Najlepsi bokserzy wagi lekkiej

[Hugo]

Kategoria lekka jest już dość mocno osłabiona przez ciąg na kasę w kierunku wagi półśredniej. Wywiało z niej dwóch najlepszych zawodników, Roberta Guerrero i Adriena Bronera, którzy obecnie boksują dwie kategorie wyżej. Z tego powodu nie można jej uznać za mocno obsadzoną, lecz za przeciętną. Ścisła czołówka jest nieliczna, a zaplecze, chociaż liczne i wyrównane, to nie reprezentuje jakiegoś nadzwyczajnego poziomu. Nie widać w jego szeregach bokserów, którzy mogliby czymś zafascynować kibiców. Bardzo mało jest też młodych utalentowanych prospektów. Poza tym waga lekka jest bardzo kosmopolityczna. Przewagę ma kontynent amerykański (głównie Meksyk i Kuba), ale w czołówce licznie reprezentowani są też Europejczycy. Przedstawiciele Azji i Afryki trafiają się w ilościach śladowych.

KRÓL

Miguel Vazquez (Meksyk)
Absencja Roberta Guerrero i Adriena Bronera sprawia, że na pierwszym miejscu w wadze lekkiej z obowiązku trzeba postawić Vazqueza, boksera wyjątkowo mało efektownego, jak na króla kategorii. Obiektywnie trzeba jednak przyznać, że 26-letni Meksykanin warunki formalne spełnia. 3 porażki poniósł dawno i na dodatek z bokserami z bardzo wysokiej półki (dwukrotnie Saul Alvarez i Timothy Bradley). Od 2010 jest mistrzem świata IBF i skutecznie broni mistrzowskiego pasa, chociaż można by się czepiać doboru rywali i wymęczonego stylu niektórych zwycięstw. Vazquez jest bokserem wysokim (178 cm) i długorękim (zasięg 183 cm). Jak łatwo się domyślić, dobrze czuje się w walce dystansowej i defensywie. Niedostatki siły fizycznej nadrabia ringowym cwaniactwem, szczególnie widocznym w zwarciach.

ŚCISŁA CZOŁÓWKA

Ricky Burns (Wielka Brytania)
Podobnie jak Vazquez, Burns również jest mistrzem świata z 3-letnim stażem. Z tym, że mniej więcej przez połowę tego okresu był mistrzem WBO w super piórkowej, a dopiero potem zdobył pas tej samej organizacji w wadze lekkiej. Szkot jest bokserem o dobrych warunkach fizycznych (po 178 cm wzrostu i zasięgu) i dużej sile fizycznej, która niezbyt się przekłada na siłę ciosu, za to dobrze na odporność i kondycję. Burns preferuje walkę na dystans, ale jest przy tym dość ofensywny. Jest bojowy, szybki, ma dobrą pracę nóg i elegancko prezentuje się w ringu. W przeciwieństwie do Vazqueza nie unika trudnych rywali. Jego ostatnia walka z Jose Gonzalezem obnażyła jednak spore braki w technice (zarówno w ataku, jak i w obronie)

Yuriorkis Gamboa (Kuba)
Gamboa ma świetną przeszłość amatorską, a na zawodowym ringu boksuje od 6 lat i jest niepokonany. Jest bokserem kompletnym i trudno znaleźć u niego słaby punkt. Dobrze czuje się walcząc z bliska, jak i na dystans. Imponuje techniką (doskonały balans), szybkością i siłą ciosu. Był mistrzem świata WBA, WBA Super i IBF w piórkowej, miał też pas interim WBA w super piórkowej i taki sam pas zdobył w swym debiucie w wadze lekkiej. Pojedynek z Darleysem Perezem wykazał jednak, że Kubańczyk zawędrował do za wysokiej dla siebie wagi. Gamboa na wagę lekką nie ma ani warunków, ani dostatecznej siły fizycznej.

Richar Abril (Kuba)
Abrila prawie wszystko różni od swego bardziej rutynowanego i utytułowanego rodaka. Jest jasnoskóry, nie miał sukcesów w boksie amatorskim, a poza tym jest naturalnym bokserem wagi lekkiej o dobrych warunkach fizycznych (wzrost 175 cm, zasięg 183 cm). Zgodnie z nimi lubi walczyć na dystans, wykorzystując też swoją dobrą technikę (zwłaszcza w obronie). Abril zdobył pas interim WBA w 2011 po zwycięstwie nad Miguelem Acostą. Rok później przegrał z Brandonem Riosem w pojedynku o regularny WBA, ale był to werdykt ewidentnie niesprawiedliwy. Pełnoprawnym mistrzem WBA został więc dopiero w 2013 po wyraźnym zwycięstwie nad Sharifem Bogere.

