Mało i średnio znane ringowe batalie.

[redd]

Akim Tafer vs Carl Thompson
Walka pokazująca ile znaczy serce do walki poparte do tego mocnym ciosem. Przez pierwsze cztery rundy Tafer bił Thompsona do jednej bramki. Carl nie bardzo odpowiadał na akcje Francuza, dał się kilka razy podłączyć do prądu, do tego był niestabilny i kilkukrotnie poślizgnął się. Kiedy zdawało się, że Tafer lada chwila znokautuje „Kota”, ten wziął się w garść i rzucił przeciwnika na deski. W ringu rozgorzała bitwa, a zakończenie było niezwykle spektakularne. Nie często widuje się nokauty po których ząb jednego z bokserów wylatuje wysoko w powietrze.

Micky Ward vs Shea Neary
Sam nie wiedziałem, czy wrzucać tę walkę, bo w sumie średnio mi się podobała. Ogólnie podsumowałbym ją tak: rąbanie drewna. Na środek ringu wyszło dwóch gości, którzy chcieli sprawdzić, który mocniej bije i jest twardszy. Nie było wysokiego tempa, finezji, czy techniki, ale za to mnóstwo wymiany ciężkiej artylerii bez jakiejkolwiek defensywy. Tam chyba ¾ ciosów dochodziło celu. Walka mająca swoją specyfikę, największe wrażenie zrobiły na mnie kombinacje góra-dół Warda.

Micky Ward vs Emanuel Augustus
Kto by się spodziewał, że pojedynek journeymanów stanie się walką roku? Ward wściekle nacierał i wyprowadzał setki ciosów, a „pijany mistrz” Augustus balansował przy linach, unikał uderzeń i efektownie kontrował. Walka toczyła się w bardzo wysokim tempie. Moim zdaniem zakończyła się kontrowersyjnym werdyktem. Balans i defensywa Augustusa robią wrażenie. Ciekawe co osiągnąłby ten zawodnik gdyby miał odpowiedniego promotora?

Alex Arthur vs Michael Gomez
Gomez wyszedł do walki tak nabuzowany jakby miał adhd, a do tego wypił wiadro kawy. Wściekle bujał się na boki, skracał dystans i bił potężne sierpy. Arthur skupił się na kontrowaniu nacierającego rywal. Obydwaj byli kilkukrotnie zranieni, a brytyjscy komentatorzy nazwali tę walkę „masakrą”. Trudno się z nimi nie zgodzić. Dodatkowo olbrzymie wrażenie robi niesamowity doping publiczności.