Tyson Fury

[fext]

Tego typu mitomaństwo i błyskawiczna zmiana zdania są właśnie symptomami choroby dwubiegunowej, w której okresy manii płynnie przechodzą w okresy skrajnej depresji. W fazie maniakalnej Fury jest więc królem świata, zdolnym pokonać wszystkich pięściarzy choćby następnego dnia, zaś w depresyjnej płacze, kończy karierę i wiesza się na haku od worka, jednak nazajutrz zmienia zdanie i znów jest wszechmistrzem wszechczasów. Jeśli taki stan wzmocnić jeszcze alkoholem i kokainą, która zażywana regularnie prowadzi do paranoi, to mamy to, co mamy.

Co do wagi, pozwolę się nie zgodzić. Moim zdaniem Tyson ważący 135 - 140 kilogramów jest przez osobników pokroju Wildera czy Joshuy zmiatany z ringu. Obaj wyżej wymienieni zawodnicy to sluggerzy o taktyce prostej jak cep. Podlecieć, walnąć i urwać łeb. Z kolei nie będący osiłkiem Fury jest o niebo subtelniejszy i swoje zwycięstwa zawdzięcza wspaniałemu poruszaniu się i motoryce, dzięki którym punktuje i zamęcza swoich przeciwników, sam pozostając nieuchwytny. Żeby tak walczyć nie może jednak ważyć zbyt dużo, dlatego przed walką z Kliczką, czyli jedną z najcięższych pięściarskich artylerii, Anglik wyszczurzył się do drugiej najniższej wagi w swojej karierze. Będąc cięższy mógłby zostać zmuszony do bezpośredniej wymiany ognia ze starym mistrzem, która skończyłaby się nieuchronnymi dechami.

Co do Millera i Hammera, uważam ich przykłady za nieprzystające do aktualnie rozpatrywanego przypadku. Zniemczony Rumun walczył ostatnio z Teperem, który po dopingowej wpadce przekształcił się w zaniedbanego journeymana bez ciosu, polotu i chęci do treningów oraz z psychicznym wrakiem Pricem, którego po przyjęciu pierwszego mocnego ciosu z miejsca zabija stres. Mam wrażenie, że wygrałby z nim nawet lżejszy o 50 kilo Gołowkin, który potrafi przywalić na tyle solidnie, by Price opadł z sił i chęci do dalszej walki. Nie sądzę, żeby ktoś taki jak Hammer był w stanie dać równorzędną walkę nawet komuś takiemu jak Dilian Whyte. Z kolei Jarell Miller sam jest typowym osiłkiem, który starciu z kimś pokroju Joshuy sam polowałby na mocny cios, więc walka między nimi sprowadzałaby się do tego, kto pierwszy trafi. Jemu niższa waga czy lotność nie są do niczego potrzebne.