Terminologia bokserska

[Gogolius]

No to pojedziemy ze słownikiem, od absolutnych podstaw do bardziej zaawansowanych spraw. Wszelkie poprawki i uzupełnienia mile widziane, można by to potem ładnie zebrać w jeden post.


Kategorie wagowe - w boksie zawodowym istnieje 17 kategorii wagowych. Tradycyjnie podaje się je w funtach (lbs) - 1 funt = ok. 0,45kg

Słomkowa - do 105 funtów
Junior musza (supersłomkowa, lekkomusza) - do 108 funtów
Musza - do 112 funtów
Supermusza (junior kogucia) - do 115 funtów
Kogucia - do 118 funtów
Superkogucia (junior piórkowa) - do 122 funtów
Piórkowa - do 126 funtów
Superpiórkowa (junior lekka) - do 130 funtów
Lekka - do 135 funtów
Junior półśrednia (superlekka) - do 140 funtów
Półśrednia - do 147 funtów
Junior średnia - do 154 funtów
Średnia - do 160 funtów
Superśrednia (junior półciężka) - do 168 funtów
Pólciężka - do 175 funtów
Cruiser (junior ciężka) - do 200 funtów
Ciężka - bez limitu

Limit sprawdza się na oficjalnym ważeniu ok. 24 godzin przed walką. W przypadku przekroczenia limitu kategorii, bokser dostaje zazwyczaj kilka godzin na "zrobienie limitu". Gdy mu się nie uda płaci karę finansową, traci szansę na zdobycie pasa mistrzowskiego o ile jest takowy w stawce, czasem może zostać walka odwołana, ale to dość rzadka praktyka. Istnieje tylko górny limit - nie ma przeszkód, aby w walce o pas mistrza wagi cruiser (do 200 funtów) ważył bokser ważący np. 170 funtów (bokser wagi półciężkiej).

Catchweight - czyli limit umowny. Czasem bokserzy umawiają się na limity niebędące oficjalnymi limitami kategorii wagowych. Często ma to miejsce w walkach bokserów z różnych kategorii. Np bokser X walczy w superśredniej (do 168 lbs) a Y w średniej (do 160 lbs) i na walkę między sobą umawiają się na umowny limit 164 funtów.

Normą jest, że zawodnicy robią limit na oficjalne ważenie (24 godziny przed walką), ale do ringu wchodzą więksi. Rekordziści potrafią w ciągu tych 24h przytyć o ok. 20 funtów (np robią limit 160 funtów, a do ringu wchodzą ważąc 185). Przykład jak to wygląda najczęściej:
Bokser X walczy w kategorii superśredniej, więc 24h przed walką musi ważyć maksymalnie 168 funtów. Jednak jego naturalna waga przy której dobrze się czuje i w ogóle to np. 174 funty. Bokserzy przed walką bardzo ograniczają podaż płynów i jedzenia (mówi się, że są na wadze wysuszeni, charakterystyczne jest to że często od razu po oficjalnym ważeniu bokser sięga po bidon z wodą). Taki wysuszony bokser wnosi 168 funtów na wagę po czym w ciągu tej doby do walki nadrabia wagę nawadniając z powrotem organizm. I waży już 174 funty (ok. 3kg różnicy) w ringu.

Catchweightem nazywa się też inne zapisy w kontrakcie, na temat wagi bokserów. Czasem bokserzy umawiają się, że w ringu nie będą ważyć więcej niż określony limit (np. mamy walkę w kategorii półśredniej - 147 funtów. Bokserzy umawiają się, że na oficjalnym ważeniu nie mogą być ciężsi niż 147 funtów i w dniu walki na ważeniu tuż przed pojedynkiem nie mogą być więksi niż np. 150 funtów).

Rzadko bywa, że bokserzy mają zapis w kontrakcie o minimalnej wadze - że musi ważyć np. co najmniej 145 funtów 24h przed walką, ale nie więcej niż limit 147 funtów.


Najczęściej jednak obowiązuje limit danej kategorii, który wymagany jest 24h przed pojedynkiem.


Co do stylów boksowania, to są już fantastyczne posty, więc krótko.

Boxer - osoba, która stawia na defensywę i atakuje wtedy, gdy jest pewna, że nie zostanie trafiona. Boxerzy boksują z dystansu, sporo "tańczą" w ringu, mają dobrą obronę itd. Często mają słaby cios i nastawiają się na "wypykanie" przeciwnika na punkty. Ich kariery są teoretycznie najdłuższe bo najmniej obrywają. Boxerem jest np. Floyd Maywather czy Erislandy Lara.

