O Boksie z przymrużeniem oka

[fext]

W zasadzie prawie wszystko wyjaśnił już Gogolius. Od siebie dodam, że wyczerpujące bywają także zmiany "rodzajów" walki. Jeżeli więc toczy się ona według określonego scenariusza, powiedzmy, bokserzy kicają wokół siebie jak Usyk czy Szpilka, od czasu do czasu usiłując upolować przeciwnika jakąś kombinacją lub męcząc pojedynczymi strzałami, to w ten sposób można walczyć dosyć długo. Problemy kondycyjne zaczynają się w momencie zmian tempa w postaci nagłych przejść do półdystansu albo jakichś przepychanek-przytulanek, tylko po to żeby za chwilę znów przejść do dłuższego dystansu.

Niektórzy bokserzy mają z tym problem a niektórzy z premedytacją podczas treningów poświęcają przeróżnym "zapasom" sporą ilość czasu. Dobrym przykładem takich energetycznych wampirów jest Andy Ward. Zawodnicy o gorszej kondycji (tacy jak ja ) mogą się też w półdystansie zwyczajnie wyprztykać, co skutkuje znaczącym obniżeniem sprawności również w dłuższym dystansie. Takie rzeczy zdarzają się oczywiście nie tylko jakimś niedzielnym bokserom ale i pełnoprawnym zawodowcom, których królem w tej kategorii jest Rachim Czakijew Niektóre "szkoły" boksu uznają żelazną kondycję za swój fundament, o czym może świadczyć masowe stosowanie meldonium czy "świecący" i fruwający po ringu Drozd.

Ostatnim elementem tej układanki są gabaryty zawodnika. Tutaj nie ma niespodzianki, im większy facet, tym szybciej siada. Czasami jednak wygląd okazuje się mylący i wbrew "logice" lepszą kondycją wykazują się otłuszczone grubasy w rodzaju młodszego Ruiza. W przeciwieństwie do słoniny wielkie mięśnie wymagają olbrzymich ilości tlenu, czego nie da się do końca ominąć ani uzupełnić jakimś dopingiem. Przykładem z nieco innej parafii jest Pudzian. Do tego dochodzą wyjątki od reguły, w stylu Usyka i Joshuy, którzy wydają się mieć niespożyte pokłady krzepy, choć w przypadku tego ostatniego osobiście niezbyt wierzą w naturalność tego fenomenu