Najlepsi bokserzy wagi piórkowej

[Hugo]

Waga piórkowa jest wyraźnie słabsza od super koguciej. Wprawdzie można dopatrzyć się w niej również wybitnych bokserów, ale zaplecze jest znacznie słabsze. Najbardziej utalentowanemu prospektowi młodego pokolenia odbiła woda sodowa, a innych jest jak na lekarstwo. Pod względem geograficznym w kategorii piórkowej dominuje Ameryka Północna ze szczególnym uwzględnieniem Meksyku. Inne kontynenty reprezentowane są w czołówce przez pojedynczych bokserów, a w ogóle nie ma w niej bokserów z Ameryki Południowej.

KRÓL

vacat

Mamy dość dziwną sytuację, bo żaden z trzech kandydatów do tego miana nie spełnia z różnych powodów elementarnych warunków na dominatora tej wagi. Rutynowany Orlando Salido przegrał z kretesem starcie z Mikeyem Garcią, który z kolei stracił jedyny posiadany pas mistrzowski (WBO) na skutek nadwagi w pierwszej obronie. Z kolei mistrz WBC Jhonny Gonzalez ma trochę za mało wartościowych zwycięstw, aby uznać go za króla kategorii.

ŚCISŁA CZOŁÓWKA

Mikey Garcia (USA)
Garcia jest meksykańskiego pochodzenia, ale jego boks dość mocno odbiega od stereotypowej taktyki meksykańskich pięściarzy. Co prawda, podejmuje czasami wymianę uderzeń w półdystansie, ale jednak bliżej mu do boxera, niż do swarmera. Większość walki prowadzi na dystans i świetnie operuje ciosami prostymi. Warto dodać, że jest niepokonany i posiada bardzo mocny cios. Garcia zdobył pas WBO, pokonując w świetnym stylu Orlando Salido, a w pierwszej obronie znokautował Juana Manuela Lopeza, tracąc jednak tytuł w wyniku nadwagi. Dość powszechne jest oczekiwanie na pojedynek Garcia – Mares o bezwzględny prymat w wadze piórkowej

Orlando Salido (Meksyk)
Salido jest nietuzinkowym bokserem, który na początku kariery bardziej zapowiadał się na buma, niż na mistrza świata. Potem jednak stopniowo doszedł do czołówki wagi piórkowej i zalicza się do niej od co najmniej 10 lat. Stoczył wiele i z różnym skutkiem pojedynków o mistrzowskie pasy w tej kategorii. Po 2 zwycięstwach przed czasem nad Juanem Manuelem Lopezem w 2011 i w 2012 był uznawany za króla tej wagi, jednak przegrał w dość kiepskim stylu z Mikeyem Garcią. Salido jest swarmerem. Wyróżnia się doskonałą kondycją, walecznością i ringowym cwaniactwem. Ma szansę na odzyskania pasa WBO (odebranego Mikeyowi Garcii za nadwagę) w zaplanowanym na październik 2013 pojedynku z dość przeciętnym Orlando Cruzem.

Jhonny Gonzalez (Meksyk)
Gonzalez ma spory zasięg (177 cm) i nietypowo dla Meksykanina jest boxerem. Preferuje walkę na dystans i dobrze operuje ciosami prostymi. Jest fałszywym mańkutem i ma bardzo silne uderzenie przednią lewą ręką. Jego słabą stroną jest niezbyt duża odporność na ciosy. Gonzalez ma 31 lat i za sobą aż 62 walki. Zaczynał od wagi koguciej (krótko był tam mistrzem WBO), a następnie poprzez super kogucią dotarł do piórkowej. Zdobyty w 2011 na Hozumim Hosegawie pas WBC stracił rok później na rzecz Daniela Ponce De Leona. Odzyskał go w 2013 po wspaniałym nokaucie w 1 rundzie na Abnerze Maresie.