Swarmer - osoba, która za cel ma złamać przeciwnika. Idzie ciągle do przodu, zasypuje rywala lawiną średnio mocnych ciosów. Swarmerzy ze względu na swój ofensywny styl niewiele myślą o własnej obronie, przez co dużo inkasują. Preferują walkę w krótkim dystansie, za pomocą ciosów sierpowych. Idealny swarmer ma żelazną kondycję i sporą odporność na ciosy. Ich kariery trwają stosunkowo krótko. Swarmerem jest np. Golovkin albo Pacquaio.

Slugger (brawler) - bokser polujący na jeden, mocny, kończący cios. Sluggerzy zazwyczaj mają wysoki odsetek nokautów, nie szukają wygranej na punkty. Sluggerów dzielimy na ofensywnych - aktywnie szukają okazji, by zadać cios kończący, - oraz defensywnych, którzy czekają na okazję do silnej kontry.
Sluggerem ofensywnym można nazwać Deontaya Wildera, a defensywnym Bermane Stiverne'a. Co ciekawe najczęściej ofensywni sluggerzy są niscy (a Wilder jest wysoki), a defensywni są wysocy (a Stiverne jest relatywnie niski ).

Teoretycznie relacje między tymi stylami przypominają kamień-nożyce-papier. Bokser wypyka na punkty sluggera nie dając mu się trafić, swarmer "zajedzie" fizycznie boksera i w końcu go stłamsi, a slugger trafi i znokautuje swarmera, który pcha się na jego ciosy bez obrony.
Często można przeczytać/usłyszeć, że "styl robi walkę" i to właśnie o to chodzi ; )
Mało jest bokserów o jednoznacznie jednym stylu, najczęściej są to jakieś mieszanki.

Pozycje:
Z grubsza dzielimy je na dwie. Najczęściej pozycję determinuje różnica w sile obu rąk: słabsza ręka jest z przodu.

orthodox - pozycja klasyczna, z lewą ręką wysuniętą do przodu. 80-90% bokserów boksuje w takiej pozycji.

pozycja odwrotna - z prawą ręką z przodu, rzadko stosowana ze względu na niewielki odsetek bokserów leworęcznych (mańkutów) - czyli takich,którzy mają silniejszą lewą rękę. Mańkutem jest np. Artur Szpilka.
Czasem bokserzy zmieniają pozycję w czasie walki co poważnie utrudnia życie rywalowi (ale i może być przyczyną porażki, jeśli walka w drugiej pozycji nie jest dobrze wyćwiczona).


fałszywy mańkut - to bokser, który ma mocniejszą prawą rękę, ale boksuje w pozycji odwrotnej (czyli jego mocniejsza ręka jest z przodu)
Fałszywym mańkutem jest Miguel Cotto.

pozycja boczna - ogólnie to jest skrajna odmiana tego jak bokser "stoi". Zazwyczaj bokserzy stoją naprzeciwko siebie i ta przednia ręka (oraz noga) wychylają się przed tylną o kilkanaście/kilkadziesiąt cm. Są jednak bokserzy, którzy ustawiają się po prostu bokiem do rywala. Jest to pozycja wybitnie defensywna, która teoretycznie zupełnie eliminuje z repertuaru ofensywnego ataki tylną ręką (czyli jest tylko jab, ew. lewe sierpowe/podbródkowe).
W pozycji bocznej boksuje między innymi Thabiso Mchunu czy Floyd Mayweather.

Atak

jab - cios prosty wysuniętą ręką, jako że najczęściej bokserzy walczą w pozycji klasycznej, to jab jest lewym prostym

prawy krzyżowy - czyli prawy prosty, który nie jest zadawany prosto przed siebie (bo by rękawica muskała lewe ucho rywala), a tak na krzyż

prawy bezpośredni - po prostu cios prawą ręką, bez wcześniejszego przygotowania (najczęściej kombinacje ciosów rozpoczyna lewa ręka czyli jab)

ciosy sierpowe - wiadomo, uderzenia ze zgiętym łokciem

podbródkowe - ciosy zadawane od dołu, na ugiętym łokciu, celujące w podbródek/szczękę przeciwnika

rabbit punch - cios w tył głowy (który jest faulem)

cios na wątrobę - lewy sierpowy (najczęściej) na korpus (wątrobę ludzie mają po prawej stronie, jak co ), piszę o nim dlatego, że jeśli taki cios jest celny i naprawdę trafi w wątrobie to jest to 100% nokaut. Ciosy na wątrobę są odczuwalne 2-3 sekundy po uderzeniu i owocują tak dużym bólem, że trafieni nie mogą walczyć, kuląc się z bezsilności Jednym z najsłynniejszych nokautów za pomocą takiego ciosu jest nokaut Hopkinsa na Oscarze de la Hoi.

