Najlepsi bokserzy Skandynawii

[Hugo]

Postanowiłem nieco zmienić formułę wątków dotyczących najlepszych bokserów poszczególnych krajów i regionów. Nie będę więcej układał rankingów zawierających najlepszą dziesiątkę. Są po temu aż 3 powody:
a) takie rankingi szybko się dezaktualizują i należałoby je na bieżąco poprawiać (jak to czyni Maynard w odniesieniu do swojego rankingu światowego), a na to nie mam czasu
b) porównywanie bokserów z różnych kategorii jest nie do końca sensowne
c) chciałbym zająć się również tymi krajami, które mają jedynie jednego lub kilku ciekawych bokserów

A zatem skupiam się odtąd na ogólnej ocenie boksu w danym kraju, a przede wszystkim na przybliżeniu sylwetek najbardziej wartościowych i perspektywicznych bokserów go reprezentujących. Zaczynam od krajów skandynawskich (Dania, Norwegia, Szwecja, Finlandia, Islandia) ze względu na galę w duńskim Frederikshavn, która odbyła się w ostatnią sobotę i na której walczyło kilku ciekawych skandynawskich bokserów.

Dania
Dania posiada w zawodowym boksie wielkie tradycje sięgające przełomu XIX i XX wieku. Chodzi o Battlinga Nelsona ( a właściwie Oscara Matthaeusa Nielsena), dwukrotnego mistrza świata wagi lekkiej w latach 1905-1910. Było to wielkie osiągnięcie, zważywszy że istniały wtedy tylko 3 kategorie wagowe:lekka, średnia i ciężka. Z czasów bardziej współczesnych warto wspomnieć osiągnięcia braci Jimmiego i Johnnego Bredahlów, którzy udane kariery amatorskie kontynuowali na zawodowych ringach. Jimmi Bredahl był mistrzem świata WBO w super piórkowej w latach 1992-1994 i tytuł stracił dopiero na rzecz Oscara De la Hoyi. Johnny Bredahl był natomiast najpierw mistrzem świata WBO w super muszej, a następnie mistrzem świata WBA w koguciej w latach 2002-2004. Nie sposób pominąć też bardzo oryginalnego boksera wagi ciężkiej, jakim był (a teoretycznie jest nadal) Brian Nielsen. Zasłynął jako pogromca bumów i weteranów i legitymuje się wspaniałym bilansem 64(43) - 3(3). Trzeba zauważyć, że ma na rozkładzie wiele uznanych gwiazd królewskiej kategorii takich, jak: Ross Purrity, schyłkowy James "Bonecrusher" Smith, Tony Tubbs, Carlos DeLeon, Andrew Maynard, bardzo schyłkowy Larry Holmes i bardzo schyłkowy Tim Witherspoon. Nielsen przegrał tylko z Dicky Ryanem, Mike'iem Tysonem i w ubiegłym roku w pojedynku weteranów z Evanderem Holyfieldem. Obecnie duński boks zawodowy posiada jedną uznaną gwiazdę, Mikkela Kesslera i kilku dość perspektywicznych prospektów.

Mikkel Kessler 33 lata, bilans 44(33) - 2(0), waga super średnia/półciężka
W boksie amatorskim Kessler odnosił duże sukcesy jako junior, ale nie dane było mu wystąpić na imprezie dużej rangi. Ma za sobą wspaniałą karierę zawodową ozdobioną mistrzowskimi pasami WBA i WBC w wadze super średniej. Przegrał jedynie z Joe Calzaghe'em i Andre Wardem, pokonał natomiast m.in. takich bokserów, jak: Dingaan Thobela, Henry Porras, Manny Siacca, Anthony Mundine, Marcus Beyer, Librado Andrade, Dimitri Sartison, Gusmyr Perdomo i Carl Froch. Kessler jest wysoki i najchętniej walczy na dystans. Boksuje doskonale pod względem technicznym, z upodobaniem stosując zwłaszcza ciosy proste. Dysponuje też dobrą siłą ciosu. Właściwie jedyną jego słabością jest uleganie silnym fizycznie rywalom w przepychankach, co prowadzi często do narzucania przez nich Kesslerowi mniej wygodnej dla niego wymiany w półdystansie. Kessler zapowiedział zmianę kategorii na półciężką, w której zadebiutuje 19.05.12 pojedynkiem z Allanem Greenem w Kopenhadze. Nie jest wykluczone, że w tej dość słabo obsadzonej wadze ponownie sięgnie po któryś z mistrzowskich pasów.

