Najlepsi bokserzy wagi super piórkowej

[Hugo]

Kategoria super piórkowa jest pierwszą (licząc od dołu) wagą dotkniętą zjawiskiem sztucznego ciągu bokserów w kierunku wagi półśredniej, gdzie boksuje Floyd Mayweather Jr i gdzie wypłacane są bardzo wysokie gaże za walki czołówki. Na razie uczynił to jeden bokser, ale bardzo istotny dla oceny wartości tej kategorii, a mianowicie Yuriorkis Gamboa. Jego przejście do lekkiej sprawiło, iż waga super piórkowa może być uznana za co najwyżej przeciętną. Czołówka jest wyrównana i obszerna, ale wielkich indywidualności brakuje. Zaskakująco duży udział wśród liczących się bokserów mają zawodnicy o predyspozycjach siłowych. Pod względem geograficznym można mówić w tej wadze o dominacji Japończyków, aczkolwiek w szeroko rozumianym zapleczu najwięcej jest bokserów z Ameryki Łacińskiej. Europa, Afryka i Australia reprezentowane są śladowo.

KRÓL

Takashi Uchiyama (Japonia)
Jedynym konkurentem dla Uchiyamy do miana króla wagi super piórkowej był Yuriorkis Gamboa, który przeszedł kategorię wyżej. Uchiyama od 2010 jest mistrzem świata federacji WBA i z konkurentami do tego pasa rozprawia się szybko i boleśnie. Z 8 rywali żaden nie dotrwał do końca regulaminowego czasu walki, a w całej karierze Uchiyamy taka sztuka udała się zaledwie 3 bokserom, którzy skrzyżowali z nim rękawice w ringu. Długoręki (181 cm zasięgu) Japończyk jest oczywiście niepokonany. Boksuje na styku stylów boxera i defensywnego sluggera. Jego ciosy łączą w sobie moc i precyzję, co skutkuje częstymi nokautami po pojedynczym trafieniu.

ŚCISŁA CZOŁÓWKA

Argenis Mendez (Dominikana)
Najlepszy bokser Dominikany jest aktualnym mistrzem świata IBF w super piórkowej. Pierwsze podejście Mendeza do tego tytułu miało miejsce w 2011, ale dominikański Mulat uległ wtedy nieznacznie na punkty ( i problematycznie) Juanowi Carlosowi Salgado. Kolejną szansę dostał w 2013 i tym razem wykorzystał ją w pełni, nokautując Salgado w 4 rundzie. W sierpniu 2013 osiągnął remis w starciu z Arashem Usmaneem. Mendez ma dobre warunki fizyczne (175 cm wzrostu, 180 cm zasięgu) i bardzo ładnie prezentuje się w ringu. Jest szybki i dość silny. Jego styl jest dość niejednoznaczny, ponieważ przejawia inklinacje zarówno do dystansu, jak i półdystansu. Ma nieco dziurawą obronę.

Takashi Miura (Japonia)
Miura jest bokserem zdecydowanie siłowym, a jego największe zalety bokserskie to potężna moc w pięściach i dobra odporność. Można go określić jako ofensywnego sluggera, którego technika i szybkość pozostawiają sporo do życzenia. Pomimo tych braków rywale Miury z reguły prędzej, czy później lądują na deskach. Udało mu się powalić nawet samego Takashiego Uchiyamę w pojedynku o pas WBA w 2011, niemniej jednak walkę tę ostatecznie przegrał przed czasem. W 2013 łupem Miury padł za to pas WBC po rozniesieniu w ringu Gamaliela Diaza. Obronił go też po zaciętej walce z Sergio Thompsonem.

