Chad Dawson

[CCConeser2]

Chad Dawson (ur. 13 lipca 1982 w Hartsville, Karolina Południowa) – amerykański bokser, dwukrotny mistrz świata federacji WBC, mistrz świata federacji IBF, IBO oraz posiadacz tytułu The Ring. Wszystkie tytuły zdobywał w kategorii półciężkiej.

Wczesne lata
Dawson urodził się 13 lipca 1982 r. w amerykańskim mieście Hartsville. W 1988 r. jego ojciec przeprowadził się wraz z całą rodziną do New Heaven[1]. Dawson boksem zainteresował się w wieku 10. lat, trenując w lokalnej sali bokserskiej Ring One[2]. Dorastał w biednej, wielodzietnej rodzinie, ale nigdy nie miał problemów z prawem[3]. W latach 1996 – 2000 był uczniem liceum im. Jamesa Hillhouse'a w New Heaven[4]. Rodzice Dawsona to były bokser kategorii lekkiej Rick Dawson[5] oraz Wanda Dawson. Posiada sześcioro rodzeństwa (czterech braci i dwie siostry)[6]. Jeden z jego braci – Ricky Dawson był zawodowym bokserem walczącym w latach 2010 – 2011[7].

Kariera amatorska
W sierpniu 1999 był uczestnikiem mistrzostw Stanów Zjednoczonych do lat 19. Rywalem Dawsona o półfinał w kategorii lekkośredniej był Jesse Orta. Dawson zwyciężył na punkty (8:3), awansując do półfinału. W półfinale przegrał przez dyskwalifikację w czwartej rundzie z Rudym Cisnerosem. Dawson wraz z innym półfinałowym przegranym, Noe Martinezem został sklasyfikowany na trzecim miejscu podium.[8].

W sierpniu 2000 został mistrzem Stanów Zjednoczonych w kategorii średniej do lat 19., pokonując w finale Jareda Hidalgo[9]. W listopadzie tego samego roku reprezentował USA na juniorskich mistrzostwach świata w Budapeszcie. W 1/8 finału pokonał reprezentanta Kazachstanu Bejbuta Szumenowa. Walka została przerwana z powodu zbyt dużej przewagi Amerykanina. W ćwierćfinale rywalem Dawsona był Algierczyk Mohamed Amari. Amerykanin zwyciężył walkowerem, bez walki awansując do półfinału. Dawson przegrał na punkty półfinałowy pojedynek z Sullivanem Barrerą, zdobywcą złotego medalu na tych mistrzostwach. Wraz z innym półfinalistą został sklasyfikowany na 3. miejscu podium[10]. Końcowy bilans walk Dawsona na amatorskim ringu to 67. zwycięstw oraz 13. porażek[11].

Początki kariery zawodowej[edytuj | edytuj kod]
Dawson zadebiutował na zawodowym ringu 18 sierpnia 2001 r., pokonując przez techniczny nokaut w 2. rundzie Steve'a Garetta[12]. W 2001 stoczył jeszcze dwa pojedynki. 21 września wygrał przez nokaut w 1. rundzie z Antonio Bakerem[13] a 23 grudnia znokautował również w 1. rundzie Jamesa Orso[14]. 16 lutego 2002, w swoim pierwszym pojedynku w 2002 pokonał przez techniczny nokaut w 1. rundzie Jeralda Lowe'a. Walka została przerwana na 4. sekundy przed gongiem kończącym rundę[15]. Dwie kolejne walki Dawson wygrał jednogłośnie na punkty, pokonując Martina Desjardinsa[16] oraz Chada Sawyera[17]. Dawson wygrał również trzy kolejne pojedynki w 2002. 18 maja pokonał przez techniczny nokaut w 1. rundzie Gary'ego Granta[18], 3 sierpnia jednogłośnie na punkty Faustino Gonzáleza[19] a ostatnie zwycięstwo w 2002 odniósł nad Johnem Williamsem, którego pokonał przez techniczny nokaut w 4. rundzie[20].