stereo - (luj ogłuszacz) cios zadany jednocześnie obiema rękami (faul)

seria - kilka ciosów następujących w jednej akcji (combos )

cep - cios o niskiej wartości technicznej, rodzaj ciosu sierpowego wyprowadzanego bezwładnie, na małym zgięciu w łokciu (albo w ogóle z wyprostowanej ręki), wariancją cepa jest cep zza dupy (ew. cep ciągnięty z Syberii/wstaw dalekie miejsce) - jest to cios wyprowadzany w momencie, gdy rękawica znajduje się bardzo daleko od celu, np w okolicy pasa. Taki cios jest sygnalizowany i wolny przez co łatwo go uniknąć.

Ciosy mocne/ciosy proste - często po walce (albo w trakcie) podawane są statystyki wyprowadzonych ciosów. Nikt nie mierzy rzeczywistej siły ciosów, a nazwy te są jedynie symboliczne. Ogółem ciosy prosty to wszystkie jaby, natomiast ciosy mocne to WSZYSTKIE inne ciosy. Tak więc jeśli ktoś zadał sierp, który tak naprawdę był słabym ciosem to zostanie on zaliczony jako cios mocny (bo nie jest jabem).
Statystyki te oblicza system zwany COMPUBOX, ale obsługują go ludzie (którzy liczą wszystkie ciosy: jedna osoba liczy wyprowadzone ciosy boksera A, druga wyprowadzone jaby, trzecia wyprowadzone mocne, czwarta wszystkie celne, piąta celne jaby itd. itp. ) więc nie jest on do końca miarodajny i traktuje się go raczej jako ciekawostkę.

Obrona

Garda - bierna technika obronna polegająca na osłanianiu twarzy za pomocą rękawic, przedramion i ramion.

Uniki/balans - unikanie ciosów za pomocą ruchów głowy i tułowia, aktywna technika obronna

Klincz - (za wiki) obustronne przytrzymywanie się przeciwników w walce, najczęściej stykają się oni wtedy bezpośrednio powierzchniami ciał. Klinczu używają np. bokserzy zamroczeniu po przjęciu silnego ciosu, by "złapać oddech" lub tacy którzy chcą powstrzymać nadchodzący atak przeciwnika.

Klincz ofensywny - raczej ciekawostka, termin używany przez niektórych ekspertów dla sytuacji, w której bokser zadaje cios (lub serię ciosów) po czym od razu (bez zagrożenia ze strony wroga) wchodzi w klincz. Uniemożliwia w ten sposób odpowiedzenie na ciosy. Klinczów ofensywnych przez część swojej kariery używał Bernard Hopkins.

Deski
Nokdaun (kd) - trafiony zawodnik pada na deski, ale wstaje zanim sędzia wyliczy do 10-ciu (w praktyce jak bokser nie jest wyprostowany na "9"to sędzia przerywa walkę),

Nokaut (KO)- bokser leży na deskach, często bez przytomności, wyliczony do 10-ciu (często sędziowie widząc, że nie ma to sensu, nie liczą)

Techniczny nokaut (TKO)- przerwanie walki przez sędziego, kiedy przegrywający bokser nie został pozbawiony przytomności. Techniczny nokaut można ogłosić, gdy jeden bokser obija drugiego, a ten drugi nie odpowiada, albo gdy bokser padł na dechy, próbował wstać, ale nie zdążył na "10" lub upadł ponownie.
Ogółem definicja i różnica między klasycznym nokautem a technicznym nokautem jest bardzo płynna.

Zasada trzech nokdaunów - jeśli dany bokser w tej samej rundzie ląduje trzeci raz na deskach automatycznie przegrywa walkę. Ta zasada jednak często jest zawieszana przy walkach mistrzowskich (o pas).

Liczenie na stojąco - czasem jeden bokser niemiłosiernie obija drugiego i sędzia wkracza, licząc tego trafianego. W sumie równie dobrze w takiej sytuacji sędzia ringowy może uznać, że nadszedł koniec potyczki i ogłosić TKO. Często w walkach mistrzowskich nie ma liczenia na stojąco.

