Zmarł Andrzej Biegalski

[Hugo]

Poczytałem sobie też trochę wywiadów z Biegalskim sprzed kilku lub kilkunastu lat. Bardzo dobrze wspominał trenera Wiktora Nowaka, który doprowadził go do mistrzostwa Europy, miał natomiast duże pretensje do Michała Szczepana (kolejny trener reprezentacji) i Antoniego Zygmunta (trener klubowy). Twierdził, że obydwaj zajeżdżali go nadmiernie treningami, wskutek czego stracił szybkość. Być może tak było, ale widzę tez inną przyczynę upadku Biegalskiego, jaką było dorobienie się szklanej szczęki.

W początkach kariery jego odporność na ciosy była bardzo dobra. Wytrzymywał wymiany ciężkich ciosów z tak mocno bijącymi rywalami, jak Wysocki i Ulianicz (wtedy rękawice były takie, jak u zawodowców, żadne balony). Chyba dopiero z Tate'em przegrał pierwszy raz przed czasem, ale potem zaczęło mu się to także przytrafiać na krajowych ringach. Rywale, u których wcześniej wzbudzał strach, zauważyli że Biegalski tragicznie gubi się w obronie i zaczęli go śmielej atakować. O ile nokauty z rąk Gerleckiego (silne duże chłopisko) i Kuskowskiego (osiłek zabijaka z więzienną przeszłością) można było uznać za "wypadki przy pracy", to bardzo niepokojąca była przegrana przed czasem z Jerzym Skoczkiem (bokserem o dobrej technice, ale z watą w pięściach).

Po kiepskich latach 1976-78, w 1979 wydawało się, że Biegalski się odrodził. Wygrał w dobrym stylu mistrzostwa Polski, nokautując w finale Kuskowskiego i pojechał na Mistrzostwa Europy do Kolonii. W pierwszej walce trafił na silnie bijącego Indżejana z ZSRR, zainkasował petardę i przegrał przez szybki nokaut w 1 rundzie. I to był w zasadzie koniec Biegalskiego jako liczącego się boksera.