Artur Szpilka

[fext]

Cóż, lud kocha mistrzów i bohaterów, szczególnie kiedy "polskie ich zrodziło plemię". Tak samo, jeśli nie bardziej, kocha nadzieję, traktując ją jako rodzaj gry wstępnej przed rozkosznym daniem głównym. Tymczasem w okresie, w którym przystąpiono do intensywnego lansowania Szpilki zarówno z bohaterami jak i nadzieją było w Polsce bardzo krucho. Wszystkie dotychczasowe "wielkie nadzieje" były na wykończeniu, jak Gołota z Saletą, brutalnie nokautowane przez panujących mistrzów, co przydarzyło się Adamkowi i Proksie albo wsadzani do pierdla tuż przed walką życia, co spotkało innego króla mediów, Dawida Kosteckiego.

Pozostali pięściarze albo nie wypłynęli jeszcze na szerokie wody albo byli całkowicie bezbarwni jak Wach, czy paprali sobie popularność idiotycznym zachowaniem poza ringiem, co najlepiej pokazał Włodarczyk. Dlatego trudno się dziwić, że na celowniku promotorów i ludzi z szeroko pojętego show-biznesu znalazł się właśnie Szpilka, młody, wygadany mańkut z obiecującą karierą amatorską i oscylujący pomiędzy wagą junior ciężką i ciężką. W jego przypadku nie raziły nawet kryminalne wyskoki, traktowane jako szczenięce wyskoki. Przy panującej posusze przystąpiono więc do intensywnej promocji Artura, przy jego entuzjastycznym współudziale. Entuzjazm pięściarza był raczej oczywisty, biorąc pod uwagę fakt, kim był przed "namaszczeniem na celebrytę".

A był on zwykłym łobuzem z zapyziałej Wieliczki, który z racji warunków fizycznych i bokserskich treningów wsławił się wśród bywalców kibolskich ustawek i bez wsparcia tuzów showbiznesu skończyłby zapewne albo jako goryl któregoś z lokalnych "mafiozów", albo jako utrzymujący się z dorywczych kradzieży i rozbojów okołoblokowy wysiadywacz i piwożłop, postrach dzielni i jej okolic. W wieku dwudziestu paru lat ktoś potraktowałby go nożem albo wpieprzyłby się w coś grubszego i spędził za kratami kilkanaście lat, odsiadując jeden po drugim kolejne wyroki, które w międzyczasie zdążyły się uprawomocnić. Nic takiego jednak się nie stało, przeciwnie, umarł bandzior a narodził się celebryta i król życia.

Nie jest więc niczym dziwnym, że odbiła mu palma. Każdemu by odbiła, gdyby ze świata, w którym łup w postaci komórki za dwieście złotych jest wart dwuletniej odsiadki za kratami nagle wkroczył do Arkadii, w której za obicie komuś facjaty dostaje się na początek dwadzieścia tysięcy, nie licząc wpływów z reklam. Taki świat widuje się na filmach, tymczasem Artur zaczął go doświadczać na własnej skórze. Trudno więc się dziwić, że uwierzył w swoją boskość, bo jak inaczej wytłumaczyć fakt, że z żulika rozbijającego się po ustawkach i kradnącego telefony nagle stał się gościem zarabiającym taką kasę? Znaczy, chyba musi być zajebisty! Musi być mistrzem! Dla prostego chłopaka z Wieliczki, bez znajomości niuansów nowoczesnego rynku rozrywkowego takie wytłumaczenie było oczywiste, więc po prostu w nie uwierzył.

Wszystko, co wydarzyło się później było bezpośrednią konsekwencją tej wiary, połączonej z zadziornym charakterem Szpilki i jego niewyparzoną gębą. Charakter i serce do walki sprawiały, że Artur w każdej kolejnej walce odradzał się jak feniks z popiołów, najpierw lądując na dechach a potem jednak podnosząc się i uroczyście nokautując rywala. Polacy (i pewnie nie tylko oni) kochają takie rzeczy, nie uświadamiając sobie, że skoro ich ulubieniec pada w starciach ze starannie dobranymi bumami, to ktoś o dużej klasie wystrzeli go z ringu. Najwyraźniej ten fakt umknął również samemu Szpilce, który omal nie pokrzyżował misternych planów swoich "ojców prowadzących", samodzielnie za pomocą Twittera organizując sobie walkę z Jenningsem (a przedtem, ku zgrozie Wasilewskiego, wykrzykując "dawać mi tego Chisorę"). Wtopę z Jenningsem udało się wprawdzie przekuć na sukces, przerabiając Artura na towar dla Polonii amerykańskiej i wysyłając do USA, jednak nawet nowy trener nie zdołał wyrugować z Polaka tkwiącego w nim na zawsze blokowiska z Wieliczki i osiedlowego żulika.

Który wychodzi ze Szpilki za każdym razem, kiedy jakieś mocniejsze uderzenie strząśnie z niego mozolnie wpajane wyszkolenie. Oberwawszy Artur znów przekształca się w prostego, kozaczącego drecha, który opuszcza ręce żeby pokazać "twardość" i przerazić przeciwnika w postaci innego drecha. Tyle że coś takiego zupełnie nie działa w starciu z zawodowym bokserem takim jak Kownacki. W walce z Wilderem Artur miał szczęście, bo mistrz Alabamy nie naruszył go, tylko od razu posłał na glebę, bez wstępnego pajacowania i kozaczenia. Co dalej? Ano to, co mówią wszyscy. PBN, Zimnoch, Włodaeczyk, KSW, walka z Najmanem albo innym koksem. Bo towar został wylansowany, kasa włożona i musi się zwrócić. Kwestią otwartą pozostaje jedynie to, jak zareaguje psychika Szpilki po obdarciu go z mistrzowskich złudzeń.