SZEROKA CZOŁÓWKA

Chris John (Indonezja)
Niepokonany Indonezyjczyk od 10 lat jest w posiadaniu tytułów WBA (najpierw interim WBA, potem WBA, wreszcie od 2009 WBA Super). Można mu jednak zarzucić, że bronił tych pasów na ogół z dość marnymi rywalami i poza Juanem Manuelem Lopezem i Daudem Cino Jordanem nie ma na rozkładzie głośnych nazwisk. John jest ekstremalnym swarmerem i w jego walkach bywa czasami więcej zapasów i przepychanek, niż boksu.

Robinson Castellanos (Meksyk)
Castellanos w jeszcze większym stopniu, niż Orlando Salido, przeszedł drogę od buma do boksera czołówki. Od 2011 broni z powodzeniem zdobytego pasa WBC Silver, a w swej ostatniej walce pokonał niespodziewanie i zasłużenie bardzo utytułowanego niegdyś Celestino Caballero na jego własnym terenie. Castellanos jest silny fizycznie, ale jego technika rażąco odbiega od ideału. Jest typowym sluggerem.

Jewgienij Gradowicz (Rosja)
Gradowicz sam siebie nazywa El Ruso Mexicano i stosownie do tego przydomku boksuje w sposób typowo meksykański tj. jako prący do półdystansowej wymiany swarmer. Trzeba mu jednak przyznać, że reprezentuje styl swarmera myślącego w ringu. Poza tym imponuje żelazną kondycją, która często w końcówkach przeważa wynik pojedynków na jego korzyść. Gradowicz od początku profesjonalnej kariery boksuje w USA, a marcu 2013 zdobył pas mistrzowski IBF po zwycięstwie nad Billym Dibem.

Javier Fortuna (Dominikana)
Ciemnoskóry reprezentant Dominikany to wielki talent, który już w bardzo młodym wieku zabłysnął nad bokserskimi ringami i bywał porównywany do Adriena Bronera. Fortuna obdarzony jest nokautującym ciosem i doskonałymi cechami motorycznymi. Jego pracą nóg i balansem można się zachwycać. Niestety, zamiast pracować nad poprawą techniki użytkowej, Fortuna wybrał styl polowania na nokautujący cios połączonego z pajacowaniem. Na domiar złego na skutek nadwagi stracił zdobyty w 2012 pas interim WBA. Remis w kiepskim stylu w walce z Luisem Franco pokazał, że Fortuna zmierza w kierunku „Bronera dla ubogich”.

Daniel Ponce De Leon (Meksyk)
Ponce De Leon to zjawisko w bokserskim świecie. Obdarzony zwierzęcą siłą ofensywny slugger, który niezbyt szybko, ale konsekwentnie prze do przodu, aby znokautować przeciwnika. Meksykanin boksował w wagach od koguciej po super piórkową i kilkakrotnie zdobywał, a następnie tracił tytuły mistrza świata. Skutecznie przeciwstawili się Ponce De Leonowi prawie wyłącznie bokserzy o doskonałej technice, a więc Celestino Caballero, Adrien Broner, Yuriorkis Gamboa i Abner Mares. Wyjątkiem był Juan Manuel Lopez, który znokautował meksykańskiego osiłka w 1 rundzie.

Juan Manuel Lopez (Puerto Rico)
Lopez przez wiele lat dzierżył pasy WBO w kategoriach super koguciej i piórkowej. Jest sluggerem o piorunującym ciosie i ma imponujący procent nokautów. Znaleźli się jednak rywale, którzy poradzili sobie z Lopezem jego własną bronią i wygrali z nim przez nokaut. W pojedynkach o pas WBO dwukrotnie przegrał przed czasem z Orlando Salido, a raz z Adrienem Bronerem.

Simpiwe Vetyeka (RPA)
Vetyeka boksuje w piórkowej od niedawna i został mistrzem IBO po zwycięstwie już w 2 rundzie nad Daudem Cino Yordanem. Wcześniej ze sporym powodzeniem walczył w koguciej i super koguciej. 32-letni Vetyeka pod względem stylu jest na pograniczu boxera i defensywnego sluggera. Jest szybki i nieźle wyszkolony technicznie. Lubi prowokować rywali do ataku nisko opuszczonymi rękoma.

