Najlepsi bokserzy wagi junior średniej

[Hugo]

Sąsiadująca bezpośrednio z celebrycką i obfitującą w kasę wagą półśrednią, kategoria junior średnia postrzegana jest przez bokserskie kręgi opiniotwórcze jako kategoria podwyższonego zainteresowania. Tym bardziej, że zapuszcza się do niej bokserski „bohater naszych czasów”, czyli Floyd Mayweather Junior. Całościowo jest to kategoria dość silna, gdzie wśród szerokiej czołówki i prospektów jest wielu bardzo obiecujących pięściarzy. W junior średniej trwa ostra rywalizacja pomiędzy bokserami z USA i Meksyku. Za sprawą Alvareza górą byli Meksykanie, ale Amerykanie odzyskali prymat dzięki Mayweatherowi, który został królem także tej kategorii. Mają też znacznie bogatsze zaplecze i kilka nieprzeciętnych młodych talentów w zanadrzu. Kilku Europejczyków ma szanse na przebicie się do ścisłej czołówki.

KRÓL
Floyd Mayweather Jr (USA)
W przypadku Floyda Juniora można mówić o genetycznych predyspozycjach do boksu. Zarówno jego ojciec Floyd Senior, jak i stryjek Roger byli bardzo dobrymi bokserami zawodowymi. Mayweather Junior zdobył jako amator brązowy medal olimpijski w Atlancie w 1996 w kategorii piórkowej i wkrótce potem zadebiutował jako profesjonalista. Już 2 lata później został mistrzem świata WBC w super piórkowej, a następnie zdobywał pasy mistrzowskie w 4 kolejnych kategoriach tj. aż do junior średniej, w której pokonał w 2007 Oscara De La Hoyę, w 2012 Miguela Cotto i w 2013 Saula Alvareza. Mayweather jest niepokonany i powszechnie uważany za najlepszego boksera świata. Ba, są nawet tacy, którzy twierdzą, że jest najlepszym zawodnikiem w historii boksu. Floyd jest bokserem o wielkiej inteligencji ringowej i sprycie. Jego ulubiony styl walki to defensywa i dystans, ale jeżeli sytuacja w ringu tego wymaga, to potrafi przestawić się i atakować w półdystansie. Jest perfekcyjny technicznie i bardzo szybki, zarówno jeśli chodzi o ręce, jak i nogi. Ponieważ kondycja i odporność również są bez zarzutu, jedynym, co można mu zarzucić jest dość przeciętna siła ciosu. Aktualnie jest mistrzem WBA Super i WBC.


ŚCISŁA CZOŁÓWKA
Saul Alvarez (Meksyk)
Saul pochodzi z bokserskiej rodziny i jest najmłodszym z 4 braci uprawiających tę dyscyplinę. Zadebiutował na zawodowym ringu w wieku 15 lat i szybko dostrzeżono jego nieprzeciętny talent. Można mieć nawet zastrzeżenia, że jego kariera została przyspieszona w sztuczny sposób, ale z drugiej strony Alvarez miał za sobą 36 stoczonych walk, kiedy jako niespełna 21-letni bokser zdecydowanie pokonał Matthew Hattona w pojedynku o wakujący pas mistrzowski WBC. Od tamtej pory Meksykanin pięciokrotnie z powodzeniem bronił tytułu, a po kolejnej szóstej dorzucił do kolekcji pas WBA Super (odebrany Austinowi Troutowi po kontrowersyjnym werdykcie sędziowskim). Poległ jednak z kretesem w pojedynku z Floydem Mayweatherem Juniorem i stracił posiadane tytuły. Alvarez robił wrażenie boksera bez słabych punktów, lecz w walce z Mayweatherem kompletnie zawiódł pod względem szybkościowym. Zazwyczaj wybiera styl ofensywny i wywiera presję jako swarmer, ale niekiedy z powodzeniem boksuje jako dystansowy boxer.


