętam.

[TomaszX]

Myślę że zbyt surowo oceniłeś technikę Uchiyamay według mnie jest świetny technicznie.

[saliman1]

Myślałem, że bracia Kameda już na dobre dali sobie spokój z boksem, ale okazuje się, że jeden z nich wciąż próbuje swoich sił w ringu. Chodzi o Tomokiego, który w tym roku wypunktował już łatwo Pipata Chaiporna, a w poniedziałek zmierzy się z Ivanem Moralesem. Meksykanin w zeszłym roku walczył o pas IBF z Lee Haskinsem, więc walka na papierze wygląda nieźle. Myślę jednak, że Japończyk powinien sobie łatwo poradzić.