Fajne filmy, które polecacie

[kubala1122331]

Już tydzień minął od zakończenia festiwalu filmowego, a ja wciąż go miło wspominam, zazdroszcząc Wrocławianom Nowych Horyzontów, które trwają od czwartku. Łódzki Transatlantyk oczywiście ustępuje Nowym Horyzontom na każdym polu, lecz i tak jestem nim pozytywnie zaskoczony. Repertuar mnie zainteresował, ściągnięto kilka dość głośnych premier (najgłośniejsze oczywiście na NH), dodano wiele pięknych klasyków, pokazano retrospekcje kilku uznanych reżyserów - było w czym wybierać. Wszystko to za śmiesznie niskie pieniądze - 60 zł za karnet, który pozwala wejść na 37 seansów to niemal darmo (mnie udało się być na 32 pokazach). Bardzo dobrze było też pod względem organizacyjnym - żadnych większych opóźnień, problemów technicznych czy przerwanych seansów. Jedynym większym minusem była lokalizacja. Tym razem głównym kinem było Cinema City w Manufakturze, a więc w jednej z największych galerii handlowych w Polsce. I przez to nie czuć było klimatu festiwalu. Ludzie rozproszeni, momentami miało się wrażenie, że idzie się zwyczajnie do kina, a nie, że odbywa się jakiś festiwal. Problemem był także dojazd do drugiego kina festiwalowego, na który trzeba było poświęcić niemal 40 minut. Czasami bardzo trudno było przemieścić się między blokami filmowymi, mając niewielką lukę. Ja sobie na szczęście rozplanowałem program tak, że udało mi się nigdzie nie spóźnić, natomiast jeżdżenie między kinami było pod koniec zwyczajnie męczące. Szkoda, że nie organizatorzy nie dogadali się z Multikinem, jak w zeszłych latach - odległość między kinami festiwalowymi byłaby do przejścia w 15 minut, klimacik byłby zachowany, a ja, patrząc egoistycznie, nawet w półgodzinnej przerwie między seansami zdążyłbym iść do domu, wypić kawę, zjeść i wrócić na seans, jak nowy

Najważniejszym elementem festiwalu filmowego są jednak... filmy. Mnie udało się być na aż 32 z możliwych 37 pokazów - dwa odpuściłem z powodu dłuższych seansów z przedostatniego bloku, który nakładał się na ostatni; na jeden świadomie zaspałem; jeden ostatni odpuściłem i poszedłem wypić więcej browarów (zazwyczaj dziennie szły 3-4, wtedy 11...); a raz musiałem iść do pracy. Tak czy siak jestem zadowolony z ilości obejrzanych tytułów. Jakość filmów bywała różna, choć na szczęście przeważały te przynajmniej niezłe. Premiery zgodnie z oczekiwaniami - jako, że topowych nie uświadczyłem, te mniej docenione na światowych festiwalach były po prostu nieco słabsze. Jednym słowem było okej. Ale "okej" z dużym plusem, bowiem udało mi się ustrzelić jeden piękny brylancik, który zostanie ze mną na bardzo długo... Bardzo spodobało mi się, w większości, "Kino nocą" - taka głupawa filmowa jazda bez trzymanki idealnie wchodziła po długim dniu raczej ciężkich seansów. Zawiodłem się za to na retrospektywach, ale już przynajmniej wiem, żeby w przyszłości omijać zbliżenia jakichś dziwnych, nieznanych szerzej twórców. Mile wspominam także seanse klasyków kinowych, szczególnie "Hiroszima, moja miłość" na dużym ekranie - coś pięknego.

