Władimir Kliczko vs Tyson Fury

[Hugo]

Warto przeanalizować, jak na ringu w Duesseldorfie wyglądały poszczególne elementy sztuki bokserskiej obydwu rywali. Zacznijmy od motoryki. Była to zawsze bardzo mocna strona Władimira, który miał bardzo szybkie ręce, jak i nogi, zwłaszcza jak na pięściarza o tak dużych gabarytach. Fury teoretycznie mógł co najwyżej próbować dorównać Kliczce, ale w praktyce był w tym elemencie sporo lepszy z dwóch powodów. Po pierwsze, champion ruszał się jak mucha w smole sygnalizując spadek formy związany z wiekiem widoczny już w poprzedniej walce z Jenningsem. Po drugie, praca nóg Fury'ego była wręcz perfekcyjna na poziomie wcześniej u niego nie widywanym. To był taniec na ringu, może nie tak efektowny jak u Guillermo Rigondeaux, ale równie skuteczny.

Technika miała być kolejnym elementem przewagi Kliczki, ale nim nie była. Jak miał wykazać się swoim bogatym repertuarem uderzeń, skoro ich prawie w ogóle nie zadawał? W obronie wypadł poprawnie, ale i tak blado na tle Fury'ego, który nie dość, ze zmieniał pozycję, to jeszcze dorzucił do swego repertuary triki z arsenału Bernarda Hopkinsa. Chodzi o wyjątkowo perfidne klincze ofensywne, sprawiające wrażenie, że to rywal utrudnia wymianę ciosów, podczas gdy faktycznie jest na odwrót. Trudno mi chwalić Fury'ego za te niedozwolone elementy, ale spełniły one swoją rolę i uszły mu na sucho, chociaż i tak sędzia odebrał mu punkt za dość wyimaginowane wykroczenie.

Wszystkie luki Kliczki w zakresie techniki i motoryki nie miałaby zapewne większego znaczenia, gdyby wykorzystał on swoją przewagę fizyczną nad przeciwnikiem. Będąc bokserem znacznie silniejszym fizycznie od Fury'ego, dysponującym znacznie mocniejszym ciosem, a chyba i lepszą odpornością, zupełnie tych argumentów nie wykorzystał. Z przesadną ostrożnością czekał aż to rywal go zaatakuje i nie doczekał się przez 12 rund, bo Fury takiego zamiaru w ogóle nie miał.

Więcej na ten temat na http://www.bokserzy.cba.pl