Najlepsi bokserzy Kuby

[Hugo]

Na specjalne życzenie Roya Jonesa Jra poniżej ranking najlepszych 20 bokserów zawodowych Kuby:

1.Guillermo Rigondeaux (waga super kogucia) 
Rigondeaux ma za sobą piękną karierę amatorską, podczas której dwukrotnie był mistrzem olimpijskim i również dwukrotnie mistrzem świata. Jako zawodowiec zadebiutował w 2009 i już w siódmej walce zdobył pas interim WBA. W dziewiątej wywalczył pełnoprawny pas WBA, a dwunasta po zwycięstwie nad Nonito Donaire'em przyniosła mu tytuły WBO i WBA Super. Styl walki Rigondeaux nie wszystkim się podoba, ponieważ jest nieco „skażony” amatorskim boksem, czyli przedkładaniem ilości ciosów nad ich jakość. Kubańczyk doskonale wypada we wszystkich komputerowych statystykach, natomiast część kibiców ma mu za złe, że duża część z nich to leciutkie muśnięcia i obcierki. Rigondeaux jest mańkutem i mistrzem defensywnego technicznego boksu z dystansu.

2.Yuriorkis Gamboa (waga lekka) 
Gamboa ma świetną przeszłość amatorską, a na zawodowym ringu boksuje od 6 lat i jest niepokonany. Jest bokserem kompletnym i trudno znaleźć u niego słaby punkt. Dobrze czuje się walcząc z bliska, jak i na dystans. Imponuje techniką (doskonały balans), szybkością i siłą ciosu. Był mistrzem świata WBA, WBA Super i IBF w piórkowej, miał też pas interim WBA w super piórkowej i taki sam pas zdobył w swym debiucie w wadze lekkiej. Pojedynek z Darleysem Perezem wykazał jednak, że Kubańczyk zawędrował do za wysokiej dla siebie wagi. Gamboa na wagę lekką nie ma ani warunków, ani dostatecznej siły fizycznej. 

3.Richar Abril (waga lekka) 
Abrila prawie wszystko różni od swego w/w bardziej rutynowanego i utytułowanego rodaka. Jest jasnoskóry, nie miał sukcesów w boksie amatorskim, a poza tym jest naturalnym bokserem wagi lekkiej o dobrych warunkach fizycznych (wzrost 175 cm, zasięg 183 cm). Zgodnie z nimi lubi walczyć na dystans, wykorzystując też swoją dobrą technikę (zwłaszcza w obronie). Abril zdobył pas interim WBA w 2011 po zwycięstwie nad Miguelem Acostą. Rok później przegrał z Brandonem Riosem w pojedynku o regularny WBA, ale był to werdykt ewidentnie niesprawiedliwy. Pełnoprawnym mistrzem WBA został więc dopiero w 2013 po wyraźnym zwycięstwie nad Sharifem Bogere. 

4.Erislandy Lara (waga junior średnia) 
Lara to mistrz świata amatorów z 2005, który wśród znawców boksu wzbudza podobne emocje, jak jego rodak Guillermo Rigondeaux. Nie wszystkim podoba się jego przeniesiony z amatorskiego boksu styl nastawiony na ilość, a nie na jakość ciosów. Dobra technika i olbrzymi zasięg 191 cm ułatwiają Larze odnoszenie zdecydowanych zwycięstw w statystykach trafień, ale defensywny styl bywa krytykowany. Lara nie jest zbyt silny fizycznie, ale po dramatycznej walce pokonał w czerwcu 2013 Alfredo Angulo i zdobył pas interim WBA. 

5.Odlanier Solis (waga ciężka)
Jako amator Solis był mistrzem olimpijskim i trzykrotnym mistrzem świata. Jako zawodowcowi w karierze przeszkadza mu spora nadwaga, z którą nie potrafi sobie poradzić. Solis jest niewysoki na wagę ciężką, ale ma długie ręce. Dysponuje dobrą techniką i silnym ciosem. Jest szybki, ale mało ruchliwy. Jego styl to pogranicze boxera i swarmera. Jedyną porażkę poniósł w walce z Witalijem Kliczką.

6.Rances Barthelemy (waga super piórkowa) 
Barthelemy jest interesującym bokserem już z racji samych doskonałych warunków fizycznych (180 cm wzrostu, 185 cm zasięgu). Stosownie do nich jest ewidentnym boxerem. Potrafi bardzo mocno uderzyć, ale jednocześnie bywa nieco miękki wobec wywierających presję rywali. Barthelemy jest niepokonany, ale jego zwycięstwo nad Arashem Usmaneem w eliminatorze IBF było powszechnie kwestionowane. 

7.Umberto Savigne (waga półciężka) 
Savigne był utalentowanym amatorem w latach 1998 – 2000, a po 9 latach rozbratu z boksem powrócił na ring w 2009 jako zawodowiec. Stoczył na nim niewiele walk, ale dał się poznać jako mistrz techniki znakomicie operujący ciosami prostymi. Stylowo walczy na pograniczu boxera i defensywnego sluggera. Poza dość przypadkową wpadką przez ko z Harveyem Jollym, ma w bilansie tylko zwycięstwa, z których najważniejsze było znokautowanie w 2013 brazylijskiego prospekta Jacksona Juniora. 

8.Mike Perez (waga ciężka)
Perez jest jednym z najniższych (183 cm) bokserów w wadze ciężkiej i stosownie do wzrostu walczy jako swarmer. Jest niepokonany, a jego największym sukcesem było zwycięstwo w Prizefighterze w Londynie w 2011. Perez jest szybki i dysponuje bardzo silnym ciosem, ale pod względem techniki wypada nie najlepiej.

9.Yunier Dorticos (waga cruiser)
Dorticos ma wspaniały bilans 15 zwycięstw przed czasem w 15 walkach, z tym że z nikim wartościowym jeszcze nie walczył. Jest jednak jednym z najbardziej perspektywicznych bokserów w wadze cruiser. W jego boksie trudno dopatrzyć się słabych punktów. Zazwyczaj boksuje na dystans, doskonale posługując się przy tym ciosami prostymi, ale nie boi się też wymian w półdystansie.

10.Yunieski Gonzalez (waga półciężka) 
Gonzalez to niepokonany slugger z kopytem w pięści i dobrze wyglądającym bilansem nabitym na kiepskiej klasy rywalach. Trzeba jednak podkreślić niezłą technikę Gonzaleza, a zwłaszcza dobry balans. Gorzej jest z szybkością, a najgorzej z ruchliwością. 

11.Luis Franco (waga piórkowa)
12.Yoandris Salinas (waga super kogucia)
13.Angelo Santana (waga półśrednia)
14.Luis Ortiz (waga ciężka)
15.Yordenis Ugas (waga półśrednia)
16.Yudel Johnson (waga junior średnia)
17.Alexei Collado (waga super piórkowa)
18.Pedro Rodriguez (waga cruiser)
19.Glendy Hernandez (waga ciężka)
20.Yasmany Consuegra (waga ciężka)