Save by the bell (czy jakoś tak) - ogólnie chodzi o to, że jeśli w czasie liczenia zawodnika nastąpi koniec rundy, to zostaje on "uratowany" przez gong. Wtedy liczenie zostaje anulowane, a zawodnik odchodzi do narożnika. W walkach mistrzowskich gong najczęściej ratuje tylko w ostatniej 12-tej rundzie, a w pozostałych nie. Ogólnie ten przepis jest dość płynny. Jedna z najsłynniejszych akcji związanych z tym przepisem to walka Kliczko-Brewster, gdzie niby gong kończący piątą rundę uratował Władimira, ale bokser nie był mimo to w stanie dojść do narożnika i sędzia chcąc nie chcąc ogłosił wygraną Brewstera przed czasem.

Towel - ręcznik, poddanie. Jeśli bokser A przegrywa z bokserem B, jest obijany, często leżał na deskach itd. a mimo to się nie poddaje/sędzia ringowy/lekarz nie przerywają walki, zawodnika może poddać jego narożnik. Zazwyczaj rzucając ręcznik na matę ringu.

Rekord boksera - jest to zapis liczbowy walk boksera wg schematu: ilość zwycięstw (ilość zwycięstw przed czasem) - ilość porażek - ilość remisów w jego karierze.

Np. rekord Floyda Mayweathera Jr. na dzień 15.11.2014 wynosi 47 (26)-0-0 - oznacza to, że Floyd wygrał 47 walk w tym 26 przed czasem, ani razu nie przegrał, ani razu nie zremisował.
Czasami przy porażkach podaje się w nawiasie ilość porażek przed czasem. W rekordzie rzadko podaje się ilość walk NC - no contest czyli nieodbytych.
Walki NC są to pojedynki, które zakończyły się w nietypowych okolicznościach albo po walce wyszły na jaw nietypowe fakty. Przykłady:

- po walce Gołoty z Tysonem, w organiźmie Amerykanina wykryto THC (składnik m.in. marihuany), który jest składnikiem zabronionym. Uznano więc, że walka się nie odbyła.
- pierwsza walka Hopkinsa z Dawsonem. W pierwszej rundzie tego pojedynku doszło do klinczu, który przeszedł w "rzut" Hopkinsem o matę (pomijam już interpretację tego zdarzenia czy to był faul Dawsona czy "teatr" Hopkinsa). Najpierw uznano zwycięstwo przez TKO Dawsona, ale później zmieniono werdykt na NC.
- bokser doznaje kontuzji, która uniemożliwia mu walkę, a kontuzję spowodowało nieprzepisowe zagranie (zderzenie głowami, cios łokciem itd.), a wszystko to dzieje się przed gongiem kończącym czwartą rundę* - walkę uznaje się za nieodbytą. Jeżeli nieprzepisowe zagranie było celowe, często ogłasza się dyskwalifikację boksera faulującego**

*- jeżeli wszelakie kontrowersje/niecodzienne zdarzenia dzieją się po co najmniej czterech rundach następuje sprawdzenie punktacji sędziów punktowych i ogłoszenie zwycięzcą tego boksera, który prowadził w danej chwili na kartach.

** - oznacza to, że np. po ciosie poniżej pasa, bokser trafiony może nie zechcieć kontynuować walki tłumacząc się zbyt wielkim bólem. Wtedy faulujący zostaje zdyskwalifikowany. W takiej sytuacji faulujący jest niejako "na łasce" cierpiącego boksera, który może przerwać walkę. W praktyce jednak pojedyncze ciosy poniżej pasa kończą się najwyżej kilkuminutową przerwą na dojście do siebie sfaulowanego.

Resume - dorobek boksera. O ile rekord to suche liczby, które często nie tylko nie pomagają, ale i wprowadzają w błąd o tyle resume to zestawienie nazwisk rywali, których dany bokser ma na rozkładzie. Możemy mówić o resume w kontekście ogólnym (wszyscy rywale z którymi dany bokser walczył) lub w kontekście zwycięstw (tylko bokserzy pokonani przez danego boksera). Resume mówi dużo o jakości danego boksera (wg zasady "miarą człowieka jest miara jego wrogów").


