Najlepsi bokserzy Wielkiej Brytanii

[Hugo]

Wielka Brytania to ojczyzna nowoczesnego boksu i w tym kraju markiz Quensberry opracował reguły tego sportu, które z niewielkim zmianami obowiązują do dziś. Brytyjczycy dorobili się kilkudziesięciu zawodowych mistrzów świata, wśród których jednak relatywnie niewiele jest gwiazd pierwszej wielkości i nazwisk, które złotymi zgłoskami zapisały się w historii zawodowego boksu. Tym niemniej kilka osobowości z pewnością jest godnych przypomnienia.

Bob Fitzsimmons był jednym z pierwszych mistrzów świata w wadze ciężkiej. Zdobył ten tytuł w 1897 roku w Carson City w Nevadzie, pokonując w 14 rundzie przez nokaut Jamesa Corbetta. 2 lata później stracił pas mistrzowski na rzecz Jamesa Jeffriesa po przegranej przez ko w rundzie 11. Podobnym wynikiem (nokaut na Fitzsimmonsie w 8 rundzie) zakończyła się rewanżowa walka tych bokserów w 1902. Bob Fitzsimmons zakończył bogata karierę w roku 1914, mając lat 51. Warto dodać, że jak na dzisiejsze warunki był typowym półciężkim, mierzył bowiem 182 cm wzrostu, a ważył najczęściej w granicach 75 - 78 kg.

John Conteh był jednym z najciekawszych bokserów lat 70. XX wieku. W 1973 roku, mając zaledwie 22 lata został zawodowym mistrzem Europy w wadze półciężkiej, a 2 lata później zdobył w tej kategorii wakujący pas WBC, pokonując na punkty Jorge Victora Ahumadę. Po trzech udanych obronach Conteh dość nierozważnie zwakował pas, którego już nigdy nie udało mu się odzyskać. Najpierw na przeszkodzie stanął znakomity Jugosłowianin (Chorwat) Mate Parlov, a potem dwukrotnie Matthew Saad Muhammad z USA. John Conteh uważany był za naturalny wielki talent i w szczytowym momencie jego kariery poważnie rozważano doprowadzenie do jego pojedynku z samym Muhammadam Alim. Zakończył jednak karierę mocno przedwcześnie w wieku 29 lat, na co decydujący wpływ miało zamiłowanie do rozrywkowego trybu życia.

Lennox Lewis był jednym z najwybitniejszych bokserów wagi ciężkiej w historii boksu. Z pochodzenia był Jamajczykiem, a jako amator reprezentował Kanadę i zdobył dla niej złoty medal olimpijski na olimpiadzie w Seulu w 1988. Jako zawodowiec powrócił do Wielkiej Brytanii (gdzie się urodził) i dalsze sukcesy odnosił walcząc pod flagą brytyjską. W długiej i bogatej karierze zdobywał w wadze ciężkiej tytuły WBA, WBC, IBF i IBO. Na zawodowym ringu przegrał jedynie dwa razy: z Oliverem McCallem i Hasimem Rahmanem, ale obydwu tym przeciwnikom w pełni się zrewanżował. Pokonał też m.in. Donavan Ruddocka, Tony Tuckera, Tommy Morrisona, Raya Marcera, Henry'ego Akinwande, Andrzeja Gołotę, Shannona Briggsa, Evandera Holyfielda, Michaela Granta, Davida Tuę, Mike'a Tysona i Witalija Kliczkę (tko na skutek kontuzji rywala).

Naseem Hamed był najwybitniejszym w historii brytyjskim bokserem w wagach lekkich i jednocześnie najwybitniejszym bokserem pochodzenia arabskiego (jego rodzice pochodzili z Jemenu). W 1994 roku, mając zaledwie 20 lat Hamed sięgnął najpierw po pas EBU, a następnie WBC International w wadze super koguciej. Rok później, wygrywając przez tko w 8 rundzie ze Steve'em Robinsonem, zdobył światowy tytuł WBO w kategorii piórkowej, który zwycięsko bronił aż 15 razy. Przejściowo był tez w międzyczasie mistrzem IBF i WBC. W 2000 Hamed zwakował swój mistrzowski tytuł, nie chcąc go bronić przeciwko Istvanowi Kovacsowi. Uznał, że ciekawszym rywalem będzie Marco Antonio Barrera, z którym zmierzył się w pojedynku o pas IBO. Hamed przegrał na punkty i była to jego jedyna porażka na zawodowym ringu. Rok później zakończył karierę, niewątpliwie nie realizując w pełni swego niebywałego talentu. Trwałą zasługą Hameda było spopularyzowanie w Wielkiej Brytanii niższych kategorii bokserskich.