Austin Trout (USA)
Kariera Trouta pokazuje, że obok talentu trzeba mieć również szczęście, żeby osiągnąć wielkie sukcesy. Czarnoskóry bokser za stanu Nowy Meksyk ma bardzo podobną charakterystykę, jak Floyd Mayweather Jr (tzn. jest bokserem kompletnym za wyjątkiem słabego ciosu) i do tego lepsze warunki fizyczne, a jednak idzie mu, jak po grudzie. Gdy po zwycięstwie nad Rigoberto Alvarezem (bratem Saula) zdobył pas WBA, nikt z wielkich nie chciał z nim walczyć. W końcu odważył się Miguel Cotto i przegrał znacznie wyraźniej, niż z Mayweatherem. W kolejnej walce Trout został wyraźnie skrzywdzony w unifikacyjnym pojedynku z Saulem Alvarezem i stracił mistrzowski pas. Mimo wszystko jest wybitnym artystą ringu i z pewnością nie powiedział ostatniego słowa.

Carlos Molina (Meksyk)
Molina ma wiele wspólnego z Austinem Troutem. Też jest bokserem o doskonałej technice, też nie ma czym uderzyć i też bywa krzywdzony przez sędziów (a nawet bardziej). Nie jest jednak bokserem tak jednoznacznie dystansowym, lecz równie dobrze czuje się w półdystansie. Jest typem ringowego spryciarza, który potrafi sobie poradzić w każdej sytuacji. We wrześniu 2013 odebrał pas IBF Ishe Smithowi.

Erislandy Lara (Kuba)
Lara to mistrz świata amatorów z 2005, który wśród znawców boksu wzbudza podobne emocje, jak jego rodak Guillermo Rigondeaux. Nie wszystkim podoba się jego przeniesiony z amatorskiego boksu styl nastawiony na ilość, a nie na jakość ciosów. Dobra technika i olbrzymi zasięg 191 cm ułatwiają Larze odnoszenie zdecydowanych zwycięstw w statystykach trafień, ale defensywny styl bywa krytykowany. Lara nie jest zbyt silny fizycznie, ale po dramatycznej walce pokonał w czerwcu 2013 Alfredo Angulo i zdobył pas interim WBA.

Cornelius Bundrage (USA)
Ponad 40-letni Bundrage jest zjawiskiem bokserskim choćby za względu na warunki fizyczne ( wzrost 168 cm, zasięg 183 cm). Jest bardzo silny fizycznie i boksuje w trudny do określenia, niezbyt efektowny, ale bardzo destrukcyjny i skuteczny sposób. W swojej karierze poniósł 5 porażek, ale sam też pokonał kilku klasowych rywali (dwukrotnie Cory Spinks, Zaurbek Bajsangurow, Sechew Powell, Kassim Ouma). W latach 2010 – 2013 dzierżył pas IBF, który stracił na rzecz Ishe Smitha.

Miguel Cotto (Puerto Rico)
Cotto przegrał 2 ostatnie walki z artystami ringu Floydem Mayweatherem i Austinem Troutem, ale nie umniejsza to jego bokserskiej klasy. Portorykańczyk od 2004 prawie cały czas był mistrzem jakiejś federacji w wagach od junior półśredniej do junior średniej. Zapewne jeszcze też nie powiedział w boksie ostatniego słowa, chociaż z uwagi na skromne warunki fizyczne łatwiej byłoby mu chyba osiągnąć coś w kategorii półśredniej. Cotto jest fałszywym mańkutem i reprezentuje typ swarmera. Jest szybki, ruchliwy w ringu i prezentuje wysokie umiejętności techniczne.


SZEROKA CZOŁÓWKA

Zaurbek Bajsangurow (Rosja)
Bajsangurow został niedawno pozbawiony ze względu na przewlekłą kontuzję pasa WBO zdobytego w 2012. To druga przeszkoda w jego bokserskiej karierze, po porażce przez ko z Corneliusem Bundrage'em w 2008. Poza tym ten bokser czeczeńskiego pochodzenia wygrał wszystkie inne walki, w tym kilka z dobrej klasy rywalami. Bajsangurow jest silnym fizycznie ofensywnym sluggerem o dobrej sile ciosu i kondycji oraz niezłej szybkości. Nieco gorzej jest z techniką, a i szczęka jest trochę podejrzana.

