Adamek w wadze ciężkiej. Spełnienie czy niedosyt?

[Michal_1990]

Cóż, od samego początku startów w wadze ciężkiej było wiadomo, że Adamek nie wygra ani z Witkiem, ani z Włodkiem. Nie zmienia to faktu, że kariera Tomasza w tej kategorii była dobrze prowadzona. Gołota - bokserski trup, ale dzięki tej walce Adamek przebił się do szerszego grona odbiorców; Estrada - zacięty pojedynek i wygrana z solidnym, niewygodnym pięściarzem; Arreola - najcenniejsze zwycięstwo Górala, ale prosty jak budowa cepa Cris pasował stylowo Adamkowi; Grant - lekkie rozczarowanie, dość szczęśliwa 6 runda i wymęczona wygrana; Maddalone i McBride to zero ryzyka i zagrożenia w oczekiwaniu na walkę o pas, słusznie zresztą. Witalij w dość skuteczny sposób wybił z głowy Adamkowi (dosłownie i w przenośni) marzenia o zdobyciu tytułu w 3 kategorii. Całe szczęście, że Tomek nie walczył z Władymirem, do którego początkowo się przymierzano, mogłoby dojść w ringu do tragedii.

Po wpierdolu od Witka (to najlepsze określenie) dało się zauważyć powolny, aczkolwiek zauważalny regres u Adamka. O ile jeszcze w walkach z Aguilerą, Walkerem czy Guinnem nie było źle, pojawiały się tam przebłyski dawnego Adamka, o tyle zakontraktowanie śliskiego Chambersa, szybkiego Cunnighama to był błąd i rdza zaczynała być coraz bardziej widoczna. Wszystko wyszło w walce z Głazkowem, tylu jabów Tomek w jednej walce jeszcze nie zebrał. Szybkość, kombinacje, dobry lewy to były atuty Górala w HW, ale wiek oraz liczba zebranych ciosów zaczęła dawać o sobie znać. O walce ze Szpilką nie wspominam, to była ostatnia dobra wypłata. Właśnie - Adamek mógł zostać w cruiser i stoczyć trochę więcej obron, wybrał pięniądze i nikt nie ma mu tego za złe. Postawę poza ringową przemilczę, bo nie o to tu chodzi. Wstydu nie przyniósł, w ringu dawał z siebie wszystko. Za kilka lat będziemy tęsknić za emocjami, które dał nam Tomek.