Głowacki vs Usyk

[Hugo]

Całościowo wczorajsza gala to ciężki nokaut na polskim boksie. Mieliśmy jedynego ostatniego boksera z tytułem mistrzowskim i już go nie mamy. Usyk był lepszy, ale czy rzeczywiście musiało do tej walki dojść tak szybko? Jak pojawił się Usyk jako obowiązkowy pretendent, to Wasilewski twierdził, że znajdzie się wyjście pozwalające go (przynajmniej chwilowo) ominąć. Tym wyjście byłaby chociażby unifikacja z Lebiediewem lub Ramirezem, ale to tamci się dogadali, a my zostaliśmy z ręką w nocniku (tj. w Usyku). Nie pierwszy raz. Utrata pasa boli tym bardziej, że Głowacki bił się dobrze i zasłużył na uznanie. Zasłużył też na druga szansę, ale wątpię czy ją dostanie. W CW jest teraz taki tłok w czołówce, że będzie o to ciężko.

Podobnie boli słaba dyspozycja Szymańkiego, któremu tylko sędziowie zapewnili zwycięstwo nad anonimowym Villalobosem. Poziom tej walki był żenująco niski. Szymański to miała być przyszłość polskiego boksu. Duży i jedyny polski talent młodej generacji. Karierę miał mu zapewnić wyjazd do USA i walki na tamtejszych ringach. Walczył z patałachami, wygrywał bez trudu, aż w końcu uznał że nawet nie warto przygotowywać się do takich pojedynków. Co będzie z nim dalej? Oby nie droga przetarta przez Kołodzieja, Jonaka i paru innych.

Wierzyłem też w Wawrzyka. Kilka jego ostatnich walk było naprawdę niezłych. Stał się bardziej atletyczny, pewny siebie, efektownie nokautował. Rokował nadzieję na poziomie mistrza Europy. Wczoraj w walce z Albertem Sosnowskim niestety ujrzeliśmy dawnego Wawrzyka, bojaźliwego i ofermowatego. Wygrał pojedynek w kiepskim stylu.

Michał Cieślak to chyba jedyny (może obok Macieja Sulęckiego) polski bokser, którego można uznać za talent rokujący duże nadzieje na przyszłość. Zmiótł z ringu wypalonego Rumuna, czyli zrobił co do niego należało, choć zadanie trudne nie było. Jedyny wątły promyczek nadziei na gali, którą będziemy bardzo źle wspominać.