Patrick Nielsen 21 lat, bilans 14(8) - 0, waga średnia
Po porażce Rudy'ego Markussena z Brianem Magee ten młodziutki zawodnik stał się największą nadzieją duńskiego boksu na przyszłość. Nie ma chyba jednak zadatków na następcę Kesslera. Nielsen jest wysokim defensywnym sluggerem, walczącym na dystans i polującym na silną kończącą kontrę. W Fredrikshavn udało mu się w ten sposób upolować w 10 rundzie przeciętnego Argentyńczyka Gastona Vegę, który był do tej pory chyba najtrudniejszym jego przeciwnikiem. Walka obnażyła jednak duże braki Nielsena pod względem techniki.

Kim Poulsen 25 lat, bilans 20(6) - 1(0), waga junior półśrednia
Poulsen jest wysoki, jak na swoją wagę i najlepiej czuje się w dystansie. Jest dobrze wyszkolony technicznie. Nie pokonał do tej pory nikogo nawet ze średniej półki, ale rokuje pewne nadzieje na przyszłość.

Reda Zam Zam 32 lata, bilans 25(12) - 1(1), waga junior średnia
Ten pochodzący z Libanu bokser w latach 2002-2007 nie zaznał porazki, pokonując m.in. niezłego hamleta Petrosjana z Armenii. Został jednak nieoczekiwanie znokautowany w 1 rundzie przez Wenezuelczyka Carlosa Donquiza, po czym na cztery i pół roku zniknął z ringów. Po powrocie odniósł na razie 2 zwycięstwa przed czasem nad słabeuszami. Zam Zam to silny fizycznie i dość szybki bokser lubiący wymianę w półdystansie.

Norwegia
Najlepszym zawodowym bokserem w historii Norwegii był malutki, ale bardzo waleczny swarmer Pete Sanstol, który w latach 30. XX wieku sięgnął po tytuł mistrza świata w wadze koguciej. W bardziej współczesnych czasach spore sukcesy zanotował półciężki Ole Klemetsen, który był mistrzem Europy, a w pojedynku o tytuł światowy IBF uległ w 1998 roku na punkty Reggie Johnsonowi. Obecnie w Norwegii jedynie 4 zawodników uprawia boks, z których jednak dwóch zasługuje na uwagę.

Andreas Evensen 26 lat, bilans 16(6) - 2(0) - 1, waga piórkowa
Evensen jest z pochodzenia Kolumbijczykiem i jako dziecko został adoptowany w Norwegii. Mimo młodego wieku ma już za sobą pojedynek o tytuł światowy WBO w super piórkowej, w którym jednak uległ zdecydowanie na punkty w Glasgow Ricky'emu Burnsowi. Jest bokserem niezłym technicznie i bardzo szybkim.

Leif Larsen 37 lat, bilans 16(13) - 0, waga ciężka
Larsen to jeden z wielu w wadze ciężkiej "nieustraszonych pogromców bumów". Wielkie silne chłopisko pokonuje rywali dzięki potężnej sile fizycznej nie popartej jednak większymi umiejętnościami bokserskim. Największym osiągnięciem Larsena było pokonanie przez tko w 2 rundzie schyłkowego Danny'ego Williamsa.

Szwecja
Szwecja należy do grona nielicznych krajów, które mogą się poszczycić posiadaniem w przeszłości mistrz świata wagi ciężkiej. Stało się tak za sprawą Ingemara Johanssona, który w 1959 roku już w 3 rundzie znokautował ówczesnego mistrza Floyda Pattersona. Kolejne dwa pojedynki tych bokserów miały również bardzo interesujący przebieg, lecz zakończyły się zwycięstwami Pattersona przed czasem. Co ciekawe, we wspomnieniach Patterson oceniał, że jego szwedzki rywal miał mocniejszy cios od Listona i Alego. Innych zawodowych bokserów na miarę Johanssona Szwecja nie miała, a aktualnie ten sport uprawia jedynie garstka zawodników. Na uwagę zasługują dwaj.