Punktowanie walk

Bazowa punktacja każdej z rund to 10:9 na korzyść zawodnika, który był lepszy w danej odsłonie. W przypadku wyjątkowo zaciętych rund (albo rund w których nic się nie działo) czasem punktuje się 10:10 czyli rundę remisową, ale jest to rzadko praktykowane i raczej niewskazane.
W przypadku, gdy jeden bokser leżał na deskach punktujemy rundę 10:8 na korzyść tego, który posłał rywala na deski. W przypadku dwóch nokdaunów punktujemy 10:7, a w przypadku trzech - 10:6.
Nie można wypunktować rundy 10:5 nawet przy piętnastu nokdaunach.
Jeżeli runda jest wyrównana/bokser A ma przewagę, a bokser B leżał na deskach to nikt nad niczym nie myśli tylko daje 10:8 na korzyść boksera A. Jednak czasem, bokser B ma dużą przewagę nad bokserem A, ale zostaje trafiony jednym konkretnym ciosem i pada na deski. Wtedy punktujemy 10:9 na korzyść boksera, który posłał oponenta na deski.
Rzadko, gdy przewaga boksera A jest miażdżąca względem boksera B, ale mimo to bokser B nie padł na deski - można zapisać bokserowi przewagę 10:8.
Jeżeli obaj bokserzy padną na deski w tej samej rundzie, to punktujemy normalnie 10:9 dla jednego z nich tak jakby obu nokdaunów nie było (niektórzy punktują takie rundy 9:8 zabierając po punkcie obu bokserom, ale jest to chyba błąd).
Punktujący ma obowiązek zabrać punkt bokserowi, jeżeli punkt został odebrany przez sędziego ringowego (np ciosy poniżej pasa). W takim wypadku po prostu odejmujemy punkt: jeżeli punktujemy rundę 10:9 dla boksera A, a bokser B został ukarany odjęciem punktu to punktacja wynosi 10:8. Jeżeli sędzia ringowy zabrał punkt bokserowi A (czyli temu który był lepszy w tej odsłonie) to punktujemy 9:9.

Werdykty punktowe:

UD - Unanimous decision, jednogłośna decyzja: wszyscy trzej sędziowie punktowi ocenili, że bokser A wygrał z bokserem B
MD - Majority decision, decyzja większości: dwaj sędziowie punktują wygraną boksera A, natomiast trzeci punktuje remis.
SD - split decision: niejednogłośna decyzja: dwaj sędziowie punktują wygraną boksera A, natomiast trzeci punktuje zwycięstwo boksera B.

Analogicznie możemy mieć unanimous draw (wszyscy trzej sędziowie punktują remis), majority draw (jeden sędzia punktuje wygraną boksera A, drugi boksera B a trzeci remis), oraz split draw (dwaj sędziowie punktują remis, a trzeci wygraną boksera A lub B).



Narożnik - corner ()
Nie chodzi tu o fragment ringu, ale zespół boksera. Narożnik to trzy osoby, które wspierają zawodnika w walce.
- trener - osoba trenująca boksera (). Udziela mu wskazówek podczas minutowych przerw między rundami, daje rady, pociesza itd.
- cutman - osoba odpowiedzialna za tamowanie krwawień, ograniczanie opuchlizny itd. Sędzia ringowy może przerwać walkę jeśli bokser np. obficie krwawi, albo ma tak opuchnięte oczy że nic nie widzi. Cutman ma 60 sekund na doprowadzenie zranionego boksera do stanu używalności.
- asystent - osoba pomocnicza, wachluje ręcznikiem, obmywa twarz, podaje wodę itd.


Lekarz ringowy - osoba odpowiedzialna za zdrowie bokserów, jedyna prócz sędziego ringowego, która może przerwać walkę (oficjalnie przerwać może tylko sędzia ringowy, ale lekarz może zasugerować taką decyzję i najczęściej ringowi się słuchają).

Mistrzostwo świata

W boksie mistrzów świata jest wielu. Każda kategoria wagowa to osobne "mistrzostwa" i w każdej kategorii wagowej mamy cztery federacje bokserskie, które obdarowywują swoich czempionów pasami mistrzowskimi. Teoretycznie więc mistrzów możemy mieć nawet 68 (17 kategorii po 4 pasy). Federacje, których mistrzów uznaje się za mistrzów świata to WBA, WBC, IBF i WBO (wszystkie cztery są obecne w każdej kategorii wagowej).

Inne federacje (IBO, IBA, WBF itd.) są mniej prestiżowe i ich pasy, często nazywane są paskami od spodni.

