Izuagbe Ugonoh

[fext]

Za nami pożegnalna (mam nadzieję) walka Izu, przegrana w skandaliczny sposób, ale jednak przegrana. Bo nie ma co się łudzić, że bez tego ciosu po komendzie Ugonoh zdołałby odwrócić losy konfrontacji z Różańskim. Nie zdołałby, był zbyt zardzewiały, zbyt pasywny i zbyt zniechęcony. To już po prostu nie jest jego sport. W ten sposób został niespełnionym prospektem i przykładem niemal wzorowo zmarnowanej kariery. W zasadzie można by to zaprezentować w jakimś podręczniku dla promotorów, gdyby taki kiedyś powstał, w rozdziale pt. jak zmienić złoto w gówno.

Znakomite warunki fizyczne połączone ze wspaniałą wrodzoną motoryką, połączone z bardzo solidną podbudową z kick-boxingu (co tak dobrze zadziałało w przypadku Briedisa), tutaj zostały koncertowo zaprzepaszczone. Kogo za to winić? Chyba po równo wszystkich zainteresowanych i potencjalnie zainteresowanych a po części również "zły los". Po pierwsze polscy promotorzy. Mając do dyspozycji nieszablonowego zawodnika z zadatkami na mistrza świata, którego w dodatku świetnie można by sprzedać "na świecie" a szczególnie w USA, czyli jedynego w swoim rodzaju, nieźle boksującego czarnego Polaka, zupełnie go zignorowali. A przynajmniej tak wygląda to w oczach kibica boksu, który "nieco się zna", takiego jak ja.

Gdyby wysiłki i pieniądze, jakie wpompowano w produkt czysto lokalny, czyli Szpilkę, włożono w produkt potencjalnie globalny, czyli Ugonoha, zapewniając mu odpowiednie zaplecze i na przykład od początku Gmitruka w narożniku, to obecnie moglibyśmy mieć w Polsce kogoś pokroju Joshuy przed porażką z Ruizem. Izu miał bowiem wszelkie predyspozycje, żeby takim Joshuą zostać. Niestety, z nieznanych mi przyczyn został w Polsce zignorowany, co doprowadziło do tułaczki po świecie i trafienia pod skrzydła Kevina Berry, trenera Josepha Parkera. Owszem, mógł trafić gorzej, ale mógł trafić również o wiele lepiej. Australijczyk jest szkoleniowcem dosyć jednowymiarowym, który poza jednym, wyjątkowo utalentowanym Parkerem nie może się pochwalić jakimiś szczególnymi sukcesami.

Ale dobrze, pod skrzydłami Berry'ego Izu przynajmniej boksował. Tyle tylko, że przeciwników miał mocno przeciętnych, w zasadzie mniej więcej takich, jakich standardowo serwują swoim prospektom polscy promotorzy. Czyli w większości przypadków chodziło albo o jakichś przechodzonych journeymanów, albo pseudo prospektów, szykowanych z myślą o sprzedaży ich rekordu komuś, kto chociaż przeciętnie zapłaci. Nie było tu żadnego stopniowania trudności, co wzorcowo odbywa się na przykład w przypadku Efe Ajakby, tylko pewna stagnacja, po której Izu zostaje nagle rzucony na przeciwnika ze światowej czołówki. Rywala twardego, który przetrwał 7 rund z "bardzo dobrym wydaniem Joshuy", zapewne jeszcze na wspomaganiu.

Przeskok okazał się dla Ugonoha zabójczy i pokazał zarówno braki taktyczne jego sztabu promotorskiego, jak i braki w sztuce jego trenera.Dla Izu była to walka przedwczesna a jego trener jakby całkowicie zapomniał o przygotowaniu kondycyjnym. W efekcie Polak haniebnie się wystrzelał i po 4 rundach niemal padał na zawał, chociaż z klockiem w stylu Breazeale mógł równie dobrze wygrać na punkty, zwyczajnie go "wypykując". Dalej była już tylko równia pochyła, brak aktywności i zwyczajny pech. Kiedy w narożniku w końcu pojawił się trener najwyższej klasy, zawiódł przeciwnik, który okazał się być pozbawionym ambicji wrakiem, jadącym wyłącznie po wypłatę. A później ten najwyższej klasy trener zmarł a wraz z nim, jak się okazało, zmarł również cały polski zawodowy boks klasy światowej. Włącznie z karierą Izu, który po laniu z rąk jednowymiarowego osiłka-cepiarza naprawdę nie ma czego szukać na zawodowych ringach, bo szkoda na to czasu a przede wszystkim zdrowia.

Podsumowując, moim zdaniem Izu powinien zacząć realizować się na jakimś innym polu. Jest dostatecznie młody i co najważniejsze, dostatecznie inteligentny na to, żeby zarabiać na życie w sposób inny, niż podkładanie głowy pod cepy zawodników w stylu Różańskiego albo sprzedawanie rekordu i wyglądu jakimś zachodnim prospektom.