Najlepsi bokserzy Kuby

[Hugo]

Na specjalne życzenie Roya Jonesa Jra poniżej ranking najlepszych 20 bokserów zawodowych Kuby:

1.Guillermo Rigondeaux (waga super kogucia) 
Rigondeaux ma za sobą piękną karierę amatorską, podczas której dwukrotnie był mistrzem olimpijskim i również dwukrotnie mistrzem świata. Jako zawodowiec zadebiutował w 2009 i już w siódmej walce zdobył pas interim WBA. W dziewiątej wywalczył pełnoprawny pas WBA, a dwunasta po zwycięstwie nad Nonito Donaire'em przyniosła mu tytuły WBO i WBA Super. Styl walki Rigondeaux nie wszystkim się podoba, ponieważ jest nieco „skażony” amatorskim boksem, czyli przedkładaniem ilości ciosów nad ich jakość. Kubańczyk doskonale wypada we wszystkich komputerowych statystykach, natomiast część kibiców ma mu za złe, że duża część z nich to leciutkie muśnięcia i obcierki. Rigondeaux jest mańkutem i mistrzem defensywnego technicznego boksu z dystansu.

2.Yuriorkis Gamboa (waga lekka) 
Gamboa ma świetną przeszłość amatorską, a na zawodowym ringu boksuje od 6 lat i jest niepokonany. Jest bokserem kompletnym i trudno znaleźć u niego słaby punkt. Dobrze czuje się walcząc z bliska, jak i na dystans. Imponuje techniką (doskonały balans), szybkością i siłą ciosu. Był mistrzem świata WBA, WBA Super i IBF w piórkowej, miał też pas interim WBA w super piórkowej i taki sam pas zdobył w swym debiucie w wadze lekkiej. Pojedynek z Darleysem Perezem wykazał jednak, że Kubańczyk zawędrował do za wysokiej dla siebie wagi. Gamboa na wagę lekką nie ma ani warunków, ani dostatecznej siły fizycznej. 

3.Richar Abril (waga lekka) 
Abrila prawie wszystko różni od swego w/w bardziej rutynowanego i utytułowanego rodaka. Jest jasnoskóry, nie miał sukcesów w boksie amatorskim, a poza tym jest naturalnym bokserem wagi lekkiej o dobrych warunkach fizycznych (wzrost 175 cm, zasięg 183 cm). Zgodnie z nimi lubi walczyć na dystans, wykorzystując też swoją dobrą technikę (zwłaszcza w obronie). Abril zdobył pas interim WBA w 2011 po zwycięstwie nad Miguelem Acostą. Rok później przegrał z Brandonem Riosem w pojedynku o regularny WBA, ale był to werdykt ewidentnie niesprawiedliwy. Pełnoprawnym mistrzem WBA został więc dopiero w 2013 po wyraźnym zwycięstwie nad Sharifem Bogere. 

4.Erislandy Lara (waga junior średnia) 
Lara to mistrz świata amatorów z 2005, który wśród znawców boksu wzbudza podobne emocje, jak jego rodak Guillermo Rigondeaux. Nie wszystkim podoba się jego przeniesiony z amatorskiego boksu styl nastawiony na ilość, a nie na jakość ciosów. Dobra technika i olbrzymi zasięg 191 cm ułatwiają Larze odnoszenie zdecydowanych zwycięstw w statystykach trafień, ale defensywny styl bywa krytykowany. Lara nie jest zbyt silny fizycznie, ale po dramatycznej walce pokonał w czerwcu 2013 Alfredo Angulo i zdobył pas interim WBA. 

5.Odlanier Solis (waga ciężka)
Jako amator Solis był mistrzem olimpijskim i trzykrotnym mistrzem świata. Jako zawodowcowi w karierze przeszkadza mu spora nadwaga, z którą nie potrafi sobie poradzić. Solis jest niewysoki na wagę ciężką, ale ma długie ręce. Dysponuje dobrą techniką i silnym ciosem. Jest szybki, ale mało ruchliwy. Jego styl to pogranicze boxera i swarmera. Jedyną porażkę poniósł w walce z Witalijem Kliczką.

6.Rances Barthelemy (waga super piórkowa) 
Barthelemy jest interesującym bokserem już z racji samych doskonałych warunków fizycznych (180 cm wzrostu, 185 cm zasięgu). Stosownie do nich jest ewidentnym boxerem. Potrafi bardzo mocno uderzyć, ale jednocześnie bywa nieco miękki wobec wywierających presję rywali. Barthelemy jest niepokonany, ale jego zwycięstwo nad Arashem Usmaneem w eliminatorze IBF było powszechnie kwestionowane. 

7.Umberto Savigne (waga półciężka) 
Savigne był utalentowanym amatorem w latach 1998 – 2000, a po 9 latach rozbratu z boksem powrócił na ring w 2009 jako zawodowiec. Stoczył na nim niewiele walk, ale dał się poznać jako mistrz techniki znakomicie operujący ciosami prostymi. Stylowo walczy na pograniczu boxera i defensywnego sluggera. Poza dość przypadkową wpadką przez ko z Harveyem Jollym, ma w bilansie tylko zwycięstwa, z których najważniejsze było znokautowanie w 2013 brazylijskiego prospekta Jacksona Juniora. 