Vanes Martirosyan (USA)
Amerykanin ormiańskiego pochodzenia zastąpi wkrótce kontuzjowanego Zaurbeka Bajsangurowa w starciu z Demetriusem Andrade o pas WBO. Martirosyan to wysoki (183 cm) bokser o sporej sile fizycznej i w miarę poprawnych innych elementach sztuki bokserskiej. Jest niepokonany, ale jakość dotychczasowych zwyciężonych rywali na kolana nie rzuca (może poza Kassimem Oumą). Martirosyana można uznać za sluggera.

Delvin Rodriguez (Dominikana)
Rodriguez to bardzo solidny bokser, którego karierę kilkakrotnie stopowały niesprawiedliwe werdykty sędziowskie. Jednak w pojedynku z Austinem Troutem o pas WBA w 2012 szans nie miał żadnych i przegrał wysoko na punkty. Rodriguez jest klasycznym dystansowym boxerem, ale w razie potrzeby może też zwycięsko wyjść z bójki prowadzonej z bliska, o czym mogliśmy się przekonać, obserwując jego 2 pojedynki z Pawłem Wolakiem.

Brian Rose (Wielka Brytania)
Rose to wysoki bokser elegancko prezentujący się w ringu i wyszkolony według najlepszych wzorów brytyjskiego boksu tj. walczący najchętniej na dystans z użyciem ciosów prostych. Brytyjczyk jest też dość szybki, ale nie ma silnego uderzenia. Poza jedną przypadkową porażką ma w dorobku same zwycięstwa. Z naprawdę wartościowymi rywalami jeszcze nie walczył.

Demetrius Andrade (USA)
Amerykanin z korzeniami na Wyspach Zielonego Przylądka jest amatorskim mistrzem świata w wadze półśredniej z 2007 i uchodzi za wielki talent. Jest bardzo wysokim (185 cm) mańkutem i zdecydowanie preferuje walkę na dystans. Dysponuje też mocnym ciosem i świetną techniką. Jako zawodowiec Andrade jest niepokonany, a większość z pojedynków rozstrzygnął przed czasem i to z reguły bardzo szybko. Wśród pokonanych rywali można dostrzec paru solidnych bokserów. W najbliższej walce z Vanesem Martirosyanem ma szansę zdobyć pas WBO.

Siarhiej Rabczenka (Białoruś)
Rabczenka to bokser o niezłych warunkach fizycznych, ale jednak preferujący półdystans. Jest dobrze wyszkolony technicznie i bardzo ładnie posługuje się balansem. Ma też silny cios, co sprawia, że w starciu ze słabszymi rywalami poluje na zakończenie walki jednym mocnym uderzeniem. Białorusin jest niepokonany i posiada pasy WBC Silver i EBU. Z jego dotychczasowych rywali najsilniejsi byli Ryan Rhodes i Cedric Vitu, co oznacza, że prawdziwe wyzwania są jeszcze przed nim.

Willie Nelson (USA)
Nelson to prawdziwy człowiek - szczudło, bowiem mieści się w limicie wagi junior średniej, mając 191 cm wzrostu. Do tego dochodzi zasięg 206 cm bardzo rzadko osiągany nawet prze bokserów kategorii ciężkiej. Z takimi warunkami fizycznymi Nelson musi boksować na dystans i z defensywy. Jak na swój wzrost jest szybki i poprawny technicznie. Dysponuje też przyzwoitą siłą ciosu, ale jego szczęką jest dość podejrzana. Nelson ma w bilansie jedną porażkę i sporo zwycięstw, z czego kilka z solidnymi średniakami.

Jermell Charlo (USA)
Charlo to jeden z większych talentów, jakie pojawiły się ostatnio w amerykańskim boksie. Czarnoskóry chłopak z Texasu ma zarówno przyzwoite umiejętności techniczne, jak i mocny cios. Posiada dobre warunki fizyczne i upodobanie do technicznego boksu na dystans. Jest niepokonany i zwyciężył paru niezłych rywali z Demetriusem Hopkinsem na czele.