Badou Jack 28 lat, bilans 10(8) - 0, waga półciężka
Badou Jack o ringowym przydomku Kuba Rozpruwacz posiada obywatelstwa Szwecji (po matce) i Gambii (po ojcu). W barwach Gambii wystąpił na olimpiadzie w Pekinie, ale sukcesów nie odniósł. Jack boksuje w USA i dotychczasowych rywali na ogół szybko zmiata z ringu głownie dzięki mocnym ciosom na korpus. Pierwszym poważnym sprawdzianem będzie walka w maju br. z innym królem nokautu, rutynowanym Kolumbijczykiem Alexandrem Brandem.

Erik Skoglund 20 lat, bilans 9(5) - 0, waga półciężka
Wysoki chłopak, który wzbudził zainteresowanie fachowców od boksu zarówno bardzo oryginalną techniką (częste zmiany pozycji), jak i siłą ciosu. Duży talent, który odpowiednio prowadzony może zajść daleko.

Finlandia
Finowie mieli wielu solidnych zawodowych bokserów, ale żadnego naprawdę wybitnego. Największe sukcesy zanotował Gunnar Barlund boksujący w wadze ciężkiej w latach 30. i 40. XX wieku. W porównaniu do innych krajów skandynawskich w Finlandii boks zawodowy uprawia aktualnie więcej bokserów, a niewątpliwą gwiazdą jest Robert Helenius.

Robert Helenius 28 lat, Bilans 17(11) - 0, waga ciężka
Ten dwumetrowy bokser pochodzenia szwedzkiego jako amator był wicemistrzem Europy w 2006. Na zawodowstwie zrobiło się o nim głośno po 3 spektakularnych zwycięstwach przed czasem odniesionych na byłymi mistrzami świata: Brewsterem, Peterem i Lachowiczem. Pokonał też Derecka Chisorę, ale jak wiemy niesłusznie. Pomimo dość wątłej budowy Helenius jest zawodnikiem o ogromnej sile fizycznej, która przenosi się na siłę ciosu i odporność. Dysponuje też niezłą techniką, a najsłabszym elementem jest szybkość. W mojej ocenie słaba walka z Chisorą była "wypadkiem przy pracy" spowodowanym kontuzją. Obnażyła ona jednak poważne braki Heleniusa w obronie, które muszą zostać wyeliminowane, jeśli w przyszłości chce on zostać mistrzem świata królewskiej kategorii.

Juho Haapoja 31 lat, Bilans 17(10) - 2(1) - 1, waga cruiser
Pomimo ewidentnego braku warunków fizycznych (182 cm wzrostu) Haapoja przez wiele lat boksował wadze ciężkiej. W końcu zrzucił blisko 20 kg nadwagi i przeniósł się do cruiser, gdzie wygląda dużo lepiej. Haapoja to ofensywny slugger prący cały czas do przodu i szukający walki w półdystansie. Taka mniejsza i gorsza kopia Chrisa Arreoli.

Edis Tatli 24 lata, Bilans 17(4) - 0, waga lekka
Tatli rokuje chyba najlepsze nadzieje na przyszłość spośród kilku fińskich bokserów młodego pokolenia. Dość wysoki na swoją kategorię, preferuje walkę na dystans i dysponuje poprawną techniką.

Islandia
Dzieje boksu zawodowego w tym kraju sprowadzają się do jednego zawodnika, jednej walki i jednego zwycięstwa. W czerwcu 2008 roku w stanie Wisconsin w USA ważący 254 funty Islandczyk Skulli Armannsson pokonał w 2 rundzie przez tko dużo lżejszego Caleba Nelsona, również debiutanta. Żaden z tych bokserów więcej nie pojawił się w ringu.