Floyd Patterson-"Dżentelmen Boksu"

[Wietnam]

Floyd Patterson

(ur. 4 stycznia 1935 w Waco , zm. 11 maja 2006 w
New Paltz k. Nowego Jorku ) – amerykański pięściarz wagi ciężkiej.

Przydomek Ringowy:The Gentlemen of Boxing
Bilans:64 walk/55 zwycięstw (40 KO), 8 porażek (5 KO), 1 remis
Warunki Fizyczne: wzrost - 183 cm, zasięg ramion - 180 cm,
Trenerzy: Cus D'Amato, Joey Fariello, Dan Florio, Al Silvani

Floyd Patterson urodził się w ubogiej rodzinie, był najmłodszym z jedenaściorga rodzeństwa. Miał niespokojne dzieciństwo. Jego rodzina przeniosła się do Nowego Jorku, tam był często przyłapywany na drobnych kradzieżach. W wieku 10 lat został wysłany do szkoły dla chłopców. Dwuletni pobyt w tym miejscu pozytywnie wpłyną na Pattersona. W wieku 14 lat zaczął trenować boks i trafił w ręce Cusa D ‘Amato.

Pierwszy sukces

W wieku zaledwie 17 lat Floyd Patterson zdobył złoty medal olimpijski w wadze średniej, na olimpiadzie w Helsinkach w 1952 r. Po przejściu na zawodowstwo walczył nadal w wadze średniej. Pierwszą zawodową walkę stoczył 12 września 1952 r.; wygrywając ją nokautując rywala w 4 rundzie. Młodemu Pattersonowi szło bardzo dobrze, wygrał bez większych problemów kolejnych 12 pojedynków. Ale w czerwcu 1954 r., w kategorii już półciężkiej, pokonał go na punkty inny wybitny bokser - Joey Maxim. Jednak ta porażka nie zahamowała kariery Floyda. Kontynuował ją pokonując kolejnych rywali zarówno w wadze średniej jak i półciężkiej. W tej drugiej mógł się zadomowić na stałe i panować przez lata, ale Floyd Patterson zamarzył o podboju wagi ciężkiej. Po 16 zwycięstwach, w tym kilku nad pięściarzami wagi ciężkiej, w ciągu niemal 2 lat, Floyd stanął do pojedynku z Tommym Jacksonem. Zwycięzca tego starcia miał stoczyć walkę o tytuł Mistrza Świata Wagi Ciężkiej. Pojedynek był wyrównany, a werdykt sędziów niejednogłośny, ale na korzyść Pattersona. Zatem ten mógł ziścić swoje marzenia.

Zdobycie mistrzostwa

A więc 30 listopada 1956 r. Patterson dostał szansę walki o wakujący tytuł Mistrza Świata (zakończenie kariery Rocky’ego Marciano). Jego rywalem był znakomity bokser, Archie Moore. Jednak wielokrotny mistrz miał już swoje lata i ustępował Pattersonowi pod każdym względem. Efektem tego była 5 runda, w której Patterson wykorzystał swoją szybkość i dynamikę, i z doskoku trafił Moore'a potężnym lewym sierpowym. Archie padł na deski jak kłoda, i mimo, że jeszcze zdołał się podnieść, to już po kolejnym nokdaunie sędzia przerwał walkę. W ten sposób Floyd Patterson został wówczas najmłodszym Mistrzem Świata Wagi Ciężkiej ( 21 lat i 10 miesięcy ). Wynik ten poprawił dopiero 30 lat później Mike Tyson .

Patterson vs Johansson


Patterson czterokrotnie skutecznie bronił tytułu i dzierżył go do czerwca 1959 r., kiedy to łatwo pokonał go Szwed, Ingemar Johansson . Kluczowym momentem tego pojedynku była runda 3, w której to Johansson aż siedmiokrotnie posłał Pattersona na deski! Ale to była pierwsza z trzech walk, które stoczyli ze sobą obaj pięściarze. Rok później, w drugiej walce między nimi, Floyd odzyskał mistrzostwo wygrywając przed czasem w 5 rundzie. W tej kategorii wagowej odzyskanie tytułu zdarzyło się po raz pierwszy. Trzecia walka pod rząd tych pięściarzy zakończyła się ponownym zwycięstwem przed czasem Pattersona.