Walijczyk pochodzenia włoskiego Joe Calzaghe boksował w latach 1993 - 2008 w wadze super średniej. Zakończył karierę jako bokser niezwyciężony w 46 pojedynkach, zdobywając po kolei światowe tytuły mistrzowskie wszystkich czterech głównych federacji ( z tym, że tytuł WBO dzierżył nieprzerwanie przez 10 lat. Pokonał takich rywali, jak Chris Eubank, Omar Sheika, Jeff Lacy, Sakio Bika, Mikkel Kessler, Bernard Hopkins i Ray Jones Junior. O ile sukcesy Lewisa i Hameda przełożyły się na spopularyzowanie boksu w środowiskach imigrantów, o tyle dzięki zwycięstwom Calzaghe'ego dokonał się renesans boksu wśród rodowitych Anglików, Szkotów, Walijczyków i Irlandczyków.

Obecnie Wielka Brytania jest największą bokserską potęgą w Europie i jedną z liczących się w świecie. Co prawda ilość mistrzowskich pasów w posiadaniu Brytyjczyków nie jest imponująca, ale niemal w każdej kategorii wagowej jacyś przedstawiciele tego kraju należą do europejskiej, a często także do światowej czołówki. Boks w Wielkiej Brytanii cieszy się ogromna popularnością, a wewnętrzne potyczki pomiędzy pięściarzami brytyjskimi na ogół są niezwykle atrakcyjne i zacięte. Do najlepszych współczesnych brytyjskich bokserów na pewno możemy zaliczyć następujących:

Lee Haskins 28 lat, bilans 26(11) - 2(2), waga kogucia
Haskins zadebiutował na zawodowym ringu już w wieku 19 lat. Toczył na przemian walki w muszej, super muszej i koguciej, zanim na dobre zadomowił się w tej ostatniej. Od 2007 roku niepokonany, zwyciężył m.in. Jamiego McDonnella i ostatnio Stuarta Halla, zdobywając pas EBU w koguciej. Często walczy w sposób prowokujący rywali, z nisko opuszczonymi rękami.

Jamie McDonnell 26 lat, bilans 19(8) - 2(0) - 1, waga kogucia
McDonnell jest wysokim na wagę kogucia bokserem preferującym walkę na dystans i dysponującym zarówno dobrą technika, jak i szybkością. W 2010 roku zdobył pas EBU w kategorii koguciej, który po kilku udanych obronach niedawno zwakował. Pokonał m.in. Stephane'a Jamoye'a, Stuarta Halla i Ivana Pozo.

Rendall Munroe 32 lata, bilans 24(10) - 2(0) - 1, waga super kogucia
Ten ciemnoskóry bokser od lat zalicza się do ścisłej europejskiej i szerokiej światowej czołówki kategorii super koguciej. W 2208 zdobył w tej wadze pas EBU, pokonując (niezbyt zasłużenie) Kiko Martineza. Tytułu europejskiego bronił skutecznie 7 razy, przy czym najgroźniejszym rywalem był ponownie pokonany (tym razem raczej zasłużenie) w 2009 Martinez. Rok później w Tokio Munroe stanął do walki o pas WBC ze znakomitym Toshiakim Nishioką i przegrał wysoko na punkty. Munroe jest agresywnym mańkutem lubiacym atakować długimi seriami, ale niezbyt szybkim. Ostatnio w Wielkiej Brytanii dorobił się silnego konkurenta w osobie Scotta Quigga.

Scott Quigg 23 lata, bilans 24(17) - 0 -1, waga super kogucia
Quigg to bokser obdarzony silnym uderzeniem, na które zazwyczaj z powodzeniem poluje. Bije rzadko, pojedynczymi ciosami, ale bardzo mocno. Po odniesieniu szeregu zwycięstw nad mniej klasowymi przeciwnikami w czerwcu br. zmierzył się z Rendallem Munroe w pojedynku o pas interim WBA World. Po bardzo interesujących i stojących na dobrym poziomie 2 rundach walka zakończyła się technicznym remisem w wyniku przypadkowej kontuzji Munroe.