Półpaśce to jeszcze inna kategoria: oprócz typowych pasów mistrzowskich, federacje mnożą innych mistrzów. WBC stworzyła sobie wszelakie pasy mistrzów kontynentów czy regionów (np. Bałtyku). WBA z kolei wprowadziła ideę mistrza regularnego, super czempiona oraz mistrza tymczasowego. Oznacza to, że w jednej kategorii wagowej pas mistrza świata może mieć trójka bokserów. Teoria jest taka: regular to typowy mistrz, odpowiednik mistrza z innych kategorii. Tymczasowy to mistrz zastępczy, który piastuje tytuł mistrza WBA, gdy regularny jest np. kontuzjowany. Superczempionem można zostać na dwa sposoby: albo unifikując pasy pokonując mistrza innej kategorii albo uzyskując odpowiednio wysoką liczbę obron. Paradoksalnie może być więc nawet czterech mistrzów w jednej kategorii w ramach jednej federacji, jeśli istnieje dwóch superczempionów (jest tak w kategorii superśredniej). W praktyce chodzi po prostu o pieniądze - im więcej walk mistrzowskich tym większy "prestiż" dla gali bokserskiej itd.

Eksperci i fani boksu uznają za prawdziwego mistrza WBA tego boksera, który posiada "najlepszy" z pasów. Jeżeli nie ma w danej kategorii superczempiona, to za mistrza uznaje się regularnego, jeśli nie ma obu to tymczasowego.


Unifikacje - pojedynki między dwoma mistrzami świata różnych federacji bokserskich. Jeżeli bokser posiada co najmniej dwa pasy mistrzowskie danej kategorii wagowej nazywany jest mistrzem zunifikowanym. Posiadanie wszystkich czterech pasów w danej kategorii oznacza, że bokser jest mistrzem bezdyskusyjnym (obecnie w żadnej kategorii takowego nie ma).

Obrona pasa - mistrz świata po prostu walczy z pretendentem (bokser starający się o pas), a w stawce pojedynku jest jego pas (czasem, mimo że walczy bokser posiadający pas, walka nie ma charakteru mistrzowskiego).

Obrona dobrowolna - mistrz świata wybiera sobie dowolnego rywala z pierwszej 15-tki rankingu stworzonego przez federację, której jest mistrzem i przystępuje do dobrowolnej obrony.

Obrona obowiązkowa - tzw. mandatory. Federacja odgórnie wyznacza rywala dla mistrza, najczęściej jest to bokser sklasifikowany najwyżej w jej rankingu. W WBA nie ma obowiązkowych pretendentów, po prostu dla panującego mistrza (regular lub super champion) pretendentem jest mistrz tymczasowy. Najczęściej mistrz broni obowiązkowo pasa dwa razy do roku (co sześć miesięcy).

Same rankingi federacji są subiektywne, często nie weryfikuje ich wartość sportowa bokserów, tylko układy, czasem nawet korupcja. Nierzadko federacje "hodują" swoich mistrzów, wybierając na ich obowiązkowych pretendentów bokserów bardzo słabych. Na chwilę przed walką ogłasza się nowy ranking (wszystkie federacje aktualizują swoje rankingi co miesiąc) , w którym np. umieszcza się boksera na 8. miejscu i ogłasza się go jednocześnie obowiązkowym pretendentem, mimo że miesiąc wcześniej był on klasyfikowany np. na 50-tej pozycji.

Walka o pas wakujący - jest to pojedynek o pas mistrzowski, w którym żaden z bokserów nie jest jego posiadaczem. Dzieje się tak, jeżeli dotychczasowy mistrz zwakuje pas (zmieni kategorię wagową na inną, zakończy karierę, federacja mu go odbierze np. ze względu na długą przerwę między walkami itd.). Najczęściej o wakujący pas walczą bokserzy z dwóch pierwszych miejsc rankingu danej federacji.

Eliminatory - niejako walki "półfinałowe" o możliwość zaboksowania z mistrzem. Gdy dwaj zawodnicy walczą między sobą, a jednocześnie są wysoko w rankingu danej federacji, to federacja ta może nadać pojedynkowi status eliminatora. Oznacza to, że zwycięzca takiego pojedynku zostaje automatycznie obowiązkowym pretendentem do mistrzowskiego pasa. Federacjami, które przeprowadzają największą ilość eliminatorów to IBF i WBO (jest to ogromny plus tych federacji).

