Zagadki bokserskie

[Hugo]

Tak, Duane Bobick. Bardzo ciekawa postać, więc przy okazji jeszcze trochę informacji na jego temat. Późniejszymi legendami, z którymi Bobick wygrał jako amator byli Larry Holmes (ring zawodowy) i Teofilo Stevenson (ring amatorski). Na olimpiadzie w Monachium Bobick w pierwszej walce jednogłośnie na punkty pokonał Niestierowa (ZSRR), a w ćwierćfinale wpadł na Stevensona ( z którym uprzednio wygrał na Igrzyskach Panamerykańskich). Pierwszą rundę wygrał Kubańczyk, drugą Bobick, a w trzeciej był nokdaun i porażka Bobicka przez tko. Jako zawodowiec Bobick, którego managerem był Joe Frazier stoczył 38 zwycięskich walk, a w 39 zmierzył się ze starszym od siebie o 7 lat Kenem Nortonem będącym wówczas u szczytu swoich możliwości (świeżo po minimalnej i problematycznej porażce z Alim). Obydwaj byli wręcz posągowo zbudowani, dlatego mówiło się o tej walce, jako o starciu dwóch najprzystojniejszych Amerykanów, białego i czarnego. Bobick przegrał przez tko w 1 rundzie, aczkolwiek tak szybka porażka był raczej wynikiem pechowego zainkasowania potężnego ciosu już w 1 minucie walki, niż rażącej dysproporcji umiejętności. Potem Bobick wygrał jeszcze szereg walk, ale porażki z Kalliem Knoetze (KO3), Johnem Tate (TKO1) i George'em Chaplinem (RTD6, kontuzja) skłoniły go do porzucenia ringu już w wieku niespełna 29 lat. Zgadzam się z opiniami, że Bobick (nazywany Wielka Nadzieją Białych) mógł osiągnąć znacznie więcej, ale przyszło mu stoczyć najważniejsze walki (amatorskie i zawodowe) w zbyt młodym wieku, gdy jeszcze nie zdążył fizycznie i psychicznie okrzepnąć.
Młodszy brat Duane'a, Rodney Bobick też był niezłym bokserem zawodowym i dorobił się bilansu 37(17) - 7(1). Jedyną porażkę przed czasem poniósł z Larrym Holmesem. Zginał w wieku 25 lat w wypadku samochodowym.