2003 r. Dawson rozpoczął od zwycięstwa nad Shannonem Millerem, pokonując go jednogłośnie na punkty[21]. Następnym rywalem Dawsona w 2003 roku był Amerykanin Willie Lee. Do pojedynku doszło 21 marca a Dawson zwyciężył przez nokaut w 3. rundzie[22]. Dwa kolejne pojedynki Dawson zwyciężył przez techniczny nokaut. 2 maja 2003 pokonał Earla Allena[23] a 1 sierpnia 2003 zmierzył się z byłym pretendentem do mistrzostwa świata Brettem Lallym, zwyciężając przez techniczny nokaut w 4. rundzie[24]. 31 października 2003 pokonał przez poddanie w 8. rundzie Dumonta Wellivera, zostając młodzieżowym mistrzem świata WBC w kategorii średniej[25].

27 marca 2004 rywalem Dawsona był Amerykanin Aundalen Sloan. Początkowo Dawson zwyciężył jednogłośnie na punkty, wygrywając wszystkie rundy, ale testy antydopingowe wykazały w organizmie Dawsona marihuanę przez co walka została uznana za nieodbytą[26]. Kolejny pojedynek Dawson stoczył 29 lipca 2004, pokonując jednogłośnie na punkty niepokonanego Darnella Wilsona. Była to pierwsza obrona młodzieżowego mistrzostwa świata WBC przez Dawsona[27]. 10 grudnia 2004 rywalem Dawsona był dawny mistrz świata WBA w kategorii lekkośredniej Carl Daniels[28]. Dawson łatwo sobie poradził z byłym czempionem, trzymając go na dystans ciosami prostymi. Daniels został poddany przez narożnik po 7. rundzie[29].

1 kwietnia 2005 w obronie młodzieżowego mistrzostwa świata rywalem Dawsona był Efrain Garcia. Amerykanin obronił tytuł po raz 3., pokonując Garcię przez poddanie w 4. rundzie[30]. 6 sierpnia 2005 wygrał swój kolejny pojedynek, pokonując przez techniczny nokaut w 3. rundzie Ronalda Boddiego[31]. Ostatnią walkę w 2005 stoczył 18 listopada, walcząc z Ianem Gardnerem. Dawson kontrolował pojedynek od początkowego gongu, wygrywając prawie wszystkie rundy. Amerykanin zwyciężył przez techniczny nokaut w 11. rundzie, zdobywając pas WBO w kategorii superśredniej. Gardner był w tym pojedynku czterokrotnie liczony[32].

4 lutego 2006 Dawson pokonał jednogłośnie na punkty Jasona Nuglera, zwyciężając na kartach punktowych sędziów wszystkie rundy[33]. Dokładnie miesiąc później rywalem Amerykanina był Jamie Hearn, którego Dawson pokonał podczas gali w Manchesterze przez techniczny nokaut w 3. rundzie[34]. Była to pierwsza walka Dawsona poza Stanami Zjednoczonymi. 2 czerwca 2006 zmierzył się z notowanym na 10. miejscu na świecie według The Ring, Erikiem Hardingiem. Harding błyskawicznie na początku pierwszej rundy posłał Dawsona na deski, zaskakując niepokonanego rywala. Dawson wstał i kontynuował walkę, którą wygrał bardzo wyraźnie na punkty. W jednej z rund nad prawym okiem Dawsona pojawiło się rozcięcie po przypadkowym zderzeniu głowami. Sędzia jednak uznał, że rozcięcie powstało od zadanego ciosu. W 9. rundzie walka została zastopowana by zatamować krwawienie z nosa Hardinga. Stawką walki było mistrzostwo Ameryki Północnej (NABF) w kategorii półciężkiej[35]. Jeden z najbardziej prestiżowych magazynów bokserskich – The Ring umieścił Dawsona na 10. pozycji w rankingu najlepszych zawodników wagi półciężkiej w roku 2006[36]. Również popularny serwis internetowy BoxRec, który prowadzi rankingi umieścił Dawsona w notowaniu, dając mu 11. pozycję[37].

