Najlepsi bokserzy Białorusi

[Hugo]

Historia boksu zawodowego na Białorusi rozpoczęła się od Wiaczasłaua Janouskiego, mistrz olimpijskiego z Seulu i przy okazji ostatniego zdobywcy złotego medalu olimpijskiego w boksie dla ZSRR. W 1990 roku ten mocno już wtedy zaawansowany wiekowo zawodnik (33 lata) rozpoczął karierę zawodową, boksując w kategorii junior półśredniej najpierw na ringach Japonii, a potem na ogół w Rosji (także w półśredniej). Zakończył ją po 7 latach bilansem 30(16) - 1(1) - 1. Jedyną walkę przegrał z Panamczykiem Edwinem Murillo, tocząc z nim bój o pas IBF Inter - Continental w półśredniej. Innym zasługującym na wzmiankę spośród nieaktywnych już białoruskich bokserów zawodowych jest wicemistrz olimpijski i wicemistrz świata w boksie amatorskim Mahamed Ariphadżijeu. Jako zawodowiec boksujący w wadze półciężkiej w latach 2005-2010 doszedł do tytułu EBU-EE i bilansu 16(10) - 2(0). Obydwaj w/w bokserzy na pewno nie osiągnęli na zawodowstwie sukcesów, do jakich predestynowały ich umiejętności. Jest to, niestety, zjawisko typowe, nie tylko dla Białorusi, ale dla całego regionu (Rosja, Polska, Ukraina), że wielu klasowych bokserów kończy kariery z bardzo dobrymi bilansami, nie dostając szansy na walki o mistrzowskie pasy. Spośród aktualnie aktywnych białoruskich bokserów zawodowych na uwagę zasługują następujący:

Siarhiej Lachowicz 35 lat, blilans 25(16) - 5(4), waga ciężka
Bokser o przydomku Biały Wilk jest jedynym jak do tej pory zdobywcą światowego pasa mistrzowskiego dla Białorusi. W 2006 roku zdobył pas WBO, pokonując na punkty Lamona Brewstera, jednak stracił go już w pierwszej obronie, przegrywając w 12 rundzie przez tko (przy dużej przewadze punktowej) z Shannonem Briggsem. W następnych latach Lachowicz walczył bardzo rzadko i bez większych sukcesów. Ostatnie dwie walki przegrał przed czasem z Robertem Heleniusem i Bryantem Jenningsem. Lachowicz jest bokserem dobrze wyszkolonym technicznie i bardzo szybkim, jak na wagę ciężką. Na przekór niezłym warunkom fizycznym (193 cm wzrostu) walczy w stylu swarmera. Jednak ewidentnie brakuje mu siły fizycznej, co przekłada się na słaby cios i szklaną szczękę. W walce z Jenningsem wypadł bardzo słabo i sądzę, że jest bliski zakończenia kariery.

Siarhiej Rabczanka 26 lat, bilans 20(15) - 0, waga junior średnia
Niepokonany Rabczanka należy do szerokiej czołówki kategorii junior średniej, chociaż z liczących się przeciwników pokonał jedynie Brytyjczyka Bradleya Pryce'a. Rabczanka boksuje poprawnie pod względem technicznym, dysponuje też dość mocnym ciosem. W ostatnich latach walczy głównie na ringach Wielkiej Brytanii. W czerwcu br. zmierzy się w pojedynku o pas EBU z rutynowanym Brytyjczykiem Ryanem Rhodesem.

Siarhiej Hulakiewicz 30 lat, bilans 33(14) - 2(0), waga super piórkowa
Hulakiewicz to bokser bardzo wysoki (178 cm) na swoją kategorię. Preferuje walkę na dystans i raczej w defensywie. W swojej karierze zdobył w 2007 pas EBU, który następnie obronił w 2008, pokonując dobrego Niemca Witaliego Tajberta. Rok później zrzekł się tego pasa i w Meksyku stanął do walki o tytuł WBC interim z miejscowym bokserem Humberto Gutierrezem. Pojedynek ten przegrał niejednogłośnie na punkty i od tego czasu nie stoczył żadnej walki z klasowym rywalem.

Juri Ramanau 29 lat, bilans 17(11) -2(0), waga lekka
Ramanau rozpoczął zawodową karierę w 2002 roku i w swojej drugiej walce uległ naszemu Krzysztofowi Bieniasowi, chociaż punktacja sędziów wskazuje na bardzo wyrównany pojedynek. W 2006 roku zdobył pas EBU i kilkakrotnie skutecznie go bronił. Potem na 3 lata zniknął z ringów, by pojawić się dopiero w 2011 w USA, gdzie przed czasem pokonał schyłkowego journeymana Dariena Forda. Od blisko roku ponownie nieaktywny. Ramanau jest szybkim i silnym swarmerem.

Aliaksiej Marczenka 24 lata, bilans 7(7) - 0, waga półciężka
Taki bilans, jak Marczenki zawsze wzbudza respekt, zwłaszcza jeżeli 5 zwycięstw przed czasem odniósł już w pierwszej rundzie, a pozostałe dwa w drugiej. Przeciwnicy byli z najniższej półki, ale warto oczekiwać, jak spisze się białoruski król nokautu z lepszymi rywalami.