8.Mike Perez (waga ciężka)
Perez jest jednym z najniższych (183 cm) bokserów w wadze ciężkiej i stosownie do wzrostu walczy jako swarmer. Jest niepokonany, a jego największym sukcesem było zwycięstwo w Prizefighterze w Londynie w 2011. Perez jest szybki i dysponuje bardzo silnym ciosem, ale pod względem techniki wypada nie najlepiej.

9.Yunier Dorticos (waga cruiser)
Dorticos ma wspaniały bilans 15 zwycięstw przed czasem w 15 walkach, z tym że z nikim wartościowym jeszcze nie walczył. Jest jednak jednym z najbardziej perspektywicznych bokserów w wadze cruiser. W jego boksie trudno dopatrzyć się słabych punktów. Zazwyczaj boksuje na dystans, doskonale posługując się przy tym ciosami prostymi, ale nie boi się też wymian w półdystansie.

10.Yunieski Gonzalez (waga półciężka) 
Gonzalez to niepokonany slugger z kopytem w pięści i dobrze wyglądającym bilansem nabitym na kiepskiej klasy rywalach. Trzeba jednak podkreślić niezłą technikę Gonzaleza, a zwłaszcza dobry balans. Gorzej jest z szybkością, a najgorzej z ruchliwością. 

11.Luis Franco (waga piórkowa)
12.Yoandris Salinas (waga super kogucia)
13.Angelo Santana (waga półśrednia)
14.Luis Ortiz (waga ciężka)
15.Yordenis Ugas (waga półśrednia)
16.Yudel Johnson (waga junior średnia)
17.Alexei Collado (waga super piórkowa)
18.Pedro Rodriguez (waga cruiser)
19.Glendy Hernandez (waga ciężka)
20.Yasmany Consuegra (waga ciężka)

[Martin]

@Hugo
Szacunek za to zestawienie i w ogóle działalność na forum. Można dyskutować nad niektórymi miejscami poszczególnych bokserów (mam tu na myśli Solisa, Pereza czy Dorticosa) ale generalnie jest OK.

[Error]

"Perez jest szybki i dysponuje bardzo silnym ciosem, ale pod względem techniki wypada nie najlepiej."

Czy jakiś Kubańczyk w ogóle ma słabą technikę?. Moim zdaniem w porównaniu z innymi "zawodowcami" jego technika jest na dobrym poziomie. Zawodnicy z Kuby ogólnie są chyba niesamowicie utalentowani jeśli chodzi o rzemiosło bokserskie nie uważacie?. Czy może chodzi o metody nauczania?.

[Hugo]

@error
Nie wszyscy bokserzy boksujący pod flagą Kuby to byli kubańscy wybitni amatorzy, którzy uciekli i przeszli na zawodowstwo. Są też tacy, którzy z boksem zaczęli mieć do czynienia dopiero w USA i wśród nich trafiają się bokserzy o bardzo różnym wyszkoleniu technicznym. Obejrzyj sobie np. takiego Luisa Ortiza w ciężkiej. Ma potężny cios, ale technikę na bardzo słabym poziomie.
Natomiast jeśli chodzi o predyspozycje genetyczne Kubańczyków do boksu, to rzeczywiście chyba są mocno ponadprzeciętne. Odnosi się to także do bokserów z Jamajki i Haiti, co może jest mniej zauważalne ze względu na kiepską jakość szkolenia w tych krajach. Dlatego widać ich dopiero, jak wyemigrują np. Haitańczycy do Kanady, a Jamajczycy do Wielkiej Brytanii.

[Hugo]

Boks zawodowy Kuby oparty jest na garstce emigrantów i uciekinierów. W stosunku do liczby aktywnych bokserów profesjonałów (40) ich sukcesy są wręcz porażające. Składają się na nie nie tylko aktualnie posiadane przez Kubańczyków światowe pasy mistrzowskie, lecz także ich wysokie pozycje w rankingach P4P i powszechne uznanie ze strony kibiców boksu z całego świata.

Guillermo Rigondeaux (super kogucia)
Rigondeaux to pięściarz budzący skrajne emocje. Podziwiany przez jednych jako wirtuoz techniki i motoryki, a krytykowany przez innych za skrajnie defensywny i mało widowiskowy styl boksu. Jako amator Rigondeaux był dwukrotnym mistrzem olimpijskim i dwukrotnym mistrzem świata. Po ucieczce z Kuby w 2009 rozpoczął walki zawodowe i do dzisiaj jest niepokonany. Doszedł do tytułów WBO i WBA Super, lecz z pokrętnych przyczyn formalnych pozbawiony pasa przez WBO, a przez WBA uznany za „championa w stanie spoczynku”

Hairon Soccaras (super kogucia)
Socarras to przedstawiciel kubańskiego boksu młodszego pokolenia. Ma w dorobku 14 zwycięstw i 2 remisy. Bokuje efektownie i jest pięściarzem wszechstronnym. Przez niektórych uważany za następce Guillermo Rigondeaux.