Utrata mistrzostwa

Po jeszcze jednej udanej obronie tytułu, na przeciwko Pattersona staną Sonny Liston . Był to silny pięściarz, posiadający lepsze warunki fizyczne niż Floyd. Miał za sobą kryminalną przeszłość i nie cieszył się zbyt dobrą opinią w śród bokserów. Można było powiedzieć, że 25 września 1962 r. naprzeciwko siebie stanęli dżentelmen i brutal. Jednak kontrast był z byt duży; siła przewyższyła technikę i spryt. Walka trwała nie całą rundę; Liston trafił kilka razy potężnymi ciosami po których Patterson padł na deski i nie zdołał już kontynuować pojedynku. Rok po stracie mistrzostwa Patterson po raz drugi staną naprzeciw Sonny'ego Listona . Po raz pierwszy w historii mógł zostać trzeci raz mistrzem świata. Niestety walka wyglądała podobnie do pierwszej; Sonny Liston kolejny raz nie dał szans Pattersonowi nokautując go ponownie w pierwszej rundzie.

Kolejne walki o tytuł

Wydawało się, że to koniec wielkiej kariery Pattersona, ale dwie spektakularne porażki go nie zraziły do boksu. Wygrał 5 kolejnych potyczek w tym z George’m Chuvalo, uznanym przez magazyn „The Ring” walką roku (1965 r.). 22 listopada po raz 4 (kolejny rekord) dostał szansę walki o mistrzostwo świata i po raz pierwszy o pas (WBC). Jego przeciwnikiem był sam Muhammad Ali ! Przegrał ten pojedynek, ale dopiero w 12 rundzie walki. Nie zrażony przegraną postanowił w następnej walce stawić czoła kolejnemu znakomitemu pięściarzowi, Henry’emu Cooperowi. Walka odbył się w Londynie na słynnym stadionie Wembley. Ku wielkiemu rozczarowaniu widowni Patterson znokautował Anglika w 4 rundzie. Po kolejnych 4 wygranych i jednej kontrowersyjnej przegranej, ponownie (po raz piąty) dostał szansę walki o mistrzostwo, a dokładniej o pas organizacji WBA, który był właścicielem Jimmy’ego Ellisa . Walk odbywała się 14 września 1968 r. w Sztokholmie, stolicy Szwecji. Po 15 rundach starcia i również kontrowersyjnej decyzji Patterson przegrał te starcie.
Po dwóch latach rozstania z boksem Floyd Patterson postanowił wrócić na ring. W ciągu dwóch następnych lat stoczył 9 wygranych pojedynków w tym z Oscarem Bonaventą . Ostatnią stoczona walka Floyda był rewanż, z powracającym po przerwie Muhammadem Alim, którą przegrał przez techniczny nokaut w 7 rundzie. Po tym pojedynku, w wieku 37 lat definitywnie zakończył karierę bokserską.

Po za ringiem

Jego zachowanie poza ringiem było piękne i legendarne. Po odejściu z boksu pomagał bezdomnym i dzieciom, starał się ich uchować od rozpusty i innych negatywnych rzeczy, ucząc ich poprawnego życia. Na emeryturze przyjaźnił się ze swoim wielkim rywalem
Ignemarem Johanssonem, z którym 1982 i 1983 r. poprowadził maraton w Sztokholmie. W swojej miejscowości był bardzo szanowanym obywatelem, jego imieniem nazwano m.in. boisko w New Paltz. Walki z udziałem Floyda Pattersona dwukrotnie były wybierane walkami roku. Patterson jest członkiem International Boxing Hall of Fame oraz World Boxing Hall of Fame.

Floyd Patterson vs Ingemar Johansson 1959-06-26

(Patterson przegrywa przez nokaut w 3 rundzie, w której znalazł się aż śiedmiokrotnie na deskach. )

Floyd Patterson vs Archie Moore

30 listopada 1956, zdobył mistrzostwo świata wagi ciężkiej, będąc
najmłodszą osobą (21 lat i 10 miesięcy), której udała się ta sztuka.
Pokonał wówczas Archiego Moore'a w walce o wakujący tytuł po
zakończeniu kariery przez legendarnego Rocky'ego Marciano.

źròdła:legendyboksu.pl

[Terminator]

Zaczął trenować w wieku 14 lat a mistrzostwo olimpijskie zdobył mając lat 17. Wow. Jestem zszokowany tym co przeczytałem, myślałem Mike Tyson jest absolutnym fenomenem jeśli chodzi o szybkość rozwoju sportowego zawodnika ale widzę, że Paterson przebija go całkowicie. Widać Cusa D ‘Amato miał wybitną specjalność to wyszukiwania i szkolenia mega talentów.