Carl Frampton 25 lat, bilans 14(9) - 0, waga super kogucia
Pochodzący z Belfastu Frampton jest silnym, chociaż nieco chaotycznym ofensywnym sluggerem bazującym na silnym uderzeniu. W swojej kategorii jest posiadaczem pasów Commonwealth oraz IBF Inter - Continental, w pojedynku o który pokonał wysoko na punkty Raula Hiralesa z Meksyku

Lee Selby 25 lat, bilans 13(5) - 1(0), waga piórkowa
Najlepszy piórkowy Wielkiej Brytanii nie imponuje warunkami fizycznymi (166 cm), ale jest obdarzony sporą siłą i dużym bokserskim sprytem. Jest posiadaczem pasów BBBofC British i Commonwealth. W efektowny sposób rozprawił się z najgroźniejszymi krajowymi rywalami: Stephenem Smithem i Johnem Simpsonem.

Gary Buckland 26 lat, bilans 25(8) - 2(1), waga super piórkowa
Buckland w przeszłości boksował w wadze lekkiej, a sporadycznie nawet w junior półśredniej. W wadze lekkiej przegrał przez tko w 11 rundzie z Johnem Murrayem, znokautował natomiast w 2 rundzie Derry'ego Mathewsa. Po zejściu do super piórkowej zdobył prymat w Wielkiej Brytanii pokonując Paula Truscotta oraz dwukrotnie Gary'ego Sykesa. Buckland jest niewysokim, wywierającym presję swarmerem.

Liam Walsh 26 lat, bilans 13(10) - 0, waga super piórkowa
Niepokonany, jak na razie, Walsh jest silnym i bardzo szybkim fałszywym mańkutem. Od 2010 posiada i skutecznie broni pasa Commonwealth w wadze super piórkowej.

Ricky Burns 29 lat, bilans 34(9) - 2(0), waga lekka
Wysoki na swoją wagę (178 cm) Szkot to jeden z większych talentów w brytyjskim boksie. Jedyne dwie porażki poniósł z Alexem Arthurem i Carlem Johannesonem w latach 2006 - 2007, boksując jeszcze w super piórkowej. W tej samej kategorii doszedł w 2010 do tytułu WBO, pokonując na punkty Romana Martineza. Po trzech skutecznych obronach pasa z rywalami ze średniej półki Burns przeszedł wagę wyżej i zdobył pas WBO po wysokim zwycięstwie punktowym nad Michaelem Katsidisem. W podobny sposób pokonał w pierwszej obronie tytułu Paulusa Mosesa. Burns nie jest zbyt silny fizycznie, ale dysponuje znakomitą techniką i dużą szybkością.

Kevin Mitchell 27 lat, bilans 33(24) -1(1), waga lekka
Mitchell to defensywnie walczący kontrbokser obdarzony silnym ciosem. Jedyną walkę w karierze przegrał w 3 rundzie przez tko z Michaelem Katsidisem w pojedynku, którego stawka był pas interim WBO. Pokonał natomiast Carla Johannesona, Waltera Estradę, Breidisa Prescotta, Ignacio Mendozę, Johna Murraya i Felixa Lorę. We wrześniu br. zaatakuje światowy tytuł WBO, będący własnościa Ricky'ego Burnsa.

Gavin Rees 32 lata, bilans 37(18) - 1(1) - 1, waga lekka
Ten bojowy swarmer rozpoczynał karierę w piórkowej, a potem zapędził się aż do junior półśredniej, gdzie w 2007 po zwycięstwie nad Souleymane'em Mbaye zdobył tytuł WBA World. Stracił go pół roku później, przegrywając przed czasem z Andrijem Kotelnykiem, co jest jedyną do tej pory plamą w bilansie Reesa. Od 2011 roku jest posiadaczem pasów EBU i BBBofC British w kategorii lekkiej. Po remisie z Derrym Mathewsem niedawno w rewanżu pokonał go przez tko w 9 rundzie.

Scott Harrison 34 lata, bilans 26(15) - 2(1) - 2, waga lekka
Twardy Szkot rodem z Glasgow o przydomku Prawdziwy McCoy powrócił niedawno do boksu po 7 latach przerwy. W przeszłości był wieloletnim mistrzem świata WBO w wadze piórkowej i pokonał w swej karierze tak znanych przeciwników, jak Julio Pablo Chacon, Wayne McCullough, Manuel Medina i Walter Estrada.