Pojedynek z Tomaszem Adamkiem
Pod koniec roku 2006 został zatwierdzony jako rywal dla mistrza świata WBC kategorii półciężkiej Tomasza Adamka, zajmując drugą pozycję w rankingu federacji[38]. Do pojedynku Amerykanin przystępował jako zawodnik niepokonany, mając bilans 22. zwycięstw, 15. przez nokaut. Polak do 3. obrony tytułu WBC również przystępował jako zawodnik niepokonany, wygrywając 31. walk, w tym 20. przez nokaut. Do pojedynku doszło 3 lutego 2007 r. w Silver Spurs Arena, w Kissimmee na Florydzie. Podczas oficjalnej ceremonii ważenia Amerykanin wniósł na wage dokładnie limit kategorii półciężkiej 174 ft. (78,9 kg.) a Adamek 173 ft. (78,4 kg.)[39]. Amerykanin sprawił sensację, pokonując Polaka jednogłośnie na punkty (116-110, 117-109, 118-108)[40]. Dawson kontrolował pojedynek od pierwszego gongu, zadając więcej celnych ciosów oraz wyprzedzając ciosy Polaka. W 7. rundzie Adamek był liczony po ciosie na korpus, jednak powtórka z nagrania stacji Showtime pokazała, że Adamek potknął się o prawą nogę Amerykanina przez co stracił równowagę. W 10. rundzie Dawson był liczony po prawym prostym Polaka[41].

Obrony tytułu WBC
Do pierwszej obrony zdobytego w lutym tytułu, Dawson przystąpił 9 czerwca 2007 r., mając za rywala Meksykanina Jesúsa Ramíreza. Amerykanin łatwo obronił tytuł, pokonując rywala przez techniczny nokaut w 6. rundzie. Walka została przerwana przez sędziego[42]. Do momentu przerwania pojedynku Dawson wygrał wszystkie rundy na kartach sędziów (50-45, 50-44, 50-44)[43]. W trzeciej obronie tytułu zmierzył się z Kolumbijczykiem Epifanio Mendozą[44]. Początkowo rywalem Dawsona miał być oficjalny pretendent WBC, Adrian Diaconu lecz doznał on kontuzji ręki podczas sparingu[45]. Dawson pokonał rywala przez techniczny nokaut w 4. rundzie. Kolumbijczyk przyjął pojedynek z zaledwie dwunastodniowym wyprzedzeniem[46]. Pod koniec 2007 r. został sklasyfikowany na 5. miejscu według magazynu The Ring[47] oraz na 6. według BoxRec w kategorii półciężkiej[48].

Dawson vs. Johnson I
Następnym rywalem Dawsona w obronie mistrzostwa świata WBC był Jamajczyk Glen Johnson, były mistrz świata IBF w kategorii półciężkiej[49]. Do pojedynku doszło 12 kwietnia 2008 r. w St. Pete Times Forum, w Tampa[50]. Podczas oficjalnej ceremonii ważenia Dawson wniósł na wagę 173,5 ft. (78,7 kg.) a pretendent 172, 5 ft. (78,2 kg.)[51]. Amerykanin obroił tytuł, zwyciężając jednogłośnie na punkty (116-112, 116-112, 116-112). Dawson był lepszy w początkowych rundach walki, wykorzystując przewagę szybkości oraz warunków fizycznych. Były mistrz świata przejął inicjatywę w końcowych rundach, ale nie zdołał odrobić strat. Statystyki ciosów również były za Amerykaninem, który doprowadził do celu 319 z 802 zadanych uderzeń przy 243 celnych Johnsona[52]. W lipcu 2008 r. Dawson zwakował tytuł WBC, mając w planach walkę z posiadaczem pasa IBF oraz IBO Antonio Tarverem[53].