Jermall Charlo (USA)
Brat bliźniak Jermella jest od niego wyższy i ma większy zasięg. Różni się także od Jermella fryzurą i zapewne charakterem, bo jego styl boksowania jest inny. Jermall jest mniej mobilny w ringu i walczy jako defensywny slugger. Jest również niepokonany, ale boksował na ogół z gorszymi rywalami, niż brat. Dopiero zwycięstwo w 2 rundzie przez nokaut nad Antwone'em Smithem wprowadziło więcej równowagi do ich bilansów.

Daniel Sandoval (Meksyk)
Młodziutki Sandoval ma być meksykańską odpowiedzią na Demetriusa Andrade i braci Charlo. Ma fantastyczne warunki fizyczne (185 cm wzrostu, 197 cm zasięgu). Mimo młodego wieku ma stoczonych bardzo dużo walk, z których 2 przegrał, a 2 wygrał na punkty. Pozostałe zakończył przed czasem, co świadczy o bardzo silnym uderzeniu. Sandoval preferuje walkę na dystans, ale z aktywnymi wejściami do półdystansu. Technika na razie zbytnio nie imponuje, ale ma szybkie ręce.

Damian Jonak (Polska)
Jonak jest stosunkowo niewysoki na wagę junior średnią i adekwatnie do warunków fizycznych jest typowym swarmerem. Jest szybki i ruchliwy, a przy tym nieźle wyszkolony technicznie. Jego siła ciosu jest przeciętna, a najsłabszym jak dotąd elementem była kondycja. Polak ma dużo stoczonych walk i ani jednej porażki, ale wśród przeciwników miał tylko bumów i weteranów. Nie wiadomo, czy i kiedy dostanie szansę pojedynku z rywalem z wysokiej półki.

Guido Nicholas Pitto (Argentyna)
Pitto był jednym z wielu Argentyńczyków ograniczających swą bokserską aktywność do rodzimych ringów. Przyjechał jednak do Europy i pokazał się z jak najlepszej strony. Najpierw znokautował reprezentującego Danię Redę Zam Zama, a potem wypunktował czołowego niemieckiego prospekta Jacka Culcaya. Pitto jest bokserem o dobrej technice i szybkości. Z reguły starannie przygotowuje swe akcje, boksując na dystans, po czym następuje długotrwały atak w półdystansie.


Javier Francisco Maciel (Argentyna)
Maciel tylko raz wystąpił w ringu poza Argentyną. Przegrał w Jekatierinburgu pojedynek o pas WBO w średniej z Dmitrijem Pirogiem w 2011, ale pokazał się z dobrej strony. Argentyńczy jest silny fizycznie i często poluje na mocny cios z dystansu. Pod względem stylu plasuje się pomiędzy boxerem i sluggerem.

Jonathan Gonzalez (Puerto Rico)
Gonzalez nosi ringowy przydomek Mantequilla w odróżnieniu od swego rodaka z wagi muszej o takim samym imieniu i nazwisku, który znany jest jako Bomba Gonzalez. Mantequilla dysponuje silnym uderzeniem i większość walk rozstrzyga przed czasem. Stylowo umiejscawia się pomiędzy swarmerem i sluggerem.

Alfredo Angulo (Meksyk)
Angulo jest ekstremalnym swarmerem, co sprawia, że wszystkie jego pojedynki są bardzo widowiskowe i cieszy się w Meksyku wielką popularnością. Dysponuje przy tym silnym ciosem i dużo walk rozstrzyga przed czasem. Przy swoim stylu boksowania zdarza się jednak, że sam przegrywa przez tko/ko, chociaż wcześniej ma swoich rywali na deskach. Tak stało się w bardzo ważnych pojedynkach z Jamesem Kirklandem i Erislandym Larą. Angulo przegrał także z Kermitem Cintronem, pokonał natomiast Gabriela Rosado i Joela Julio.

