Kowalow vs Ward

[Hugo]

Przebieg tego pojedynku i jego rezultat napełniły mnie głębokim niesmakiem, żeby nie powiedzieć obrzydzeniem do zawodowego boksu. Na pewno zdarzały się werdykty bardziej niesprawiedliwe, ale nigdy przedtem nie zetknąłem się z tak perfidną intrygą uknutą w celu okradzenia boksera z mistrzowskich pasów. To była misternie przygotowana i konsekwentnie przeprowadzona pułapka na Kowalowa, w której swoje role odegrali jego rywal Andre Ward, sędzia ringowy Robert Byrd oraz punktowi Burt Clements, Glenn Trowbridge i John McKaie.

Zacznijmy od Warda. Początek walki w jego wykonaniu to istna tragedia. Fatalna szybkość, brak wyczucia dystansu, od początku głęboka defensywa. Po nokdaunie w drugiej rundzie walka o przetrwanie, a ogólnie rundy 1-5 można określić jako totalną deklasację amerykańskiego asa przez Rosjanina. To była cwana taktyka, chociaż nokdaun nie był podłożeniem się, a wypadkiem przy pracy. Chodziło o stworzenie u Kowalowa wrażenia, że już jest po walce, a kwestią otwartą pozostaje tylko moment jej zakończenia. Gdyby taka pułapka zaowocowała jakimś nagłym przyśpieszeniem Warda w dalszej fazie walki, to można by tylko przyklasnąć. Jednak nie taki był cel. Ward nie zamierzał w ogóle podejmować otwartej walki, lecz klinczując i faulując dać szansę sędziom na zrealizowanie z góry przygotowanego wałka. Hopkinsa uważano za brudnego boksera, ale Ward posunął się daleko dalej. W klinczach były i ciosy w tył głowy i poniżej pasa, uderzenia łokciem, a nawet chyba w 11 rundzie kopnięcie upadającego po popchnięciu Kowalowa w głowę, co zaowocowało jego krwawieniem. Dodam tylko, że Andre Ward stracił po tej walce całkowicie mój szacunek jako bokser i jako człowiek.

Sędzia ringowy Robert Byrd to najważniejszy autor przekrętu. Nie tylko nie reagował na faule Warda, nie tylko dopomógł mu przetrwać kryzys po nokdaunie, ale doprowadził do całkowitego wypaczenia obrazu walki. To nie był boks, tylko sumo lub zapasy. Klincz w boksie jest zjawiskiem normalnym, choć nadużywany powinien skutkować ostrzeżeniem. Jednak sędzia ringowy jest od tego, by klincze jak najszybciej przerywać i wznawiać walkę według bokserskich reguł. Tymczasem sędzia Byrd dopuszczał nagminnie do klinczów trwających po kilkanaście sekund lub więcej. To z tego powodu w tym pojedynku ciosów było jak na lekarstwo, rundy w drugiej fazie bardzo wyrównane, co stworzyło punktowym pole do przekrętu.

Rundy 1-5 to z grubsza walka „do jednej mordy”, natomiast rundy 6-12 były bardzo wyrównane i trudne do punktowania. Jednak zaliczenie ich wszystkich na rzecz Warda to po prostu skandal i szwindel szyty grubymi nićmi. Kowalow cały czas był stroną atakującą, trafiał czyściej i mocniej, podczas gdy większość uderzeń Warda to były obcierki i macanki. To wreszcie Kowalow był obrońcą 3 tytułów mistrzowskich, więc żeby z nim wygrać należało to zrobić wyraźnie. Z tych siedmiu końcowych rund Rosjanin zasłużył na wygranie co najmniej 2-3, co powinno mu dać zwycięstwo. Potwierdzają to nawet analizy Compuboxu. Kowalow wyprowadził więcej ciosów i więcej razy trafił. Licząc ciosy ogółem wygrał 6 rund, a licząc ciosy silne 7. Jego wygrana była niepodważalna i dlatego nie starał się na siłę „urwać głowy” rywalowi, choć to właśnie robić powinien. Na tym polegała pułapka, że cały czas miał świadomość „łatwej wygranej”, a potem „pewnej wygranej”.

Uczciwego rewanżu nie będzie. Walka ponownie odbędzie się w USA i zapewne będzie sędziowana przez miejscowych oszustów. Kowalow już wie, że musi szukać nokautu, więc zapewne obejrzymy 12 rund totalnego klinczu za aprobatą ringowego. W taki sposób to każdy może wygrać z każdym. Nawet Najman z Joshuą, jeżeli dobrze przygotuje się kondycyjnie.