Marco Huck vs Firat Arslan

[Hugo]

@redd

Proponuję zakończyć jałowy spór, który w zasadzie sprowadza się do różnic w ocenie skuteczności ataków Arslana przy linach. Ty twierdzisz, że "hurtowe ilości" podbródkowych i sierpowych "przez gardę dochodziło do głowy Hucka". Ja oceniam skuteczność Arslana jako "normalną" w takich sytuacjach, czyli najwyżej 15-20%. Być może jednak masz rację i tych trafień było więcej. To już jest w tej chwili mało istotne.

Ponieważ jednak pojedynek Huck - Arslan był bardzo ciekawy, a jego przebieg chyba zaskakujący dla prawie wszystkich obserwatorów, proponuję przedłużyć dyskusję o kwestie związane z techniką i taktyką, licząc że może to doprowadzić do ciekawych ocen i wniosków. Mam też nadzieję, że inni użytkownicy przyłączą się do dyskusji

Zacznę od Hucka, który jest swego rodzaju zjawiskiem w dzisiejszym boksie. Rzadko się zdarza, żeby bokser o tak kiepskiej technice nie tylko zdobył pas mistrza świata, ale wielokrotnie skutecznie go bronił. Kwestię sędziowania zostawmy na boku, bo to jest osobny temat. Wszyscy zgadzają się, że Huck to slugger, a nawet cepiarz. Rzeczywiście siła ciosu i odporność to jego największe zalety. Moim zdaniem to jednak nie wyczerpuje jego plusów. Huck posiada "tajną broń" w postaci, jak to trafnie określiłeś "dzikich ataków". Są one sprzeczne z zasadami sztuki bokserskiej, a Huck na pewno nie nauczył się ich na sali treningowej, lecz raczej w czasie ulicznych bójek. Z grubsza wygląda to tak, że najczęściej po jakiejś celnej kontrze z defensywy Huck rusza do nagłego ataku i zasypuje rywala lawiną ciosów, które w swej istocie są cepami bitymi z góry. Chociaż wygląda to groteskowo, bo nogi Hucka nie nadążają za rękami i zostają z tyłu, to "dzikie ataki" Hucka są niewiarygodnie skuteczne. Słabsi przeciwnicy (Richards, Minto, Garay, Rossi) zostali znokautowani, a ci lepsi (Afolabi, Nakash) zranieni i mocno osłabieni. W mojej ocenie ta skuteczność wynika z dwóch przesłanek. Pierwszą jest element zaskoczenia. "Dzikie ataki" wyglądają na spontaniczne, ale w rzeczywistości Huck wybiera taki moment, kiedy wyczuwa, że przeciwnik nieco osłabł kondycyjnie lub stracił koncentrację. Druga przesłanka to fakt, że cepy Hucka najczęściej trafiają w tył głowy, na co sędziowie przymykają oko, a co zresztą zdarza się często także w innych walkach. "Tajna broń" Hucka nie sprawdziła się tylko w 2 walkach ( w obronie pasa) z Lebiediewem i z Arslanem.

Zostawmy analizę boksu Lebiediewa na jakiś późniejszy czas, a przejdźmy teraz do Arslana. Można go zakwalifikować jako swarmera ponieważ preferuję walkę z bliska, wywiera presję, ma szybkie ręce ( z nogami jest gorzej) i dobrą kondycję. Swarmerzy bywają jednak różni. Są tacy (Wolak, Chisora), którzy prą do ataku na oślep, kompletnie zaniedbując obronę. Arslan natomiast atakuje rywala schowany za bardzo szczelną gardą i podchodzi bardzo blisko. Tak blisko, że to już nie jest w zasadzie półdystans, a "ćwierćdystans". Spycha przy tym przeciwnika do lin lub do narożnika i ogranicza mu swobodę ruchów. Presja wywierana przez Arslana jest niewspółmiernie większa, niż przez innych swarmerów.

Obrona Hucka jest bardziej konwencjonalna, niż jego atak. Opiera się na gardzie i ciosach prostych kontrujących. Przy dużym zasięgu i dość szybkich rękach te kontry bywały nawet skuteczne przeciwko innym rywalom, ale w walce z Arslanem wszystkie lądowały na jego szczelnej gardzie. W efekcie Huck był nagminnie spychany do narożnika lub lin i tam atakowany ostro przez Arslana. Bronił się co prawda zadając dużo ciosów na korpus, ale nie robiły one na Arslanie większego wrażenia. Jednocześnie "superpresja" Arslana nie pozwalała Huckowi na nabranie odpowiedniego rozpędu i rozmachu jego "dzikich ataków". W porównaniu z poprzednimi walkami było ich mniej i nie były zbyt skuteczne.

Czy to znaczy, że na sposób walki Arslana nie ma skutecznej recepty? Oczywiście jest i aż dziw bierze, że Huck z Wegnerem na nią nie wpadli. Wystarczyło obejrzeć pojedynek Arslana z Guillermo Jonesem, też przecież nie żadnym wirtuozem ringu. Jones powstrzymywał w zarodku ataki Arslana, kontrując nie prostymi, ale obszernymi sierpami, które omijały gardę i trafiały w okolice ucha lub bok tułowia. W efekcie wygrał przed czasem. Trzeba w tym miejscu wspomnieć jednak o pewnym niuansie. Europejska szkoła boksu uważa kontrowanie zamachowymi sierpami za błąd narażający boksera na zainkasowanie ciosu prostego w odsłoniętą głowę. Inaczej jest w boksie latynoskim, gdzie jabów prawie się nie uznaje. Tam obszerny sierpowy jest podstawowym ciosem bitym z dystansu. Jak pokazała walka Huck - Arslan trzymanie się sztywnych regułek nie popłaca, a w ringu trzeba być elastycznym.