Pas magazynu the Ring - magazyn the Ring to biblia boksu, czasopismo wychodzące już w latach 20-tych XX wieku. Traktowane jest bardzo prestiżowo choć miało swoje wzloty i upadki. The Ring ma swój własny pas mistrzowski i własny ranking w każdej z kategorii wagowych (często można spotkać opinie, że rankingi tego czasopisma są najlepsze). Plusem pasa The Ring jest fakt, że jego posiadacz jest prawie zawsze najlepszym bokserem w danym przedziale wagowym. Wynika to z faktu, że walkę godną pasa, The Ring uznaje tylko walkę posiadacza pasa z numerem 2 w rankingu (czasem z nr 3.). Z tego względu walki o pas The Ring należą do rzadkości, ale ich prestiż rośnie.

EBU - federacja europejska, której mistrz jest oficjalnie mistrzem Europy w boksie zawodowym. Pas ten często jest przepustką do walk o tytuł mistrza świata. Federacja EBU współpracuje blisko z WBC.


Kilka potocznych słów:

Wałek - uznanie werdyktu punktowego jako skandal, rażącą niesprawiedliwość i w ogóle okradzenie ze zwycięstwa jednego z bokserów. Często termin nadużywany (najczęściej można mówić o kontrowersji lub "bliskiej" walce), zarezerwowany naprawdę dla skandalicznych punktacji. Przykładem może być walk Williams - Lara.

Wydrukowana walka - termin powiązany z powyższym. Mówi się tak o pojedynkach, w których z góry wiadomo kto wygra na punkty i jedyną szansą drugie boksera jest zwycięstwo przez nokaut. Sędziowie, którzy skandalicznie punktują walki nazywani się drukarzami (niesławna jest pani C.J. Ross, która np. wypunktowała remis w walce Mayweather - Alvarez).

Meksykański styl walki - Meksyk słynie z bokserów-wojowników, najczęściej swarmerów. Ogólnie bokserzy z tego kraju dbają w pierwszej kolejności o widowiskowy styl walki, jak największą ilość zadawanych ciosów, nie boją się wymian itd. Dopiero w drugiej kolejności interesuje ich zwycięstwo. Bokserzy z Meksyku (ale i innych krajów środkowoamerykańskich) cechują się dużym sercem do walki. Przykładem takowych wojowników są Marco Antonio Barrera, Erik Morales czy Juan Manuel Marquez.

Kubańska szkoła boksu - styl przeciwny do meksykańskiego. Kubańczycy z reguły są lotni na nogach, walczą bardzo ostrożnie i są świetni w defensywie. Przeciętni kibice nie lubią stylu walki "bez walki" przez co pojedynki Kubańczyków nie porywają tłumów.Kubańczycy dysponują wysoką inteligencją ringową i nie dają sobie zrobić krzywdy. Często ten styl nazywa się amatorskim lub olimpijskim, po części dlatego że świetnie się sprawdza w boksie olimpijskim, a po części że Kubańczycy kojarzeni są z dużymi sukcesami w "amatorce". Mistrzami tego stylu są tacy bokserzy jak Guillermo Rigondeaux i Erislandy Lara. (ciekawostka: mówi się, że Kubańczycy ten styl zawdzięczają metodzie trenowania boksu, gdzie przez pierwsze dwa lata młodzi adepci tego sportu na treningach w ogóle nie zdają ciosów tylko skupiają się na obronie, pracy nóg, unikach, balansie i gardzie, ile w tym prawdy - nie wiem).

PPV - pay per view czyli zapłać, aby obejrzeć. Są to pojedynki (a raczej gale) bokserskie, które by obejrzeć w tv należy uiścić dodatkową opłatę (nie są one w podstawowej ramówce danej telewizji). Gale PPV są popularne na amerykańskich stacjach HBO i Showtime, na których antenach walczą najlepsi bokserzy na świecie.

P4P - pound for pound, jest to określenie rankingów "bez podziału na kategorie wagowe". Są to subiektywne ranking ustalające hierarchię między bokserami różnych kategorii. Jako, że w ringu mistrz wagi ciężkiej i półśredniej się nigdy nie spotkają, fani i eksperci porównują ich za pomocą różnych czynników (rekord, resume, forma prezentowana w ostatnich pojedynkach, jakość ostatnich rywali, posiadane pasy mistrzowskie itd.). W rankingu p4p najczęściej znajduje się 10-15 bokserów.