Neslan Machado (piórkowa)
Machado to 19-latek niepokonany w 11 walkach. Zwyciężył m.in. znanych bokserów, jak Christian Esquivel i Prosper Ankrah.

Luis Franco (super piórkowa)
Franco to rutynowany bokser, który reprezentował Kubę na olimpiadzie w Atenach 2004, gdzie odpadł w 3 walce. Jego zawodowa kariera na kolana nie rzuca, choć na pewno jest pięściarzem solidnym. Przegrał niespodziewanie z Mauricio Javierem Munozem, zremisował z Javierem Fortuną, poza tym wygrywał.

Rances Barthelemy (lekka)
Rances jest najwybitniejszym przedstawicielem bokserskiej rodziny. Jako amator stoczył ok. 200 walk, ale bez znaczących sukcesów. Na zawodowstwie natomiast jest niepokonany i imponuje efektownym technicznym stylem boksu. Był mistrzem IBF w super piórkowej, a obecnie posiada ten sam tytuł w lekkiej. Stoczył kilka walk w super lekkiej, do której predestynują go warunki fizyczne (180 cm wzrostu).

Yuriorkis Gamboa (lekka)
Gamboa odniósł wiele sukcesów w boksie amatorskim łącznie z wygraniem olimpiady w Atenach 2004 w wadze muszej. Po ucieczce z Kuby rozpoczął karierę zawodową w 2006 i w 2009 siegnał po pas WBA w piórkowej. Potem był mistrzem świata IBF I WBA Super w super piórkowej oraz interim WBA w lekkiej. W tej za wysokiej dla siebie kategorii przegrał jednak w 2014 przed czasem z Terence'em Crawfordem. Gamboa jest bokserem wszechstronnym i efektownym, ale zdarza mu się popełniać błędy taktyczne.

Richar Abril (lekka)
Abril nietypowo wyemigrował z Kuby w sposób legalny. Jako amator stoczył sporo walk, ale nie odniósł znaczących sukcesów. Jako zawodowiec poniósł 3 problematyczne porażki, a poza tym wygrywał. W latach 2013-2014 był mistrzem świata WBA, lecz został pozbawiony pas za brak aktywności. Po raz ostatni boksował we wrześniu 2014 i nie wiadomo, czy jeszcze zobaczymy go w ringu.

Erislandy Lara (super półśrednia)
Lara to pięściarz boksujący defensywnie, jak Rigondeaux, z tym że u niego nacisk położony jest nie na pracę nóg, lecz bezbłędną szermierkę rękoma. Uznawany za jednego z najlepszych bokserów P4P, choć przez wielu odbierany jako nudziarz. Jako amator był mistrzem świata w półśredniej w 2005. Po ucieczce z Kuby w 2008 rozpoczął karierę boksera zawodowego. Przegrał problematycznie 2 pojedynki, z Paulem Williamsem i Saulem Alvarezem, pokonał natomiast całą plejadę wysokiej klasy rywali. Aktualnie jest mistrzem świata WBA i IBO.

Sullivan Barrera (półciężka)
Na ringu amatorskim największe sukcesy odnosił w wieku juniorskim. Niepokonany jako zawodowiec w 17 walkach, ale 18-tą przegrał z Andre Wardem. Jest bokserem dobrze wyszkolonym technicznie i dysponuje silnym uderzeniem.

Yunieski Gonzalez (półciężka)
Gonzalez to rzadki w kubańskim boksie typ niezbyt szybkiego, ale bardzo silnego fizycznie osiłka. Długo pozostawał niepokonany, ale jego karierę przyhamowały przegrane z Jeanem Pascalem (raczej niesłuszna) i Wiaczesławem Szabrańskim.

Luis Garcia (półciężka)
Garcia to bokser o mocnym ciosie i dalekiej od ideału technice. Jest niepokonany w 13 walkach stoczonych w Irlandii, Wielkiej Brytanii i USA.

Yunier Dorticos (cruiser)
Dorticos ma za sobą dość udana karierę amatorską. Bilans jego walk zawodowych to 20(19)-0. Przed czasem pokonał m.in. Hamiltona Venturę i Erica Fieldsa. Główna zaleta Dorticosa to bardzo silny cios.

Luis Ortiz (ciężka)
Ortiz stoczył na amatorskich ringach przeszło 360 walk, jednak na Kubie pozostawał w cieniu Odlaniera Solisa i Mike'a Pereza. Jego kariera profesjonalna rozwijała się powoli. Bez trudu rozprawiał się ze słabeuszami, ale dobrego boksu przy tym nie demonstrował. Dopiero w latach 2015-2016 Ortiz zadziwił świat nie tylko zwycięstwami nad renomowanymi rywalami, ale i wszechstronnym, dynamicznym i efektownym stylem walki. Jest posiadaczem pasa interim WBA.