Pojedynki z Antonio Tarverem
Po zwakowaniu tytułu WBC, Dawson zmierzył się z Antonio Tarverem o mistrzowskie pasy IBF oraz IBO w kategorii półciężkiej. Pojedynek odbył się 11 października 2008 r. w Palms Casino Resort (Las Vegas)[54]. Dawson pokonał 39-letniego rywala jednogłośnie na punkty (118-109, 117-110, 117-110). Pomimo wysokiej wygranej punktowej, walka była zacięta, a o zapisaniu ją na konto jednego z zawodników decydowała mała przewaga w celnych ciosach. W 12. rundzie, po uderzeniu z prawej ręki Dawsona, Tarver dotknął rękawicą maty ringu, będąc liczonym przez sędziego[55].

Do rewanżu doszło 9 maja 2009 r. w Hard Rock Hotel & Casino (Las Vegas)[56]. Pojedynek początkowo miał się odbyć 14 marca 2009 r. jednak w trakcie przygotowań do pojedynku doznał kontuzji dłoni[57]. Podczas oficjalnej ceremonii ważenia w Las Vegas, Dawson oraz Tarver zanotowali dokładnie górny limit kategorii półciężkiej (78,9 kg.)[58]. Transmitowany przez stację HBO pojedynek zakończył się ponownie jednogłośnym zwycięstwem Dawsona (117-111, 117-111, 116-112), który obronił pasy IBF i IBO w kategorii półciężkiej[59]. Tarver walczył lepiej niż w pierwszym pojedynku, ale nie zdołał nawiązać równej walki z młodszym i szybszym rodakiem[60]. Przed walką wyraźnym faworytem bukmacherów był Dawson[61]. Jeszcze tego w maju 2009 r. Dawson zwakował pas IBF, przygotowując się pod rewanżowy pojedynek z Glenem Johnsonem[62].

Dawson vs. Johnson II
7 listopada 2009 r. doszło do rewanżu z Glenem Johnsonem[63], którego Dawson pokonał w kwietniu 2008 r., zwyciężając jednogłośnie na punkty. Pojedynek odbył się w XL Center, w amerykańskim mieście Hartford[64]. Federacja WBC, której Dawson był mistrzem w latach 2007 - 2008 usankcjonowała ten pojedynek jako walkę o tymczasowe mistrzostwo świata WBC w kategorii półciężkiej[65]. Dawson bronił również w tym pojedynku zdobytego w 2008 r. tytułu IBO[66]. Podczas oficjalnej ceremonii ważenia Amerykanin wniósł na wagę 175 ft. (79,4 kg.), miesząc się w limicie kategorii półciężkiej. Johnson zanotował 173, 5 ft. (78,7 kg.)[67]. Dawson zwyciężył jednogłośnie na punkty (115-113, 115-113, 117-111). Walkę od pierwszej rundy dominował Amerykanin, który udanie zwyciężył w pojedynku rewanżowym[68]. Również statystyki ciosów z tej walki były korzystne dla Dawsona, który doprowadził do celu 79. uderzeń więcej niż rywal[69].

Pojedynek z Jeanem Pascalem
14 sierpnia 2010 r. zmierzył się z Jeanem Pascalem w pojedynku o mistrzostwo świata WBC w kategorii półciężkiej[70]. Pojedynek odbył się na terenie obrońcy tytułu w kanadyjskim Bell Centre[71]. Jean Pascal sprawił ogromną sensację, pokonując niepokonanego Amerykanina techniczną decyzją w 11. rundzie. Kanadyjczyk w początkowych rundach zaskakiwał Dawsona, atakując seriami ciosów. W drugiej połowie walki Dawson zaczął odrabiać straty na kartach punktowych, przejmując kontrolę nad pojedynkiem. W 11. rundzie po przypadkowym zderzeniu głowami nad lewym okiem Dawsona powstało głębokie rozcięcie, które uniemożliwiło mu dalsze kontynuowanie pojedynku. Po podliczeniu kart punktowych sędziów Pascal zwyciężył techniczną decyzją, broniąc tytuł[72]. Do momentu przerwania pojedynku Pascal doprowadził do celu 114 uderzeń a Dawson 134[73].