Amir Khan 25 lat, bilans 26(18) - 3(2), waga junior półśrednia
Ten bokser o pakistańskich korzeniach przez wielu uważany jest za jedną z największych osobowości współczesnego boksu. Jako 18-latek zdobył srebrny medal w wadze lekkiej na Olimpiadzie w Atenach, a wkrótce potem rozpoczął zawodową karierę. Imponująca seria zwycięstw Khana została przerwana przez niespodziewana klęskę przez nokaut już w 1 rundzie z Breidisem Prescottem. Nie zrażony porażką Brytyjczyk przeszedł wagę wyżej i już w następnym roku sięgnął po pas WBA World w junior półśredniej pokonując Andrija Kotelnyka. Niebawem dołożył do swych trofeów pasy IBF i WBA Super World, zwyciężając tej klasy rywali, co Paul Malignaggi, Marcos Rene Maidana i Zab Judah. W 2011 Khan stracił swe tytuły po punktowej ( i raczej niezasłużonej) porażce z Lamontem Petersonem. Jest bokserem wysokim na swą kategorię (178 cm), szczupłym i wyjątkowo ruchliwym w ringu. Jednak jego poważnym mankamentem jest szklana szczęka, która doprowadziła do kolejnej porażki przez nokaut, tym razem z Dannym Garcią.

Darren Hamilton 33 lata, bilans 12(3) - 2(1), waga junior półśrednia
Ten czarnoskóry zawodnik trafił do boksu dopiero w wieku 24 lat i przez wiele lat niczym specjalnym się nie wyróżniał. Sławę przyniosło mu niespodziewane zwycięstwo nad Ashleyem Theophane'em w pojedynku o pas BBBofC British w maju br. Hamilton to bokser defensywny preferujący walkę na dystans, szybki i dobry technicznie.

Ashley Theophane 31 lat, bilans 31(9) - 5(0) - 1, waga junior półśrednia
Ciemnoskóry Theophane to bardzo oryginalnie prowadzony bokser, który dziesiątki starć z bumami przeplótł kilkoma walkami z bardzo klasowymi bokserami. W 2008 pokonał DeMarcusa Corleya, w 2010 przegrał (niejednogłośnie i problematycznie) z Dannym Garcią oraz pokonał Delvina Rodrigueza. Theophane lubi walke na dystans, która prowadzi w sposób szybki, aczkolwiek często mocno chaotyczny. Uchodzi za boksera bardzo nierównego, czego dowodem jest ostatnie porażka z Darrenem Hamiltonem.

Lenny Daws 33 lata, bilans 24(10) - 2(0) - 2, waga junior półśrednia
Rutynowany Londyńczyk to bardzo solidny i trudny do pokonania bokser. Jest wysoki (179 cm) na wagę junior półśrednią, lubi walczyć technicznie na dystans, a przy tym imponuje ruchliwością. W ostatnich latach przegrał tylko z Ashleyem Theophane'em.

Paul McCloskey 32 lata, bilans 23(12) -2(1), waga junior półśrednia
Ten mańkut rodem z Północnej Irlandii boksuje w sposób bardzo odważny, choć jednocześnie niefrasobliwy. Demonstracyjnie nisko opuszczone ręce sprawiają, że dość dużo inkasuje. Pomimo takiego stylu walki w latach 2005 - 2011 był niepokonany w ringu i pierwszą porażkę poniósł dopiero w walce z samym Amirem Khanem. Potem pokonał po ciężkiej walce na punkty Breidisa Prescotta, ale niespodziewanie przegrał w 2012 przed czasem z weteranem DeMarcusem Corleyem.

Kell Brook 26 lat, bilans 28(18) - 0, waga półśrednia
Kolejny wielki talent Zjednoczonego Królestwa. Niepokonany ciemnoskóry Brook szedł przez ringi, jak burza zwyciężając bezproblemowo takich pięściarzy, jak Lovemore Ndou, Rafał Jackiewicz, czy Matthew Hatton. Opinia kompletnego boksera bez słabych punktów mocno ucierpiała jednak w ostatnim pojedynku z Carsonem Jonesem. Wprawdzie Brook walkę wygrał, ale w starciu z twardym, jak skała rywalem wykazał się poważnymi brakami kondycyjnymi, które o włos nie doprowadziły do porażki przed czasem.