Oscar Gonzalez (Meksyk)
Gonzalez ma nietypową, aczkolwiek korzystną dla boksera budowę ciała a mianowicie krótkie nogi, długi tułów i długie ręce. Pod względem stylu jest sluggerem polującym na nokautujące uderzenie. Do kategorii piórkowej trafił w 2012 z super koguciej. Przegrał z Ramonem Hiralesem, ale zwyciężył Rico Ramosa i Adriana Younga.

Nicholas Walters (Jamajka)
Niczym sobie na to nie zasłużywszy, Walters został przez WBA wyznaczony w 2012 do walki o wakujący pas tej organizacji z Daulisem Prescottem (jeszcze mniej uzasadniony kandydat). Jamajczyk wygrał przez tko w 7 rundzie i pozostał niepokonany. Jego dotychczasowi rywale reprezentowali poziom niski w porywach do średniego. Walters jest ofensywnym sluggerem o dużych brakach technicznych.

Jesus Marcelo Andres Cuellar (Argentyna)
Cuellar to slugger bazujący na sile ciosu i rozstrzygający większość walk przed czasem. Pod względem szybkości i techniki nie wypada rewelacyjnie, ale w miarę poprawnie. W sierpniu 2013 Argentyńczyk został wyznaczony do stoczenia pojedynku z Claudio Marrero o pas interim WBA i zasłużenie wygrał.

Abner Mares (Meksyk)
Mares to duża indywidualność, ale należy do grupy bokserów, którzy uważani są za skutecznych, ale niezbyt efektownych. Do niedawna można go było uważać za umiarkowanego latynoskiego swarmera, który uważnie i bez pośpiechu zawiązuje akcję w dystansie, jednak jego celem jest atak w półdystansie. Jednak w pojedynku z Danielem Ponce De Leonem Mares udanie ewoluował w kierunku defensywnego boxera/sluggera bezlitośnie wykorzystującego błędy w ataku popełnione przez przeciwnika. Mares był mistrzem IBF w koguciej, mistrzem WBC w super koguciej, a potem mistrzem WBC w piórkowej, jednak w pierwszej obronie tego pasa szybko przegrał przez nokaut z Jhonnym Gonzalezem, doznając pierwszej porażki w karierze. Ma na rozkładzie tak znanych przeciwników, jak Vic Darchinyan, Joseph Agbeko, Anselmo Moreno i wspomniany Daniel Ponce De Leon.

BOKSERZY PERSPEKTYWICZNI

Ronny Rios (USA)
23-letni Rios jest niepokonany w 21 pojedynkach, a jego największym dotychczasowym osiągnięciem było pokonanie Rico Ramosa. Pod względem stylu jest dość niejednoznaczny (pogranicze swarmera i boxera). Ma spore braki w obronie i dużo inkasuje, ale pozostaje to na razie bez konsekwencji dzięki dobrej odporności.

Jun Doliguez (Filipiny)
Młody 22-letni Filipińczyk zalicza się do najbardziej efektownie boksujących zawodników wagi piórkowej. Jest mańkutem o bardzo dobrej obronie opartej na balansie. Dysponuje też silnym ciosem, ale w ataku zdecydowanie za często posługuje się zamachowymi cepami. Stylowo jest na pograniczu boxera i sluggera. W jego nieskazitelnym bilansie na razie brak głośnych nazwisk.

Jayson Velez (Puerto Rico)
25-letni Velez kreowany jest w swojej ojczyźnie na następcę Juana Manuela Lopeza, z którym wiąże go wiele podobieństw. Velez też bije bardzo mocno i jest sluggerem polującym na kończący cios, ale w przeciwieństwie do Lopeza boksuje najchętniej na dystans.W grudniu 2012 zdobył pas WBC Silver po zwycięstwie przez tko nad Salvadorem Sanchezem.