Boxerzy, swarmerzy i sluggerzy

[Hugo]

Eksperci od boksu wyodrębnili już kilkanaście stylów boksowania, a ciągle pojawiają się nowe określenia mające na celu dokładne oddanie sposobu walki jakiegoś pięściarza. Utrwalone już pojęcia ulegają przy tym zmianom znaczeniowym, a niedawno czytałem tekst jakiegoś fachowca na temat różnic pomiędzy swarmerem i infighterem, co w przeszłości oznaczało jedno i to samo. Można się w tym wszystkim pogubić. Dlatego jestem przywiązany do najbardziej tradycyjnej klasyfikacji bokserskich stylów zawierającej tylko 3 pojęcia, a mianowicie: boxer, swarmer i slugger. Bardzo ciekawa jest przy tym wzajemna współzależność pomiędzy tymi odmianami sztuki bokserskiej.

Boxer (outfighter) to styl najbardziej zbliżony do pierwowzoru, jakim była wymyślona w Wielkiej Brytanii sztuka walki mająca w założeniu służyć dżentelmenom zaatakowanym przez opryszków lub chuliganów. Podstawą jest tutaj dobre wyszkolenie techniczne pomagające z dystansu odeprzeć atak przeciwnika. Motto boxera to „trafiać, samemu nie będąc trafionym”. Obrona ma priorytet przed atakiem, a w walce największą rolę odgrywają ciosy proste. Oczywiście sama technika to za mało. Dobrym boxerom potrzebna jest też ruchliwość i szybkość, natomiast mniejsze znaczenie przykłada się do siły ciosu i odporności. Przy walce na dystans pożądane cechy fizyczne to wzrost i długie ręce, dlatego z reguły pięściarze walczący tym stylem są wysocy i szczupli. Pojedynek dwóch boxerów to zazwyczaj „bokserskie szachy”, w których więcej jest przymierzania, celowania, zejść z linii ciosu, uników, niż rzeczywistej walki. Boxerzy inkasują najmniej ciosów i w związku z tym ich pięściarskie kariery są najdłuższe.

Swarmer (infighter) to naturalna odpowiedź na styl boxera ze strony tych pięściarzy, którym kiepskie warunki fizyczne lub brak odpowiedniego wyszkolenia technicznego nie pozwalały na skuteczną walkę na dystans. Dysponowali za to dużą szybkością i ruchliwością w połączeniu z ponadprzeciętną wydolnością organizmu (kondycją). Istota stylu jest przedarcie się do półdystansu i rozstrzygnięcie walki w wymianie ciosów z bliska. Atak ma przy tym priorytet nad obroną. Swarmerzy z założenia muszą co nieco zainkasować, więc ich technika obronna na ogół nie jest zbyt wyrafinowana, a w półdystansie bardziej od ciosów prostych użyteczne są haki i sierpowe. Motto swarmera to „wytrzymać więcej i dłużej, niż może wytrzymać przeciwnik”. Swarmerzy z reguły są krępi i dość niscy na swoją wagę, choć zdarzają się wyjątki. Walka dwóch swarmerów to zazwyczaj ringowa wojna na przełamanie. Ponieważ swarmerzy dużo inkasują, zazwyczaj dość wcześnie kończą karierę bokserską.

Slugger (brawler) to pięściarz bazujący na dużej sile fizycznej, która zazwyczaj przekłada się na siłę ciosu i odporność. Taki osiłek często potrafi wygrać ( i to na ogół przed czasem) nawet jeżeli pozostałe elementy jego bokserskiego rzemiosła (technika, szybkość, ruchliwość, kondycja) są na kiepskim poziomie. Motto sluggera to „trafić raz, a dobrze”. Sluggerów można podzielić na ofensywnych (polujących na kończący cios w półdystansie) i defensywnych (polujących na kontrę z dystansu). Ci pierwsi przypominają swarmerów, a ci drudzy boxerów i bardzo trudno jest czasami postawić granicę między dwoma stylami. Pojedynek dwóch sluggerów to obustronne polowanie na cios, w którym zazwyczaj wygrywa ten, który pierwszy dokładnie trafi. Określenie „slugger” ma dość pejoratywne znaczenie, ale trzeba pamiętać, że do tego stylu zaliczymy też królów nokautu o całkiem przyzwoitej technice i szybkości.

Walka boxer vs slugger jest z reguły bez historii. Slugger poluje na cios bezskutecznie, bowiem boxer nie daje mu się czysto trafić. W rezultacie slugger przegrywa wysoko na punkty lub nawet przed czasem, jeżeli oberwie sporo celnych trafień boxera.
Walka boxer vs swarmer na pozór powinna wyglądać podobnie do starcia boxer – slugger i często tak wygląda przez kilka początkowych rund. Z czasem jednak wywierana przez swarmera presja męczy boxera do tego stopnia, że zaczyna słabnąć fizycznie i psychicznie, a wtedy swarmer dobiera mu się do skóry w półdystansie. W efekcie boxer zostaje „zajechany” i przegrywa.
Walka swarmer vs slugger najczęściej z początku przebiega pod dyktando swarmera, który jest szybszy i częściej trafia. W którymś momencie atakujący swarmer odsłania się jednak na tyle, że inkasuje potężne uderzenie sluggera, które kończy pojedynek przed czasem.
Podsumujmy zatem: boxer pokonuje sluggera, swarmer pokonuje boxera, slugger pokonuje swarmera. Żaden styl nie ma monopolu na zwycięstwo. Zupełnie, jak w dziecięcej zabawie w papier, kamień i nożyce.

Prawidłowe określenie stylów walki 2 rywali pomaga więc w przewidzeniu wyniku pojedynku. W praktyce jednak jest to trudne, ponieważ:
1.Reguła działa tylko wtedy, kiedy walczą przeciwnicy o zbliżonej klasie. Przeciętny swarmer pokona przeciętnego boxera, ale z dobrym boxerem zapewne przegra.
2.Większość bokserów walczy na pograniczu 2, a nawet 3 stylów. Pięściarzy reprezentujących określony styl w czystej, ekstremalnej postaci jest nie więcej niż 20-30%
3.Wysokiej klasy bokserzy potrafią zmienić swój styl walki, tak żeby jak najlepiej dopasować go do stylu przeciwnika. W szczególności dobrej klasy boxerzy potrafią w razie potrzeby boksować, jak swarmerzy. Odwrotnie jest dużo trudniej.