Lee Purdy 25 lat, bilans 18(11) - 3(0) - 1, waga półśrednia
Purdy to solidny, aczkolwiek niezbyt błyskotliwy bokser. Dość niski na swoją wagę (170 cm) boksuje w sposób ofensywny i czai się na rozstrzygniecie walki jednym ciosem. Słaba strona Purdy'ego jest technika, zwłaszcza w obronie. Jest on aktualnym posiadaczem pasa BBBofC British w kategorii półśredniej.

Denton Vassell 27 lat, bilans 19(9) - 0, waga półśrednia
Atletycznie zbudowany czarnoskóry Vassell boksuje w sposób bardzo ofensywny i agresywny. Ma na rozkładzie kilku niezłych bokserów, jak Lee Purdy, Bethel Ushona i Samuel Colomban.

Frankie Gavin 26 lat, bilans 13(10) - 0, waga półśrednia
Gavin pochodzi z grupy etnicznej Irish Travellers. W 2007 roku zdobył mistrzostwo świata amatorów w wadze lekkiej i przepowiadano mu wielką profesjonalną przyszłość. Jednak jego kariera nie przebiega na razie w efektowny sposób. Wprawdzie większość walk wygrał przed czasem , to jednak miał poważne problemy z pokonaniem rutynowanego przeciętniaka Curtisa Woodhouse'a. Gavin jest mańkutem i często walczy bez gardy, czym przypomina naszego Grzegorza Proksę.

Prince Arron 24 lata, bilans 21(4) - 4(2) - 1, waga junior średnia
Arron jest bokserem bardzo wysokim (191 cm), a przy tym szybkim i dobrze wyszkolonym technicznie. Oczywiście preferuje walkę na dystans. Brytyjczycy pokładali w nim (i nadal pokładają) duże nadzieje, aczkolwiek zmalały one po niespodziewanej porażce z Brianem Rose. Wcześniej Arron zaliczył również przegrane z Anthonym Smallem (tko), Dannym Reynoldsem (pkt) i Johnem Duddy (tko), pokonał natomiast Bradleya Pryce'a, Mihaly Kotaia i Sama Webba.

Brian Rose 27 lat, bilans 20(5) - 1(1) - 1, waga junior średnia
Rose lubi walkę na dystans, ale przy tym boksuje ofensywnie. Jedyną porażkę (tko w 6 rundzie) zanotował w 2010 z Maxem Maxwellem. W grudniu 2011 zdobył pas BBBofC British, niespodziewanie pokonując Prince'a Arrona. W następnym roku obronił go, wygrywając z Maxwellem (udany rewanż) i Krisem Carslawem.

Martin Murray 29 lat, bilans 24(10) - 0 - 1, waga średnia
Murray jest bokserem bardzo szybkim i dobrze wyszkolonym technicznie o dość przeciętnej sile ciosu. Jest dość wysoki (183 cm) i preferuje walkę na dystans. W ubiegłym roku zmierzył się z Felixem Sturmem w pojedynku o pas WBA Super World i osiągnął cenny remis. Można go spokojnie zaliczyć do pierwszej 10. na świecie w kategorii średniej.

Matthew Macklin 30 lat, bilans 28(19) - 4(2), waga średnia
Macklin w latach 2008 - 2010 zanotował szereg zwycięstw nad niezłej klasy rywalami (Geard Ajetović, Szalwa Dżomardaszwili, Amin Asikainen, Ruben Varon), co otworzyło mu drzwi do pojedynków o najwyższą stawkę. Przegrał niezbyt zasłużenie z Felixem Sturmem, a następnie po dramatycznej walce uległ w 11 rundzie Sergio Gabrielowi Martinezowi. W walkach tych Macklin potwierdził swoje zalety takie, jak bojowość, parcie do przodu i silny cios. Stanowczo nie powiedział jeszcze ostatniego słowa i może być groźny dla każdego rywala.

Darren Barker 30 lat, bilans 23(14) - 1(1), waga średnia
Barker w 2010 zdobył pas EBU, zwyciężając Affifa Belghechama i obronił to trofeum przeciwko Domenico Spadzie. Otrzymał wówczas szansę walki o pas WBC Diamond z samym Sergio Gabrielem Martinezem. Przegrał przez nokaut w 11 rundzie, ale zaprezentował się dobrze. Barker lubi walczyć na dystans i w zasadzie nie ma szczególnie słabych punktów. Zarówno jego technika, jak też szybkość i siła ciosu zasługują na uznanie.

