Rio 2016

[Hugo]

(21-08-2016 08:01 PM)Terminator napisał(a):  Dla mnie lepszy Joyce, co prawda jego ciosy był wyprowadzane bez siły, skrętu i techniki ale jednak ilość była tak duża i dość celna że spychał ciągle Yoke do defensywy.

Święta racja, ale jakie to miało znaczenie. Yoka miał wygrać olimpiadę i wygrał. Tak samo, jak Tiszczenko.

---

Pora na jakieś podsumowanie. Zacznę od tego, że turniej olimpijski wciągnął mnie w stopniu, jakiego się nie spodziewałem. Wbrew początkowemu osądowi muszę przyznać, że boks olimpijski w wersji zaprezentowanej na olimpiadzie 2016 jest sportem widowiskowym i interesującym pomimo wszystkich mankamentów. Szczególnie warto popatrzeć na wysoką technikę prezentowaną przez większość bokserów, bez porównania wyższą od poziomu, jaki na ogół można zobaczyć na ringach zawodowych. Zaryzykuję nawet twierdzenie, że znalazłoby się sporo zawodowych mistrzów świata, którzy ustępują techniką nawet tym olimpijczykom, którzy odpadli w pierwszych walkach.

Mankamentów jest oczywiście całe mnóstwo. Przede wszystkim wielkie baloniaste rękawice, które do tego stopnia osłabiają siłę ciosu, że wypaczają wyniki pojedynków i w dużym stopniu podważają istotę boksu olimpijskiego jako sportu walki. Jak twierdzili komentatorzy (zarówno polscy, jak i rosyjscy) te rękawice wręcz nie pozwalają zacisnąć ręki w pięść, co w konsekwencji prowadzi do wielu ciosów zadawanych nasadą bądź kciukiem powodującymi nagminnie kontuzje łuków brwiowych już w ciągu kilku minut walki. Kolejnym ogromnym problemem jest sędziowanie.

Zacznę od sędziów ringowych, bo w tej dziedzinie są kolosalne różnice pomiędzy boksem zawodowym, a olimpijskim. Od razu rzuca się w oczy, że kontuzjami zajmują się nie cutmani w narożnikach w czasie przerwy, a sędziowie ringowi wzywający do pomocy według swojego widzimisię lekarza i cutmanów (neutralnych) w trakcie rundy. Stwarza to olbrzymią możliwość manipulacji. Wielokrotnie pod pozorem „kontuzji” ringowi ratowali bokserów znajdujących się w tarapatach, dając im odpocząć, bo cała procedura potrafiła się przeciągnąć na kilka minut. Jeszcze bardziej perfidny numer polega na przerwaniu walki i wcześniejszym punktowaniu pod pozorem „groźnej” kontuzji, która w rzeczywistości może być nieszkodliwym zadrapaniem. Osobny problem to zupełna uznaniowość odnośnie liczenia. Zdarzały się liczenia „ni z gruchy, ni z pietruchy”, czyli bez powodu, a zdarzały się też sytuacje, gdy bokser lądował po ciosie na deskach, a sędzia nie liczył, jednocześnie dając mu odpocząć pod jakimś innym pozorem (np. wysyłając przeciwnika na konsultacje z lekarzem).

Sędziowie punktowi byli na tym turnieju sprawcami tylu obrzydliwych przekrętów, ilu na zawodowych ringach nie widzi się w ciągu roku. Co gorsza, to nie były przekręty dotyczące jedynie poszczególnych walk, ale mafijne holowanie z góry upatrzonych „mistrzów” od eliminacji do finału. Nie mam żadnych wątpliwości, że aktualni mistrzowie świata Jewgienij Tiszczenko (91 kg) i Tony Yoka (+91 kg) zostali z góry na mistrzów olimpijskich namaszczeni jeszcze przed turniejem, a w ramach sędziowskiej pomocy nie tylko ułatwiano im wygrywanie ich walk, ale perfidnie „odstrzelono” paru potencjalnie najgroźniejszych rywali w innych pojedynkach.

Za największą indywidualność turnieju długo uważałem reprezentanta Azerbejdżanu w 64 kg Lorenzo Sotomayora. Zjawiskowy pięściarz, ale niestety boksujący czasami głupio i fatalnie taktycznie. Dała mu Bozia ogromny bokserski talent, ale rozumku już chyba pożałowała. Przegrał finałową walkę (werdykt do dyskusji), chociaż miał wszelkie podstawy do tego, żeby ja zdecydowanie wygrać. W tej sytuacji z najlepszego boksera turnieju olimpijskiego uznaję Hasanboja Dusmatowa z Uzbekistanu, który w świetnym stylu wygrał najniższą kategorię do 49 kg.Na drugim miejscu widzę Robeisy Ramireza z Kuby, mistrza w wadze 56 kg.

Poniżej subiektywnie sporządzona lista uczestników turnieju olimpijskiego, po których spodziewam się największych sukcesów na ringach zawodowych (jeśli na nie trafią):
49 kg: Dusmatow (Uzbekistan), Rivas (Kolumbia), Hernandez (USA)
52 kg: Zoirow (Uzbekistan), Finol (Wenezuela), Avila (Kolumbia)
56 kg: Stevenson (USA), Ahmadalijew (Uzbekistan), Conlan (Irlandia), Budtee (Tajlandia)
60 kg: Conceicao (Brazylia), Oumiha (Francja)
64 kg: Sotomayor (Azerbejdżan), Goibnazarow (Uzbekistan), Gozgec (Turcja), Amzile (Francja), Masuk (Tajlandia), Biyarslanov (Kanada)
69 kg: Gijasow (Uzbekistan), Cissokho (Francja), Adi (Tajlandia)
75 kg: Melikuzijew (Uzbekistan), Alimchanuły (Kazachstan), Mbilli (Francja)
81 kg: Bauderlique (Francja), Buatsi (Wielka Brytania), Sep (Chorwacja), Ward (Irlandia)
91 kg: Lewit (Kazachstan), Abdułłajew (Azerbejdżan), Okolie (Wielka Brytania)
+91 kg: Hrgović (Chorwacja), Ajagba (Nigeria), Medżidow (Azerbejdżan), Nistor (Rumunia)

Nie uwzględniłem Kubańczyków, którzy chyba nadal mają utrudniony dostęp do boksu zawodowego.