Mikey Garcia vs Adrien Broner (29.07.2017)

[Hugo]

Wprawdzie 3 najważniejsze walki zakończyły się wynikami przewidywanymi przez większość, to ich przebieg był dość niespodziewany. Jest ogólnie znane, że Bronerowi Bozia poskąpiła rozumku (tak ringowego, jak pozaringowego) i w przeszłości zaskakiwał kibiców jak nie pajacowaniem, to nadwagą lub słabą formą. Nigdy jednak nie można było mu odmówić ambicji i waleczności, a pojedynki z jego udziałem zawsze były emocjonujące. Tym razem Broner zaboksował jednak przeciwko Garcii bardzo defensywnie i bojaźliwie, oddając większość rund rywalowi praktycznie bez walki. Z reguły się cofał, a nawet jak szedł do przodu, to nie zadawał ciosów. W ostatnich kilku rundach wypadł trochę lepiej, co nie zmienia faktu, że zamiast spodziewanej wojny do upadłego obejrzeliśmy nudne jednostronne widowisko i zwycięstwo dobrze dysponowanego Garcii niewielkim nakładem sił.

Jermall Charlo planowo pokonał Heilanda, ale w tym przypadku zaskoczeniem była olbrzymia dominacja boksera USA nad znanym z solidności i twardości Argentyńczykiem. Pomimo ambitnej postawy Heiland był liczony w 2 rundzie i dość ciężko znokautowany w 4. Jego bardzo niekonwencjonalna praca nóg na niewiele się zdała wobec doskonałej motoryki i techniki Jermalla popartymi dużą siłą ciosu. Jermall uczynił w krótki czasie lat olbrzymie postępy. Jeszcze parę lat temu na tle brata bliźniaka Jermella prezentował się osiłkowato. Obecnie dorównuje bratu techniką i motoryką, a znacznie przewyższa go pod względem siłowym i i psychicznym. Chyba w przypadku braci Charlo mamy do czynienia z podobnym zjawiskiem, jak przed ponad 50 laty w Polsce w przypadku braci bliźniaków Olechów. Początkowo za bardziej utalentowanego uchodził Zbigniew, ale potem zdecydowanie większą karierę zrobił Artur, który został dwukrotnym wicemistrzem olimpijskim.

Najwięcej emocji było w pojedynku Millera z Washingtonem. Uważam, że pomimo porażki przed czasem Washington wypadł zupełnie przyzwoicie, był jednak bezsilny w konfrontacji z blisko 25 kg cięższym rywalem, który konsekwentnie spychał go do lin i zasypywał niezbyt precyzyjnymi, ale mocnymi uderzeniami. Miller to jest ewenement i fenomen w boksie zawodowym. Nie przypominam sobie w przeszłości żadnego boksera z tak ewidentną nadwagą, który miałby tak szybkie ręce i tak dobrą kondycję, nie mówiąc już o nienagannej na razie odporności. Ze swojej wady udało mu się uczynić zaletę, a jego 135 kg żywej wagi okazują się na razie zabójczą dla rywali bronią. Co ciekawe, do czołówki HW przepchnęło się także dwóch innych pięściarzy z ewidentną nadwagą, a mianowicie Andy Ruiz Jr i Adam Kownacki. Paru innych grubasów (w tym 175-kilogramowy Conrad Lam) jest u progu zawodowej kariery.