Billy Joe Saunders 22 lata, bilans 14(9) - 0, waga średnia
W tym niepokonanym bokserze młodego pokolenia Brytyjczycy pokładają duże nadzieje na przyszłość. Saunders boksuje z odwrotnej pozycji i lubi wywierać presję, lokując przy tym silne ciosy sierpowe na korpus przeciwnika. Jest posiadaczem pasa Commonwealth, a z bardziej znanych bokserów pokonał jedynie Bradleya Pryce'a.

Kerry Hope 30 lat, bilans 17(10 - 4(3), waga średnia
Ten rutynowany bokser długo uważany był za przeciętniaka. Opinia na jego temat zdecydowanie zmieniła się na lepsze, kiedy niespodziewanie pokonał Grzegorza Proksę w walce o pas EBU, demonstrując przy tym bardzo dobrą technikę i szybkość. W rewanżu walijskiemu mańkutowi poszło znacznie gorzej i został przez Proksę znokautowany w 8 rundzie.

Craig McEwan 30 lat, bilans 20(10) - 2(2), waga średnia
Bokser pochodzący ze Szkocji dysponuje dobrymi warunkami fizycznymi, ponadprzeciętną techniką, dobrą szybkością i niezłą siłą ciosu. Byłby bokserem kompletnym, gdyby nie szklana szczęka i niefrasobliwe wystawianie jej na uderzenia rywali, czemu zawdzięcza przegrane przed czasem z Andym Lee i Peterem Quillinem. Wcześniej McEwan zwyciężył m.in. Darnella Boone'a i Briana Verę.

Carl Froch 35 lat, bilans 29(21) - 2(0), waga super średnia
Froch to ikona brytyjskiego boksu, a przy tym pięściarz w połowie (po ojcu) polskiego pochodzenia, do czego chętnie się przyznaje. Jego nazwisko wskazuje na korzenie na Górnym Śląsku. Jest bokserem niezwykle silnym, a przy tym bojowym i ambitnym, dzięki czemu sięgał po najwyższe trofea pomimo dalekiej od doskonałości techniki. W swojej karierze był dwukrotnie mistrzem świata WBC, a ostatnio zdobył światowy pas IBF Pokonał m.in. takich bokserów, jak Brian Magee, Robin Reid, Jean Pascal, Jermain Taylor, Andre Dirrell, Arthur Abraham i Glen Johnson. Uległ Mikkelowi Kesslerowi i Andre Wardowi, ale w swojej ostatniej walce w maju br. już w 5 rundzie rozbił Luciana Bute.

Brian Magee 37 lat, bilans 36(25) - 4(2) - 1, waga super średnia
Pochodzący z Północnej Irlandii Magee jest rutynowanym bokserem, który przez pewien czas boksował również w wadze półciężkiej. W przeszłości był mistrzem IBU i EBU w super średniej, bez powodzenia walczył też o pas mistrzowski IBF. Dwóch porażek przed czasem doznał z bokserami z najwyższej półki, a mianowicie z Carlem Frochem i Lucianem Bute. W 2011 zdobył pas interim WBA World, zwyciężając na punkty Jaime Barbozę. W obronie pasa znokautował Rudy'ego Markussena, a w pojedynku o pełnowartościowy tytuł WBA World zmierzy się wkrótce z Karolym Balzsayem. Magee jest mańkutem o silnym uderzeniu i dobrze czuje się, walcząc na dystans.

George Groves 24 lata, bilans 14(11) - 0, waga super średnia
Groves to kolejna młoda nadzieja brytyjskiego boksu. Walczy a sposób bardzo niekonwencjonalny, często radykalnie zmieniając tempo walki. Słynie też z silnego uderzenia. Jest posiadaczem pasów Commonwealth i BBBofC British. Na rozkładzie ma tak znanych bokserów, jak Kenny Anderson i James DeGale.

James DeGale 26 lat, bilans 12(9) - 1(0), waga super średnia
Ciemnoskóremu mistrzowi olimpijskiemu z Pekinu w wadze średniej wróżono wielką karierę na zawodowym ringu. Jego gwiazda nieco jednak przyblakła po niespodziewanej porażce z George'em Grovesem. W 2011 roku DeGale odebrał po bardzo zaciętym pojedynku tytuł mistrza EBU Piotrowi Wilczewskiemu, a w pierwszej obronie pasa pokonał przed czasem Cristiana Sanavię. DeGale jest perfekcyjny technicznie, ale boksuje w sposób jednostajny i mało dynamiczny.