SZEROKA CZOŁÓWKA

Denis Szafikow (Rosja)
Wbrew trendowi, Szafikow przeszedł z junior półśredniej do lekkiej. Postąpił słusznie, gdyż skromne warunki fizyczne (165 cm wzrostu) mocno ograniczały jego możliwości w wyższych kategoriach. Szafikow jest dynamicznym swarmerem o sporej sile fizycznej, a przy tym mańkutem. Walczył do tej pory tylko w Europie, gdzie dorobił się pięknego bilansu bez porażki. W sierpniu 2013 zadebiutował w USA, pokonując Santosa Benavidesa.

Antonio DeMarco (Meksyk)
DeMarco to kolejny boxer o bardzo dobrych warunkach fizycznych, a jednocześnie kolejny mańkut. Jest na tyle elastyczny stylowo, że niekiedy z własnej inicjatywy wybiera półdystans, gdyż szybkość jest jego mocną stroną. Meksykanin zyskał rozgłos, kiedy wygrał przed czasem w 11 rundzie z Jorge Linaresem, wcześniej wyraźnie przegrywając na punkty. Zdobyty przy tej okazji pas WBC DeMarco dwukrotnie skutecznie bronił, ale za 3 razem poległ w boju z Adrienem Bronerem.

Terence Crawford (USA)
Odejście Roberta Guerrero i Adriena Bronera do wyższych kategorii zachwiało mocną pozycją USA w wadze lekkiej. Długoręki (185 cm zasięgu) czarnoskóry Crawford jest obok Omara Figueroi tym, który ma tę pozycję odbudować. Na razie Amerykanin jest niepokonany i ma w dorobku kilka zwycięstw nad niezłymi rywalami, jak Hardy Paredes, Breidis Prescott i Alejandro Sanabria. Crawford reprezentuje typ ofensywnego sluggera, przy czym na uwagę zasługuje jego dobra defensywa.

Omar Figueroa (USA)
Figueroa ma ręce tak samo długie, jak Crawford i jest nie mniejszą od niego nadzieją USA w lekkiej. Na razie zdobył pas interim WBC po zwycięstwie nad Nihito Arakawą, a wcześniej zanotował serię spektakularnych nokautów. 23-letni Figueroa jest niepokonany, a stylowo jest klasycznym swarmerem, bywa że ekstremalnym. Znany jest też z tego, że często zmienia w czasie walki pozycję z normalnej na odwrotną i z powrotem.

Daniel Estrada (Meksyk)
W czołówce wagi lekkiej jest zadziwiająco dużo wysokich boxerów preferujących boks na dystans. Jednym z nich jest także Estrada, który bazuje na więcej, niż poprawnej technice, ale ma także czym przyłożyć. 28-letni Meksykanin jest posiadaczem pasa WBC Silver i ma duży potencjał rozwojowy.

Kevin Mitchell (Wielka Brytania)
Mitchell boksował sporo lat w super piórkowej, a następnie zmienił kategorię na wyższą. Dwa podejścia do pasa WBO skończyły się dla niego niepowodzeniem. Za pierwszym razem za sprawą Michaela Katsidisa, a za drugim Ricky'ego Burnsa. Anglik jest boxerem, ale w ferworze walki często podpala się i wdaje w półdystansowe bijatyki, co czasami przynosi mu zwycięstwo przed czasem, ale było też przyczyną szybkich przegranych z Katsidisem i Burnsem.

Andriej Klimow (Rosja)
Urodzony i zamieszkały w Klimowsku Klimow od pewnego czasu boksuje w USA, gdzie jego największym osiągnięciem stało się pokonanie Johna Moliny. Rosjanin jest dotychczas niepokonany. Dobrze walczy na dystans, w czym pomaga mu niezła technika i duża ruchliwość. Ma jednak problemy w pojedynkach ze swarmerami, którym często daje się wciągnąć w półdystansowe bójki.

Miguel Gonzalez (USA)
Gonzalez ustępuje klasą Figueroi i Crawfordowi, chociaż też ma ładnie wyglądający bilans. Jest mańkutem i boksuje w trudnym do zdefiniowania, mało efektownym i chaotycznym stylu. W ringu sprawia wrażenie słabego fizycznie, co jednak jest złudne, biorąc pod uwagę spory procent zwycięstw przed czasem.

Eduard Trojanowski (Rosja)
Trojanowski pochodzi z Syberii i jest pochodzenia polsko-niemieckiego. Późno trafił do zawodowego boksu i w wieku 33 lat stoczył zaledwie 15 walk, z których wygrał wszystkie, w tym 12 przed czasem. Jest sluggerem o bardzo silnym uderzeniu i niezłych umiejętnościach technicznych, jednak zdarzają się mu braki w przygotowaniu kondycyjnym.

Marvin Quintero (Meksyk)
Quintero jest królem nokautu, który jednak poniósł również kilka porażek przed czasem. W 2012 otrzymał szansę walki o tytuł IBF z Miguelem Vazquezem i stawił mu nadspodziewanie silny opór. Quintero jest mańkutem, a jego ulubiony sposób walki to boks na dystans przeplatany szybkimi wejściami do półdystansu zwieńczonymi serią mocnych ciosów.

