Deontay Wilder

[Hugo]

Ile jest wart Deontay Wilder? Nikt tego nie wiedział przed jego walką o pas WBC z Bermane'em Stiverne'em w Las Vegas, a teraz wiemy już wszyscy, że jednak sporo. Wbrew podejrzeniom i przewidywaniom sprowokowanym przez dziwaczne prowadzenie tego pięściarza. Wygrywane seriami do 4 rundy pojedynki z kiepskiej klasy rywalami sprawiły, że zamaskowane przed oczami obserwatorów zostały znaczne postępy, jakich dokonał w ciągu ostatnich paru lat ciemnoskóry bombardier rodem z Alabamy.

Deontay Wilder ma dwa metry wzrostu i wspaniały zasięg, a jednocześnie waży poniżej 100 kg, co jest ewenementem we współczesnej wadze ciężkiej. Charakterystyczna jest przy tym dysproporcja pomiędzy imponująca muskulaturą tułowia i ramion, a bardzo szczupłymi nogami. Ktoś dowcipny porównał taką sylwetkę do więziennego kulturysty. Pomimo ogólnie wątłej budowy Wilderowi można pozazdrościć siły fizycznej, która przekłada się na siłę ciosu. Znany z dobrej odporności na uderzenia Bermane Stiverne dwukrotnie został przez niego „podłączony do prądu” na ringu w Las Vegas, a w drugiej rundzie tylko gong uratował kanadyjskiego punchera przed niechybnie zbliżającym się nokautem. Amerykanin wykazał się w tej walce także bardzo solidną szczęką, wbrew powszechnym podejrzeniom. Podobnie bezzasadne okazały się przypuszczenia odnośnie jego słabej kondycji.

Walory fizyczne to nie jedyne zalety Deontaya Wildera. Dopiero na tle Stiverne'a można było też prawidłowo ocenić szybkość jego rąk, która z pewnością zalicza się do najwyższych w wadze ciężkiej obok Władimira Kliczki i Eddiego Chambersa, a z którą bardzo dobre współgra znakomity refleks. Nieco gorzej (chociaż znakomicie na tle nieruchawego Stiverne'a) wygląda jego ringowa mobilność, co jednak można usprawiedliwić. Przy swojej nietypowej budowie Wilder ma bowiem wysoko osadzony środek ciężkości, co zmusza go do szerokiego rozstawiania nóg w celu uniknięcia upadku po ciosie lub nawet popchnięciu, a to z kolei raczej nie sprzyja ringowym tańcom.

Najsłabszą stroną Wildera jest technika, chociaż właśnie na tym polu poprawił najwięcej. W ubogim asortymencie ciosów przeważają obszerne zamachowe cepy, którym jednak trudno odmówić precyzji, czy wyczucia dystansu. W ataku „The Bronze Bomber” jest bardzo groźny nie tylko ze względu na siłę i dynamikę, ale także umiejętność zmiany tempa drogą gwałtownych, zaskakujących przeciwnika przyśpieszeń. Defensywę Wildera można porównać do defensywy obu braci Kliczko. Jest prymitywna, mało efektowna, ale skuteczna dzięki umiejętności wykorzystania warunków fizycznych. W pojedynku ze Stiverne'em pierwszy raz mogliśmy też obejrzeć w wykonaniu Wildera tak często stosowane defensywne, powstrzymujące rywala ciosy proste. Daleko im do doskonałości, ale postęp w porównaniu do walk sprzed 2-3 lat jest ewidentny.

Obserwując Wildera, doznawałem uczucia deja vu, o czym parokrotnie w różnych miejscach wspominałem. Pół żartem, pół serio tłumaczyłem sobie i innym, że chodzi o podobieństwo z racji pokrętnego sposobu prowadzenia kariery zawodnika do filmowej postaci Toro Moreno i jak najbardziej autentycznego Pawła Kołodzieja. Po obejrzeniu jednak 12 rund w wykonaniu Wildera jestem teraz przekonany, że chodzi jednak o jego podobieństwo fizyczne i stylowe do pewnego wielkiego boksera amatorskiego, którego kiedyś miałem okazję podziwiać, a mianowicie trzykrotnego mistrza olimpijskiego i sześciokrotnego mistrza świata Felixa Savona. Taka sama atletyczno-anorektyczna budowa (Savon ważył 91 kg przy wzroście 197 cm), taka sama żywiołowa waleczność, taka sama potworna siła i wreszcie podobna, co najwyżej poprawna technika. Deontayowi Wilderowi brakuje jeszcze sporo do sportowej klasy wielkiego kubańskiego pięściarza, którego daremnie kuszono milionami dolarów na zawodowych ringach. Jednak już w tej chwili jest w stanie w sprzyjających okolicznościach wygrać z każdym. Nawet z Władimirem Kliczko.

http://www.bokserzy.cba.pl