Nathan Cleverly 25 lat, bilans 24(11) - 0, waga półciężka
Cleverly jest mistrzem świata WBO, ale można mieć wątpliwości, czy rzeczywiście zasługuje na ten tytuł. Imponuje kondycją i szybkością, ale znacznie gorzej wypada pod względem siły ciosu. W swojej karierze zwyciężył m.in. Danny'ego McIntosha, Courtneya Fry, Karo Murata (wszystkich przez tko), Aleksego Kuziemskiego (tko na skutek kontuzji), Nadjiba Mohammediego, Tony'ego Bellewa i Tommy'ego Karpency (wszystkich na punkty).

Tony Bellew 29 lat, bilans 17(11) - 1(0), waga półciężka
Bellew jest bokserem bardzo wysokim na swoją wagę (189 cm), ale równie dobrze czuje się w dystansie, jak i w półdystansie. Przegrał minimalnie pojedynek z Nathanem Cleverlym o pas mistrzowski WBO, ale w kolejnej walce ciężko znokautował Danny'ego McIntosha. Wcześniej pokonał Boba Ajisafe oraz dwukrotnie Ovilla McKenziego. Bellew na pewno nie powiedział jeszcze ostatniego słowa w ringu.

Ovill McKenzie 32 lata, bilans 20(9) - 11(2), waga półciężka
Czarnoskóry McKenzie zaliczył sporo porażek na początku bokserskiej kariery i dlatego jego bilans nie wygląda zbyt imponująco. Czyni jednak systematyczne postępy i napsuł sporo krwi Tony'emu Bellewowi, który dwukrotnie po ciosach McKenziego lądował na deskach. McKenzie jest swarmerem atakującym rywali w półdystansie silnymi sierpami. Posiada pas Commonwealth.

Ola Afolabi 32 lata, bilans 19(9) - 2(0) - 4, waga cruiser
Najlepszy brytyjski cruiser posiada wszelkie bokserskie zalety, żeby być bokserem najwyższej światowej klasy. Nie ma słabych punktów za wyjątkiem dość miękkiego charakteru, który jak dotąd przeszkadza mu w zdobyciu najcenniejszych trofeów. Afolabi, który ma nigeryjskie korzenie, dwukrotnie zdobywał pas interim WBO i dwukrotnie (minimalna porażka i remis) nie mógł sobie poradzić z Marco Huckiem w walce o pełnoprawny światowy pas tej organizacji. Pokonał natomiast cały szereg liczących się bokserów kategorii cruiser, a konkretnie Michaela Simmsa (pkt), Orlina Norrisa (tko), Erica Fieldsa (tko), Enzo Maccarinellego (ko), Terry'ego Dunstana (ko) i Walerego Brudowa (rtd).

Enzo Maccarinelli 31 lat, bilans 35(27) - 5(5), waga cruiser
Temu pięściarzowi włoskiego pochodzenia również na pozór niewiele brakuje do miana boksera kompletnego. Maccarinelli ma wspaniałe warunki fizyczne (193 cm wzrostu), silny cios, dobra technikę i szybkość. Pięć porażek przed czasem ( z Lee Swabym, Davidem Haye'em, Ola Afolabim, Denisem Lebiediewem i Alexandrem Frenkelem) zawdzięcza jednak bardzo słabej odporności na ciosy. Z bardziej liczących się rywali Maccarinelli pokonał Wayne'a Braithwaite'a i Aleksandra Kotłobaja. W swojej ostatniej walce zwyciężył Shane'a McPhilbina, ale tylko dzięki skandalicznemu sędziowaniu.

Shane McPhilbin 26 lat, bilans 8(5) - 3(0), waga cruiser
Umiejętności bokserskie McPhilbina są więcej, niż skromne, ale ambitny pięściarz nadrabia liczne mankamenty siłą i ogromną ambicją. Niesłychana determinacja i bojowość demonstrowana do ostatniego gongu sprawiły, iż ten zawodnik stał się jednym z najbardziej popularnych i lubianych bokserów w Wielkiej Brytanii.