Czas więc na moje osobiste zestawienia najlepszych filmów (tylko premiery) i największych rozczarowań.
1 Niewidoczne życie sióstr Gusmao - Zdecydowanie najpiękniejszy seans festiwalu, do tego zupełnie niespodziewany - w pierwotnych planach miałem w ogóle nie iść na ten film. Wspaniała opowieść o tęsknocie i bólu rozłąki z najważniejszą osobą; momentami także o tragicznych konsekwencjach nierozważnych wyborów. Czule, ale czasami okrutnie i bezlitośnie o rozczarowaniach, niemocy, bezradności, życiu opartym (nie)spełnionymi marzeniami najważniejszej osoby... Wszystko okraszone kapitalną fortepianową muzyką, która krótkimi fragmentami przejmuje nawet funkcje narracyjną. No dla mnie emocjonalna bomba, nie mam pewności, czy to był formalnie dobry film, ale ja wychodziłem z kina na miękkich nogach, z niespokojną głową, z łezką w oku. Mnóstwo emocji mnie to kosztowało, a przecież głównie po nie chodzi się do kina.
No i nie ma tego filmu na Nowych Horyzontach - dobrze im tak
Nieoficjalnie wiem, że film będzie miał premierę kinową w Polsce pod koniec tego roku/na początku przyszłego. Polecam. Ja na pewno wybiorę się drugi raz, żeby nieco chłodniej ocenić ten tytuł.
2. Tam gdzieś musi być niebo - już wspominałem o tym filmie.
3. Jaskółki nad Kabulem - już wspominałem o tym filmie.
4. Błąd systemu - też chyba pisałem, ogólnie zwycięzca głównej nagrody na festiwalu.
5. Alice T. - może nie najwybitniejszy przedstawiciel rumuńskiej Nowej Fali, ale kolejny na wysokim poziomie. Radu Muntean znów zrobił naturalistyczny, momentami wręcz fizycznie bolesny film. Głównie opowiada o pokoleniu Z, jednak, co dość w sumie niespotykane we współczesnym kinie, robi to z takim ciepłem i wyrozumiałością. Pokazuje typowe błędy, specyficzny świat, ale jednak wierzy, że gdzieś tam w głębi czai się potencjał i dobroć.
6. Nina Wu - tajwański thriller, gdzie do końca nie wiadomo, co jest prawdą, a co wyobrażeniem. Bardzo ciężko jakoś spróbować zachęcić do takiego filmu, bowiem najważniejszy jest w nich przede wszystkim klimat. A tutaj było z nim bardzo dobrze. Sceny z pogranicza jawy i snu, świetna zabawa kolorami i światłem - technicznie na najwyższym poziomie.

Rozczarowania:
1. Hellhole - prawdopodobnie jeden z najgorszych filmów, jakie widziałem, wolałbym obejrzeć trzy dowolnie wybrane mecze Lecha z zeszłego sezonu niż powtórzyć ten seans, W założeniu arcydzieło slow cinema, w rzeczywistości pretensjonalny chłam, który tylko chce uchodzić za arcydzieło. Długie ujęcia na niebo, kamera obracająca się wokół marmury czy trzyminutowy widok pustej kuchni - wszystko zupełnie bez żadnego kontekstu. Tragedia.
2. Retrospektywa Aleksieja Germana - ostrzyłem sobie ząbki na seanse filmów jednego z najbardziej cenionych reżyserów ZSRR. Filmy w Polsce niemal niedostępne, cieszące się jednak dużym uznaniem za granicą. Na Transatlantyku zobaczyłem ostatecznie 5/6 filmów reżysera, co było zwyczajnie błędem. Praktycznie żaden nie przypadł mi do gustu. Być może nie były to obrazy jakieś złe, ale zupełnie nie trafiające w moją estetykę. Taki "Chrustaliow, samochód!" - takie kino noir w świecie Związku Radzieckiego. Zupełnie się nie odnalazłem. "Trudno być bogiem" rozumiem z kolei jako takie naturalistyczne przedstawienie średniowiecza. I w sumie okej, ale po 50-tym żarcie o kupie, 10-tym widoku kupy i 20-tym wylatującym jelicie (wszystko przedstawione na poważnie) miałem trochę dość. Nie lubię tego argumentu, ale do końca "Trudno być bogiem" dotrwało 4 z 37 widzów Bardzo, bardzo trudne w odbiorze filmy (brak ciągłości fabuły również nie pomagał), może jeszcze nie dorosłem.
3. Obrazy bez autora - był to dobry film, momentami nawet rewelacyjny, ale całość zostawiła we mnie duży niesmak. Pierwsza część kapitalna, która na koniec zamieniła się w pretensjonalny bełkot o stanie sztuki współczesnej. I nie mogę tego darować panu reżyserowi, bo to mógł być nawet najlepszy film festiwalu...

I na koniec dwa specjalne serduszka. "Papa sdokhni" i "Jednym cięciem" dały mi tyle radości i zabawy, że zasługują na jakieś wyróżnienie. "Papa sdokhni" to jedyne w swoim rodzaju połączenie Quentina Tarantino, czarnej komedii, westernów, a nawet kreskówek. Wszystko przesiąknięte krwią, momentami komediową przemocą. Taka głupotka, ale bardzo fajna. O "Jednym cięciem" już chyba wspominałem. Polecam tym bardziej, że film łatwo można znaleźć w zakamarkach internetu z polskimi napisami.

Podsumowując, Transatlantyk 2019 okazał się bardzo dobrym festiwalem, stojącym na wysokim poziomie organizacyjnie i filmowo. Ogólnie takie 8+/10. Przede mną w tym roku jeszcze dwa lub trzy festiwale, lecz znacznie mniejsze. Fajnie byłoby wrócić na Transatlantyk za rok, ale chodzą pogłoski, że ruszy on w rejs już po innym mieście...