Inglewood 15.07.2017

[Hugo]

Ta gala miała być ciekawsza od tej w Nowym Jorku, a okazała się nudna. Jak widać, udział bokserów obdarzonych potężnym ciosem nie zawsze równa się fajerwerkom. Walka Smith - Barrera zaczęła się emocjonująco, potem jeszcze przez parę rund nokaut wisiał w powietrzu, ale druga połowa była już nudna i przewidywalna. Dysponujący dobrą techniką Barrera obnażył niedostatki Smitha w tej dziedzinie. Smith to potężnie bijący osiłek, ale nic ponadto. Najgroźniejszy jest, kiedy zostanie mocno trafiony, a rywal napali się na nokaut. Barrera w 1 rundzie popełnił ten sam błąd, co Fonfara, ale udało mu się przetrwać. Kubańczyk jest bardzo dobrym bokserem, ale brakuje mu tego błysku jaki mają Beterbijew, Hwozdyk i Biwoł. Ze Stevensonem i Alvarezem chyba tez sobie nie poradzi. Tym niemniej mejsce w czołówce LHW sobie wywalczył i może dostanie jakiegoś title shota.

Bardzo zawiodłem się, co do Corralesa, który wcześniej zaimponował mi zdetronizowaniem Uchiyamy. Tego boksera trudno mi jednoznacznie sklasyfikować. Wydaje mi się, że w zakresie motoryki i koordynacji ruchów to jest fenomen, ale fizycznie jest raczej słaby (tak siła ciosów, jak i odporność na nie), a technicznie słabo ułożony. Bazuje na wrodzonych zdolnościach, ale jakiegoś rzetelnego wyszkolenia technicznego nie posiada. Do tego boksuje niezwykle chaotycznie i bez śladu jakiejkolwiek taktyki. Być może dobry trener potrafiłby zrobić z niego doskonałego boksera, ale na dziś na pewno takim nie jest. Z wielkim trudem wygrał z zabijaką Castellanosem.

W Corralesie widziałem niesłusznie głównego rywala w SFeW dla Łomaczenki. Takim rywalem jednak może być Berchelt, który już drugi raz z rzędu w mistrzowskiej walce zaboksował perfekcyjnie. Tego boksera dostrzegłem już 4 lata temu i wtedy pisałem o nim tak: "Długoręki (180 cm zasięgu) chłopak z półwyspu Jukatan ma jeszcze bardzo poważne braki techniczne, ale sieje w ringu popłoch. W ostatnich 7 walkach tylko raz musiał walczyć dłużej niż 2 rundy, a jego rywale nie byli kompletnymi bumami. Berchelt stylowo jest na pograniczu boxera i sluggera." Od tamtej pory uczynił on olbrzymi postęp w zakresie techniki i bardzo pozytywnie odróżnia się od typowych meksykańskich swarmerów rywalizujących we wściekłych wymianach ciosów blokowanych na ogół twarzą. Mocny cios i przyzwoita technika sprawiły, że japoński osiłek Miura był w ringu kompletnie bezradny. Na plus należy też zapisać Bercheltowi rozsądek. Wolał spokojnie dowieźć do końca wysokie zwycięstwo punktowe, niż napalać się na nokaut i wdawać w bitki z bardzo silnym fizycznie Miurą. Być może Berchelta należałoby uznać za najlepszego obecnie (obok Valdeza i Santa Cruza) pięściarza Meksyku.