Pojedynki z Bernardem Hopkinsem
15 października 2011 r[74]. rywalem Dawsona był najstarszy mistrz świata w historii boksu Bernard Hopkins, posiadacz pasa WBC oraz The Ring w kategorii półciężkiej[75]. Pojedynek odbył się w Staples Center, w Los Angeles[76]. Pojedynek został zakończony w 2. rundzie, kiedy Dawson chwycił rywala w klinczu a następnie rzucił go na matę ringu. Hopkins doznał kontuzji prawego ramienia i nie zdołał powstać. Sędzia kontrowersyjnie ogłosił zwycięstwo Dawsona przez techniczny nokaut w 2. rundzie[77]. W grudniu 2011 r. po protestach Hopkinsa wynik walki został zmieniony na nieodbytą, a tytuł został zwrócony Hopkinsowi[78].

28 kwietnia 2012 r. doszło do pojedynku rewanżowego pomiędzy Dawsonem a Hopkinsem[79]. Pojedynek odbył się w Boardwalk Hall, w Atlantic City[80]. Decyzją większości (117-111, 114-114, 117-111) na punkty zwyciężył Dawson, zostając najlepszym bokserem w kategorii półciężkiej[81]. Według komentatorów i ekspertów, Dawson pewnie wygrał w tym pojedynku, zasłużenie pokonując Hopkinsa[82]. Dawson kończył pojedynek z wieloma rozcięciami na twarzy. W wywiadzie udzielonym po walce dla stacji HBO stwierdził, że Hopkins walczył nieczysto w tym pojedynku, kilka razy atakując głową[83].

Pojedynek z Andre Wardem
8 września 2012 r. zmierzył się z Andre Wardem[84]. Pojedynek odbył się w Oracle Arena, w Oakland[85]. Dawson dla pojedynku z Wardem zmienił kategorię półciężka na superśrednią, w której Andre Ward posiadał pasy WBA Super i WBC. Dawson przegrał przez techniczny nokaut w 10. rundzie[86]. Ward zupełnie zdominował Dawsona w tym pojedynku, wygrywając prawie każdą odsłonę. Dawson był liczony przez sędziego w rundzie 3,4 oraz 10. W wywiadzie po walce Dawson stwierdził, że był osłabiony zbijaniem wagi oraz dodał, że wraca do kategorii półciężkiej, w której posiada pas WBC[87].

Pojedynek z Adonisem Stevensonem
8 czerwca 2013 r. w obronie tytułu WBC rywalem Amerykanina był reprezentant Kanady Adonis Stevenson[88]. Walka odbyła się na terenie rywala, w kanadyjskim Bell Centre[89]. Dawson niespodziewanie przegrał przez nokaut już w 1. rundzie, tracąc pasy WBC i The Ring w kategorii półciężkiej. Stevenson posłał rywala na deski lewym prostym. Dawson wstał jednak sędzia przerwał pojedynek w obawie o ciężki nokaut[90]. Prestiżowy magazyn bokserski The Ring wyróżnił pojedynek Dawson vs. Stevenson w kategorii nokaut roku 2013[91].

Życie prywatne
Żoną Chada Dawsona jest Crystal Dawson. Para pobrała się w sierpniu 2007 r[92]. Małżeństwo poznało się w listopadzie 2001 r. podczas przyjęcia z okazji dnia dziękczynienia[93]. Para ma razem trójkę synów (Sir-Chancellor Dawson, Royal-Champion Dawson, Prince-Chadwick Dawson)[94].

Mogłem troszkę przesadzić w pojedynkach Tarver oraz Johnson I (cios z 11. rundy był niesamowity ), ale jakoś skleiłem. Co dalej z Chadem? Wróci na szczyt w kategorii półciężkiej? Trudno by było o to, ale trzymam kciuki.