Najlepsi bokserzy Dominikany

[Hugo]

Boks na Dominikanie niesłychanie się rozwinął w ciągu ostatnich 20-30 lat. Perspektywy są jeszcze lepsze, bo bokserskich talentów w tym kraju nie brakuje.

Gregorio Lebron (musza)
Lebron pierwszą walkę na zawodowym ringu przegrał przez nokaut, ale potem szło mu już znacznie lepiej. Na tyle dobrze, że dwukrotnie jeździł do Tajlandii walczyć o interim WBA ze Stampem Kiatniwatem. Dwukrotnie przegrał, ale prawdopodobnie dwukrotnie został oszukany.

Norberto Jimenez (super musza)
Start Jimeneza na zawodowym ringu był wręcz tragiczny. Na 8 początkowych walk przegrał 7, w tym 4 przed czasem. Potem jednak przeszedł drogę od zera do bohatera. Pokonywał kolejnych, coraz lepszych rywali aż doczekał title shota do pasa WBA. Na japońskim ringu zremisował z Koheim Kono, co nie starczyło do tytułu mistrzowskiego, ale od tamtej pory wygrał kolejne 3 pojedynki z niezłej klasy przeciwnikami.

Juan Carlos Payano (kogucia )
Payano przez wiele lat reprezentował swój kraj na dużych imprezach, w tym na dwóch olimpiadach i trzech mistrzostwach świata amatorów. Jako 26-latek zadebiutował jako profesjonał i po 6 latach jest niepokonany. W 2014 odebrał pas WBA Super Anselmo Moreno, di którego rok później dołożył pas IBO po zwycięstwie nad Rau'shee Warrenem.

Jonathan Guzman (super kogucia )
Po 4 latach uprawiania zawodowego boksu Guzman doszedł do fenomenalnego bilansu 20(20)-0. Większość pokonanych przeciwników to ewidentni słabeusze, ale kilku było średniej klasy. W kwietniu Guzman zmierzy się w Atlantic City z solidnym Danielem Rosasem.

William Encarnacion (super kogucia)
Encarnacion reprezentował Doinikanę na olimpiadzie w Londynie 2012 w wadze super koguciej. Na zawodowstwie debiutował 3 lata później,niż Guzman, ale idzie podobna drogą. Jego aktualny rekord to 9(8)-0

Yenifel Vicente (super kogucia)
Vicente to rutynowany bokser z blisko 10-letnim profesjonalnym stażem. Poniósł tylko 3 minimalne porażki na obcych ringach, natomiast odniósł wiele zwycięstw, w tym sporo przed czasem.

Claudio Marrero (piórkowa)
Marrero ma za sobą udaną karierę amatorską. Jako zawodowiec przegrał jedynie z Jesusem Marcelo Andresem Cuellarem w pojedynku o pas interim WBA. Poza tym 20 razy wygrał. Dysponuje silnym ciosem.

Javier Fortuna (super piórkowa)
Fortuna na ogół uważany jest za największy talent dominikańskiego boksu. Uprawiał boks amatorski w wieku juniorskim, lecz już jako 20-latek zadebiutował na zawodowym ringu. Zaczynał w super piórkowej, lecz tytuł interim WBA zdobył w niższej kategorii. Nie mogąc utrzymać jej limitu powrócił do wagi wyjściowej i zdobył pas WBA po zwycięstwie nad Bryanem Vasquezem. Fortuna jest bokserem wszechstronnym, ale nierównym, jeśli chodzi o formę.

Braulio Rodriguez (super piórkowa)
Kilka miesięcy starszy od Fortuny Rodriguez jest typowym królem nokautu. Nie błyszczy techniką, ale z reguły szybko zmiata przeciwników z ringu. Przegrał tylko raz, z Carlosem Diazem Ramirezem.

Algenis Mendez (lekka)
Mendez odnosił sukcesy w boksie amatorskim jako junior. Jako 18-latek bez powodzenia reprezentował Dominikane w wadze koguciej na olimpiadzie w Atenach 2004. Dwa lata później rozpoczął karierę zawodową, boksując głównie na ringach USA. W 2012 zdobył pas IBF w super piórkowej, który stracił w 2014 na rzecz Rancesa Barthelemy'ego. Po przejściu do kategorii lekkiej wygrał w 2015 z Miguelem Vazquezem, lecz został znokautowany w 2016 przez Roberta Eastera. Mendez jest bokserem o dobrej technice.

Felix Diaz (półśrednia)
Diaz długo boksował jako amator. Bez powodzenia uczestniczył w olimpiadzie w Atenach w wadze lekkiej, ale 4 lata później w Pekinie został mistrzem olimpijskim w lekkopółśredniej. Jego kariera zawodowa nie przebiegała zbyt płynnie mimo niesplamionego porażką bilansu. Dopiero po kilku latach dostał okazję zmierzenia się z klasowymi rywalami. Pokonał Adriana Granadosa i gabriela Bracero, lecz w pojedynku z Lamontem Petersonem został bezczelnie oszukany.

Carlos Adames (półśrednia)
Adames to początkujący król nokautu. Wymaga poważnego sprawdzianu.

Junior Castillo (super półśrednia)
Castillo bez powodzenia wystąpił w wadze średniej na olimpiadzie w Londynie 2012. Jego bilans na profesjonalnym ringu to 9(9)-0.

Edwin Rodriguez (półciężka)
Ma za sobą amatorska przeszłość z umiarkowanymi sukcesami. Od 2008 jest zawodowcem i boksuje przede wszystkim w USA. W super średniej pokonał wielu klasowych bokserów i przegrał dopiero z Andre Wardem w pojedynku o tytuł WBA Super. Po przejściu do półciężkiej wygrał kilka kolejnych walk.

Felix Valera (półciężka)
Valera późno rozpoczął karierę pięściarską, ale szybko dał się poznać jako posiadacz bardzo mocnego ciosu. 12 początkowych walk wygrał przed czasem, z czego aż 10 już w pierwszej rundzie. W 13 walce pokonał na punkty w Jałcie Stanisława Kasztanowa i zdobył pas interim WBA.

Lenin Castillo (półciężka)
Castillo to niepokonany bokser o dobrych warunkach fizycznych występujący obok Dominikany także w USA. W 2015 zremisował z Travisem Peterkinem.

Nagy Aguilera (ciężka)
Aguilera odnosił umiarkowane sukcesy jako junior amator. W wieku 21 lat przeszedł na zawodowstwo i długo postrzegany był jako utalentowany prospekt. Dopiero porażki przed czasem z Samuelem Peterem i Chrisem Arreolą ustawiły go w szeregu ekskluzywnych journeymanów. Zwycięstwo odniesione w 2015 w Polsce nad Marcinem Rekowskim wskazuje jednak, że absolutnie nie można go nie doceniać.