Prime - nalepszy okres w karierze boksera, szczyt jego możliwości. Okres prime jest najlepiej widoczny u bokserów schyłkowych (bliskich zakończenia kariery) lub tych, którzy już skończyli karierę. Wtedy bowiem wyraźnie widać, kiedy dany bokser był w najlepszej formie. Siłą rzeczy prime występuje mniej więcej w środku kariery bokserskiej, po okresie zbierania doświadczenia i rozwoju, a przed spadkiem formy spowodowanym wiekiem, dużą ilością ciężkich walk (tzw. rozbicie), obniżeniem szybkości, siły ciosu itd. Nie ma żelaznej reguły mówiącej o tym jak długo może trwać taki prime, albo w jakim wieku się pojawia. Są bokserzy, których prime był wyśmienity, ale relatywnie krótki (np Mike Tyson, o którym mówi się, że jego prime trwał od momentu zdobycia pasa mistrza świata do pobytu w więzieniu, sam Tyson przyznał, że skończył się po drugiej walce z Holyfieldem). Są bokserzy, których prime trwał bardzo długo (Floyd Mayweather bardzo długo utrzymywał wysoką formę, a nawet teraz będąc past-prime wygrywa walki w przekonującym stylu), a nawet tacy u których można dopatrywać się drugiego prime (czy raczej drugiej młodości, jak np Miguel Cotto, który przegrał w kiepskim stylu z Austinem Troutem, ale odżył w walkach z Rodriguezem i Martinezem).

Past-prime - okres słabszej dyspozycji boksera, który ewidentnie jest słabszy niż w swoim prime. Nie oznacza to jednocześnie, że bokser jest słaby i przegrywa walki (przykład Floyda powyżej) - po prostu jest on słabszy niż był w swojej najlepszej formie.

Bum - bokser o ujemnym bilansie (rekordzie, ma więcej porażek niż zwycięstw). Zawodnik, który służy jako mięso armatnie, na którym buduje się pierwsze zwycięstwa początkujących bokserów. Bumy często przegrywają przez nokaut, nierzadko bez zadanego celnego ciosu.

Journeyman - bokser na telefon. Często ma ujemny rekord, ale nie jest to regułą. Jest to średniak, który najczęściej dysponuje dobrą obroną, niezłą odpornością na ciosy i przyzwoitą techniką. Journeymani walczą ze wschodzącymi gwiazdami i młodymi bokserami, którzy mają za sobą etap wygrywania z bumami. Zadaniem journeymana jest zmuszenie młodego boksera do wysiłku, przeboksowania większej ilości rund (w walkach z bumami ciężko sprawdzić jak bokser radzi sobie kondycyjnie w dłuższej walce). Mimo, że nie sięgają po pasy mistrzowskie, solidni journeymani są cenieni w środowisku bokserskim. Jednocześnie najczęściej nie dysponują silnym ciosem więc nie ma ryzyka, że jednym uderzeniem znokautują wschodzącą gwiazdę.

Prospekt - młody bokser rozpoczynający karierę bokserską. Prospekt zaczyna od walk z bumami, po których następują walki z joruneymanami (teoria, życie czasem pisze inne scenariusze). Czasem prospektami nazywa się także starszych bokserów, którzy z różnych przyczyn (np pobyt w więzieniu albo długa kariera amatorska) zaczęli karierę zawodową.

Cerber - slangowe określenie na boksera, który "pilnuje" dostępu do czołówki danej kategorii wagowej. Są to bokserzy, którzy swoimi walkami odsiewają bokserów bardzo dobrych od przeciętniaków. Jeżeli pokonasz cerbera to możesz aspirować do walk z czołówką czy o pas. Jeśli nie - jesteś średniakiem. Przykładem cerbera w HW był (przynajmniej jeszcze niedawno) Chris Arreola.

Szklanka - określenie boksera (lub jego szczęki) o niskiej odporności na ciosy. Bokserzy ze szklanką często padają na deski (nie jest to równoznaczne z tym, że często przegrywają przed czasem choć oczywiście to też się zdarza). Przykładem szklanki jest np. David Price (waga ciężka).

Puncher - określenie boksera dysponującego silnym ciosem (niekoniecznie musi boksować jako slugger choć najczęściej tak jest). Przysłowie mówi, że "puncher ma zawsze szansę" bo jest w stanie jednym ciosem odmienić pojedynek (np. walka Moorer vs Foreman).

Granitowa szczęka - i inne "skalne" przymiotniki. To bokserzy z ogromną odpornością na ciosy, którzy wytrzymują bardzo dużo ciosów. Przykładami takich bokserów są Mariusz Wach czy Marvin Hagler.