Jack Culcay (Niemcy)
Pochodzący z Ekwadoru Culcay w 2009 był mistrzem świata amatorów w wadze półśredniej. Jako zawodowiec zwycięsko wychodził z konfrontacji z co najwyżej średniej klasy rywalami, aż niespodziewanie przegrał na punkty z Guido Nicolasem Pitto. Culcay jest dobrze wyszkolony technicznie (świetny balans) i szybki. Pomimo kiepskich warunków fizycznych (172 cm wzrostu) zdecydowanie preferuje walkę na dystans.

Ishe Smith (USA)
Smith to rutynowany bokser „po przejściach”, który w swojej karierze zanotował sporo porażek (ale tylko z bardzo dobrymi rywalami). Okresowo boksował w kategorii średniej. W lutym 2013 dość niespodziewanie pokonał Corneliusa Bundrage'a i zdobył pas IBF, ale we wrześniu stracił go na rzecz Carlosa Moliny. Smith dobrze czuje się w walce na dystans i posiada bogaty repertuar ciosów. Jego słabe strony to mała ruchliwość i luki w defensywie.

BOKSERZY PERSPEKTYWICZNI

Hugo Centeno Jr (USA)
Centeno Junior to kolejny bokser wagi junior średniej obdarzony świetnymi warunkami fizycznymi (185 cm wzrostu, 198 cm zasięgu). Reprezentuje typ defensywnego dystansowego sluggera. Na razie jest niepokonany, ale nie walczył jeszcze z poważnymi rywalami. Ma spore braki techniczne, zwłaszcza w obronie.

Michel Soro (Francja)
Czarnoskóry Francuz dał próbkę swego nieprzeciętnego talentu w pojedynku z Zaurbekiem Bajsangurowem o pasy WBO i IBO. Przegrał, ale wcześniej miał przeciwnika na deskach. Poza tym ma w bilansie same zwycięstwa. Jest wszechstronnym bokserem o wrodzonej doskonałej koordynacji ruchów, dobrej szybkości i nienagannej technice.

Glen Tapia (USA)
Tapia jest chyba większym talentem od Centeno Juniora. Ma przeciętne warunki fizyczne, ale zadatki na boksera kompletnego. Preferuje walkę na dystans. Ma na koncie same wygrane, a ostatnio w dobrym stylu pokonał niezwyciężonego wcześniej Abrahama Hana.

John Jackson (Amerykańskie Wyspy Dziewicze)
John jest synem Juliana Jacksona, słynnego z piorunująco silnego ciosu mistrza świata z przełomu lat 80. i 90. Młody Jackson ma na koncie jedną porażkę z Williem Nelsonem, pokonał natomiast na punkty w wadze średniej Ceresso Forta. Wszystkie inne walki też wygrał. Po ojcu odziedziczył silne uderzenie, ale nad techniką musi jeszcze popracować. Zwłaszcza praca nóg szwankuje. Jackson ma bardzo dobre warunki fizyczne i dobrze czuje się, boksując na dystans.

Domonique Dolton (USA)
Ten młody czarnoskóry bokser z Detroit uważany jest za duży talent. Ma nieskazitelny bilans, a w dorobku zwycięstwa nad solidnym journeymanem

Richardem Gutierrezem i najlepszym bokserem Litwy Donatasem Bondorovasem.

Bieżąca aktualizacja rankingów oraz terminarz przeszłych i przyszłych walk dostępne na http://www.bokserzy.cba.pl

[Sander]

@Hugo
Uważasz, że Trout pokonał Alvareza?

