Wach vs Miller

[Hugo]

Boks to dyscyplina kontuzjogenna i zdarza się, że odniesione w ringu kontuzje wypaczają przebieg i wynik walki. Czasami jednak na bazie mniej lub bardziej prawdziwych kontuzji powstają kłamliwe legendy, które potem funkcjonują latami w świadomości kibiców. Przypomnę tylko jedną z nich, mówiącą o tym, że Odlanier Solis pechowo na skutek kontuzji nogi przegrał z Witalijem Kliczką, bo w ringu "prowadził na punkty". W rzeczywistości Solis padł po ciosie Kliczki (fakt, że słabym) pod koniec 1 rundy i został wyliczony przez sędziego. Potem dłuższy czas pauzował, ale jego kolejne występy (m.in. 2 porażki z Tonym Thompsonem) sprawiły, iż wyssana z palca historyjka o "wygrywanej i pechowo przegranej" walce z Witalijem umarła śmiercią naturalną.

Kolejną legendę zamierza chyba wykreować Piotr Wilczewski, opowiadając, że gdyby nie kontuzja ręki, to Wach wygrałby z Jarrellem Millerem, który po 8 rundach "padał ze zmęczenia". Ja widziałem coś zupełnie odwrotnego. To nie Miller, ale Wach już po 3-4 rundach w przerwach łapał powietrze, jak ryba wyrzucona na brzeg i wyglądał, jakby miał za chwilę zejść na serce. Tym chyba kierował się także lekarz, nakazując przerwanie pojedynku w 9 rundzie. Nie oszukujmy się. Wach to bokser bez perspektyw. Stać go na 2 rundy dobrego boksu (co pokazał z Millerem), bo niestety nie ma i nie będzie już mieć kondycji na więcej.

Mariusz Wach za miesiąc skończy 38 lat, nigdy chyba szczególnie sportowego trybu życia nie prowadził, a pomiędzy walkami waży zapewne ok. 130 kg. Problemy kondycyjne widać u niego nie od dziś. Z Powietkinem po niezłym początku walki, potem walczył już tylko o przetrwanie. Z Nascimento i Teperem drugie połowy pojedynków też były o wiele gorsze od pierwszych i kalkulowane na dowiezienie przewagi do końca. Mariuszowi należy się uznanie za dotychczasowe osiągnięcia, ale nadszedł "time to say goodbye". Może jeszcze jakiś pojedynek w UK z niezłym rywalem dla podreperowania finansów, a potem pożegnalna walka (6-rundowa) na PBN. Więcej nie trzeba.