Mercito Gesta (Filipiny)
Gesta poniósł do tej pory tylko jedną porażkę, przegrywając z Miguelem Vazquezem w pojedynku, którego stawką był pas IBF. Wcześniej pokonał kilku niezłych rywali. Filipińczyk jest silnym fizycznie, ofensywnie walczącym mańkutem. Można go określić jako chaotycznego sluggera o kiepskim wyszkoleniu technicznym.

Emiliano Marsili (Włochy)
Zaawansowany wiekowo włoski bokser nigdy nie poniósł porażki, ale jego osiągnięcia ograniczają się do ringów europejskich. Jest mańkutem o dobrej pracy nóg i dość poprawnej technice. Walczy w sposób mało efektowny, ale skuteczny, a przy tym trudny do jednoznacznego zdefiniowania pod względem stylu.

Sharif Bogere (Uganda)
Najlepszy bokser Ugandy jest niewysokim, silnym fizycznie ofensywnym sluggerem. Boksuje od początku kariery na ringach amerykańskich i pokonał kilku średniej klasy przeciwników. Jednak w starciu z Richarem Abrilem o pas WBA niewiele miał do powiedzenia. Bogere jest bokserem stosunkowo młodym i ma spory potencjał rozwojowy.

Darleys Perez (Kolumbia)
Perez dał się poznać jako osiłek zmiatający z ringu bumów i z trudem radzący sobie ze średniej klasy rywalami. Powszechnie uważano, że w starciu z Yuriorkisem Gamboą o pas interim WBA zostanie zdeklasowany. Tymczasem kolumbijski slugger wypadł w tym pojedynku nadspodziewanie dobrze, wygrywając kilka ostatnich rund dzięki dobrej kondycji i przewadze fizycznej.

Jose Gonzalez (Puerto Rico)
Czarnoskóry Portorykańczyk dostał w 2013 szansę występu w charakterze mięsa armatniego przeciwko Ricky'emu Burnsowi w walce o pas WBO w Glasgow. Widzowie przecierali oczy ze zdumienia, widząc jak nikomu nie znany Gonzalez wręcz deklasuje mistrza świata na jego ringu, pewnie wygrywając rundę za rundą. Ostatecznie bokserowi z Puerto Rico zabrakło kondycji i odporności, w wyniku czego Burns wygrał przed czasem. Tym niemniej Gonzalez zaprezentował się światu jako silny, szybki i przyzwoicie wyszkolony technicznie bokser walczący na styku stylów boxera i sluggera.

Rustam Nugajew (Rosja)
Nugajew należy do tych bokserów, których talent ujawnia się powoli i którzy potrzebują lat, żeby dojść do sukcesów. Ten bokser tatarskiego pochodzenia przez lata uchodził za niezbyt perspektywicznego średniaka, a dopiero po 30.jego kariera zaczyna nabierać blasku. W 2013 w ciągu 4 miesięcy znokautował 3 solidnych przeciwników (Jonathan Maicelo, Daniel Attah, Jose Hernandez). Nugajew jest ofensywnym sluggerem o bardzo mocnym ciosie. W 2005 meksykański bokser Martin Sanchez zmarł po nokaucie z rąk Nugajewa.

BOKSERZY PERSPEKTYWICZNI

Terry Flannigan (Wielka Brytania)
O szybkim mańkucie z Manchesteru zrobiło się głośno po jego niespodziewanym zwycięstwie w Prizefighterze w Liverpoolu w 2012. Flannigan jest niepokonany, ale nie walczył poza brytyjskimi ringami. Zasadniczo boksuje najchętniej na dystans, ale lubi też szybkie ataki w półdystansie.

Masuyoshi Nakatani (Japonia)
Wprawdzie Japonia posiada w kategorii lekkiej kilku bokserów wyżej notowanych, niż Nakatani (Takahiro Ao, Nihito Arakawa, Yuhei Suzuki), ale nie można ich określić jako perspektywicznych. Tymczasem wysoki (180 cm) 24-latek z Osaki, chociaż stoczył dopiero 6 walk, to dał się poznać jako silny, a przy tym dobrze wyszkolony technicznie boxer/slugger, nokautujący rywali zwłaszcza ciosami w korpus.

Michael Perez (USA)
W 2012 w pojedynku dwóch prospektów i rówieśników Perez uległ przed czasem Omarowi Figueroi, ale pokazał się z dobrej strony, co potwierdził również w innych walkach. Perez ma długie ręce (183 cm zasięgu), co wykorzystuje do skutecznej walki na dystans.

Richard Commey (Ghana)
W ciągu 2 lat swej zawodowej kariery Commey stoczył 16 walk i wszystkie wygrał przed czasem. Większość z jego rywali można określić jako afrykańskich bumów, ale ostatnio w Londynie bokser z Ghany zwyciężył solidnego Paula Truscotta. Co ciekawe, Commey błysnął w tym pojedynku nie siłą ciosu, ale szybkością i przyzwoitą techniką.