Polskie podwórko: bokserzy, promotorzy i gale

[Hugo]

Polsat Boxing Night 7 symbolicznie zamknęła 1 półrocze 2017. W poprzedzających ją tygodniach też było kilka ważnych walk polskich bokserów i można się pokusić o przegląd stanu posiadania polskiego boksu zawodowego. Niestety wypada on źle, jeśli nie tragicznie. Szybka porażka Fonfary ze Stevensonem oraz "wygrane" Włodarczyka z Gevorem i Masternaka z Siłlachem raczej pozbawiły nawet optymistów (do których też należałem) nadziei na jakiekolwiek perspektywy sukcesów w wykonaniu tych pięściarzy (może poza finansowym aspektem krótkiego udziału Diablo w szykowanym Superturnieju w CW). W tej chwili Polska ma jedynie 2 bokserów, których można zaliczyć do czołówki światowej swoich kategorii. To Głowacki i Sulęcki. Do tego dochodzi 3 prospektów: Balski, Cieślak i Stępień. Cała reszta to:
a) bokserzy schyłkowi (np. Adamek, Włodarczyk, Wach)
b) bokserzy, którzy ewidentnie nie sprostali rywalom reprezentującym wysoki poziom (np. Szpilka, Fonfara, Masternak)
c) bokserzy pseudoperspektywiczni nie rokujący nadziei ze względu na:
- niedobór umiejętności (np. Szymański)
- niedobór siły fizycznej (np. Runowski, Szeremeta)
- brak charakteru (np. Syrowatka, Sęk)
Jest jeszcze paru bokserów na pograniczu (Ugonoh, Łaszczyk, Kuliński), którzy teoretycznie mogą w przyszłości coś tam zwojować, ale trzeba być dużym optymistą, żeby w to wierzyć. Symbolem polskiego boksu stała się zgrana karta, na której siłę mogą się łapać tylko naiwniacy.