[Hugo]

@Sander
Uważam, że walka była całościowo około remisu, ale została wypaczona przez podawanie punktacji pomiędzy rundami. Pierwsza połowa walki była zdecydowanie dla Trouta, ale sędziowie widzieli remis. Gdy to ogłoszono, Trout zmienił taktykę na bardziej ofensywną (niepotrzebnie, bo z defensywy szło mu lepiej) i nadział się na cios Alvareza, po którym był liczony. To go kosztowało 3 punkty, bo tę rundę wygrywał. Zresztą nokdaun był pechowy, bo oprócz ciosu tam było i poślizgnięcie. W każdym razie uważam Trouta za moralnego zwycięzcę. Jest to bokser bardzo niedoceniany, a w rzeczywistości jeden z najlepszych techników P4P. Taka trochę gorsza kopia Floyda. A sądziłem, że nawet lepsza, oceniając przez pryzmat walk tych obydwu bokserów z Cotto.

[KrychuTMT]

Myślę , że Austin w rewanżu spokojnie wypyka Canelo . Nie punktowałem walki , ale w moim odczuciu było mocno remisowa , ewentualnie lekko dla Austina . Stać go na coś więcej niż pas w 154 , spokojnie mógłby pokusić się o pas w 160 , nawet widziałbym go z Golovkinem

[Hugo]

@Krychu
Nie wiadomo, czy będzie rewanż i jakie ewentualnie będzie sędziowanie. Myślę, że średnia byłaby za wysoka dla Trouta. On jest artystą techniki, ale fizycznie jest dość słaby. Już prędzej do średniej trafi Andrade, który też jest technicznie dobry, a ma dużo mocniejszy cios. Na razie jeszcze nie jest w pełni sprawdzony, ale ma zadatki na wybitnego boksera.

[Sander]

U mnie Alvarez wygrał jednym punktem. Canelo ma sędziów za sobą i kto nie pokona go przed czasem ten nie pokona go w ogóle no chyba, że tak wyraźnie jak Floyd co i tak w efekcie dało wyrównane karty.

[BESTIA]

U mnie był remis, na żywo wyszła mi wygrana Trouta, po drugim seansie remis 114-114.

[KrychuTMT]

@Hugo
Zapomniałem dopisać ,że chodziło mi o ewentualny rewanż, możesz mieć racje ,że Austin jest za słaby fizycznie na 160 , jednak uważam ,że jego umiejętności byłby w stanie doprowadzić do pasa w średniej.Z Golovkinem może lekko przesadziłem jednak tacy zawodnicy jak Sturm , Geale,Barker,Chavez Jr i niestety Martinez są w jego zasięgu .

[Hugo]

RANKING 2013
1. Floyd Mayweather Jr (USA)
2. Erislandy Lara (Kuba)
3. Saul Alvarez (Meksyk)
4. Carlos Molina (Meksyk)
5. Miguel Cotto (Puerto Rico)
6. Austin Trout (USA)
7. Cornelius Bundrage (USA)
8. Zaurbek Bajsangurow (Rosja)
9. Demetrius Andrade (USA)
10. Vanes Martirosyan (USA)
11. James Kirkland (USA)
12. Brian Rose (Wielka Brytania)
13. Javier Francisco Maciel (Argentyna)
14. Alfredo Angulo (Meksyk)
15. Willie Nelson (USA)
16. Jermell Charlo (USA)
17. Siarhiej Rabczenka (Białoruś)
18. Ishe Smith (USA)
19. Jack Culcay (Niemcy)
20. Daniel Sandoval (Meksyk)

W kategorii junior średniej doszło w 2013 do silnych przetasowań w ścisłej czołówce. W 2014 trudno oczekiwać istotnych zmian, ponieważ zaplecze nie jest jeszcze gotowe do szturmu na czołowe pozycje. Tym niemniej tacy bokserzy, jak Demetrius Andrade, Javier Francisco Maciel i Jermell Charlo posiadają duży potencjał rozwojowy, a o jakąś sporą niespodziankę może się pokusić Alfredo Angulo.

Zaktualizowane informacje o poszczególnych pięściarzach i zestawienie najważniejszych walk 2 półrocza 2013 dostępne na stronie dotyczącej wagi junior średniej na http://www.bokserzy.cba.pl

[Pakman]

Cotto przed Troutem po jednej walce z przeciętnym Rodriguezem ? Rozumiem, że Austin przegrał, ale Lara to raczej bardziej poziom Mayweathera niż Cotto.