Jon Lewis Dickinson 26 lat, bilans 11(3) - 2(2), waga cruiser
Do niedawna Dickinson imponował tylko wysokim wzrostem (193 cm), a porażki przed czasem z przeciętniakami, jak Tyrone Wright i Richard Turba w zasadzie go dyskredytowały. Jednak niespodziewane zwycięstwo z uważanym za duży talent Mattym Askinem przedstawiło go w o wiele korzystniejszym świetle. Dickinson jest bokserem defensywnym , lubiącym kontrować, a przy tym dość wolnym.

Matty Askin 23 lata, bilans 13(9) - 1(0), waga cruiser
Młody bokser o doskonałych warunkach fizycznych (193 cm wzrostu) i silnym uderzeniu do niedawna szedł przez ringi, jak burza i rokował bardzo dobre nadzieje na przyszłość. Zwycięstwo już w 3 rundzie z tak doświadczonym bokserem, jak Roman Kracik robiło wrażenie. Jednak niespodziewana przegrana z Dickinsonem nasunęła wątpliwości, co do rzeczywistego talentu Askina. Jest on typowym bokserem dystansowym z upodobaniem do stosowania ciosów prostych.

David Haye 31 lat, bilans 26(24) - 2(1), waga ciężka
Haye to jedna z największych osobowości bokserskich, jakie pojawiły się na świecie w ostatnim dziesięcioleciu. Boksując w swej naturalnej wadze cruiser, sięgnął po mistrzowskie pasy WBA, WBC i WBO, zmiatając po drodze z ringu tak znanych przeciwników, jak Giacobbe Fragomeni, Jean Marc Mormeck i Enzo Maccarinelli. W kategorii cruiser Haye mógł uchodzić za boksera kompletnego, przeszedł jednak do królewskiej kategorii na przekór warunkom fizycznym (przede wszystkim ewidentnie za niska naturalna waga, jak na współczesną wagę ciężką). Odniósł w niej kilka wartościowych zwycięstw, by poznać smak porażki dopiero w pojedynku z samym Władimirem Kliczką, przy czym decydująca dla wyniku walki okazała się przewaga warunków fizycznych Ukraińca. Po rocznej przerwie we wspaniałym stylu powrócił na ring, nokautując Derecka Chisorę.

Dereck Chisora 29 lat, bilans 15(9) - 4(1), waga ciężka
Pochodzący z Zimbabwe Chisora to bardzo mocno zbudowany, chociaż niezbyt wysoki (187cm) atleta walczący w stylu swarmera, co nawiązuje do wielkich tradycji Joe Fraziera i Mike'a Tysona. Jako pierwszy od wielu lat bokser stawił twardy opór Witalijowi Kliczce, ale poległ już w 5 rundzie w pojedynku z Davidem Haye'em. Wcześniej przegrał też z Tysonem Furym i Robertem Heleniusem (niesłusznie), pokonał natomiast Sama Sextona.

Tyson Fury 24 lata, bilans 19(14) - 0, waga ciężka
Fury to Irish Traveller z rodziny o bogatych tradycjach bokserskich. Jest obdarzony znakomitymi warunkami fizycznymi (206 cm wzrostu), a przy tym dość sprawny. Zarówno jego technika, jak i szybkość są na nadspodziewanie dobrym poziomie, jak na takiego wielkoluda. Pomimo młodego wieku odniósł szereg wartościowych zwycięstw nad takimi rywalami, jak Dereck Chisora, Nicolai Firtha, Neven Pajkić i Martin Rogan.

David Price 29 lat, bilans 13(11) - 0. waga ciężka
Price ma za sobą udana karierę amatorską ozdobioną brązowym medalem olimpijskim w Pekinie. Jako bokser posiada wiele zalet (silny cios, dobra technika i szybkość, wzrost 203 cm), jedynie odporność na ciosy może wzbudzać pewne wątpliwości, ponieważ w boksie amatorskim dwukrotnie przegrał przed czasem. Jako zawodowiec ma świetną passę, na którą składają się m.in. wygrane przed czasem z Tomem Dallasem, Johnem McDermottem i Samem Sextonem.

Richard Towers 32 lata, bilans 14(11) - 0, waga ciężka
Wzrost (203 cm) i nieskazitelny bilans sugerują, że Towers może być bokserem pokroju Fury'ego lub Price'a. Nic bardziej mylnego. Towers razi powolnością i kiepską koordynacją ruchów, a najlepsi jego rywale pokonani w ringu (Harold Sconiers i Gregory Tony) to zwykli przeciętniacy.