Polskie podwórko: bokserzy, promotorzy i gale

[Hugo]

Na bezrybiu i rak ryba. Na bezboksiu człowiek i galę w Kałuszynie obejrzy. Chyba tylko po to, żeby kolejny raz skonstatować cieniznę polskiego bokserskiego zaplecza.

Najbardziej zawiodłem się na występie Jordana Kulińskiego, który w wadze półciężkiej niezbyt zasłużenie pokonał Serhija Żuka. Miałem Kulińskiego za jednego z nielicznych perspektywicznych młodych polskich bokserów, ale teraz już większej przyszłości dla niego nie widzę. Niby ma smykałkę do boksu, ale wata z rękawic wystaje i wystawać będzie. A że artystą ringu ani demonem szybkości też nie jest, więc tego mankamentu nie nadrobi.

Rafała Grabowskiego z super lekkiej widziałem pierwszy raz i od razu nasunęło mi się określenie „Wolak dla ubogich”. Pindera wymyślił inne: „Meksykanin z Pionek” (brzmi, jak popularny w latach mojej młodości „Pierdoła z Gąsek”). Tak czy owak, bez perspektyw.

Nikodem Jeżewski przynajmniej ma czym przyłożyć, ale poza tym prezentuje boks prosty, jak budowa cepa. Balans w lewo, balans w prawo, jab na rękawice, prawy sierpowy i tak w kółko Macieju. Raz dołożył do tego schematu lewy sierpowy i znokautował chorwackiego buma w 3 rundzie. Jednak z tak siermiężnym stylem nie ma prawa wyjść poza poziom średniaka.

W tej samej kategorii cruiser Michał Olaś wygrał w 2 rundzie z Rainem Karlsonem, przy czym decydujące okazały się chyba mocne ciosy w korpus. Olaś wygląda na silnego fizycznie, jednak stanowczo za dużo inkasuje i w 1 rundzie sam znalazł się w dużych opałach. Widziałem go w akcji pierwszy raz, więc trudno mi go całościowo ocenić, ale mój nos mówi mi, że z tej mąki chleba nie będzie.

Pewne nadzieje rokuje młodziutki Kevin Gruchała w super półśredniej, ale to melodia dalekiej przyszłości. O pozostałych nie warto wspominać.

Najbardziej z całej gali zapadło mi w pamięci określenie „Nikaragujczyk” użyte przez Macieja Miszkinia w stosunku do przeciwnika Grabowskiego, Lesthera Cantillano.