Devis Boschiero (Włochy)
Boschiero jest tylko mistrzem EBU, ale zapewne byłby dzisiaj mistrzem świata WBC, gdyby nie skrzywdzono go w pojedynku z Takahiro Ao w 2011. Jest to jedyna porażka w dorobku bezsprzecznie najlepszego boksera Europy tej kategorii i najlepszego obecnie obok Leonarda Bundu boksera Włoch. Boschiero jest bokserem bardzo szybkim i dobrze wyszkolonym technicznie. Czuje się równie dobrze w dystansie, jak i w półdystansie. Jego popisowa akcja to szybka seria ciosów prostych bitych z bliska.

Roman Martinez (Puerto Rico)
Martinez jest mistrzem świata WBO i ciągnie się za nim nieprzyjemna opinia boksera faworyzowanego przez sędziów, którzy jakoby sprezentowali mu kilka zwycięstw. Sprawa jest kontrowersyjna i nie powinna zupełnie przesłaniać zalet Martineza jako boksera. Jest on bowiem jednym z najbardziej kompletnych zawodników w swojej kategorii, którego wszystkie elementy sztuki bokserskiej stoją na przyzwoitym poziomie. Prezentuje się przy tym bardzo ładnie w ringu, a problematyczne wyniki to w dużej mierze efekt braku dostatecznej koncentracji w końcówkach pojedynków. Martinez w zasadzie jest boxerem, ale zdarza mu się zmieniać styl na swarmera. Jest w posiadaniu pasa WBO od 2009 z tylko jedną przerwą po jedynej w karierze porażce z rąk Ricky'ego Burnsa.

SZEROKA CZOŁÓWKA

Daiki Kaneko (Japonia)
Kaneko jest wyróżniającym się japońskim bokserem młodszego pokolenia. Wprawdzie walczył jedynie w Japonii ze swoimi rodakami, ale w super piórkowej tytuł mistrza Japonii znaczy dużo. Kaneko jest bokserem silnym fizycznie, obdarzonym mocnym ciosem, a przy tym szybkim. Preferuje walkę na dystans, z którego potrafi jednak umiejętnie przejść do ataku w półdystansie.

Will Tomlinson (Australia)
Niepokonany Australijczyk od 3 lat jest mistrzem IBO, ale nie ma na rozkładzie klasowych rywali. Jest bokserem typowo siłowym o poważnych brakach w wyszkoleniu technicznym. Reprezentuje typ sluggera polującego na cios, a przy tym wprowadza do ringu dużo chaosu.

Edner Cherry (USA)
Czarnoskóry Amerykanin ostatnie dwie porażki poniósł w 2007 i 2008 z przeciwnikami, którzy boksują obecnie 3 kategorie wyżej, jak Paul Malignaggi i Timothy Bradley. Cherry jest dobrze wyszkolony technicznie i imponuje zwłaszcza świetnym balansem. Radzi sobie doskonale w walce na dystans, ale często z własnej inicjatywy wybiera półdystans, gdzie idzie mu znacznie gorzej.

Jomthong Chuwatana (Tajlandia)
Jomthong jest uznanym mistrzem muay Thai, który postanowił spróbować swoich sił również w boksie. Już w swojej 5 walce zdobył ceniony pas OPBF, którego potem z powodzeniem bronił przeciwko znanemu Ronaldowi Pontillasowi. Młody Taj jest wysoki na tę kategorię (175 cm) i boksuje z odwrotnej pozycji. Popełnia ten sam błąd, co Cherry, często skracając dystans wbrew predyspozycjom do stylu boxera.

Juan Carlos Salgado (Meksyk)
Salgado powszechnie uważany jest za najlepszego super piórkowego w Meksyku. Do niedawna był posiadaczem pasa IBF, ale został znokautowany przez Argenisa Mendeza. Wcześniej przegrał też przed czasem z Takashim Uchiyamą. Na koncie ma natomiast zwycięstwa nad tak znanymi bokserami, jak Jorge Linares (ko 1 runda), Martin Honorio i Jonathan Victor Barros. Jest umiarkowanym swarmerem, boksującym nieco chaotycznie.

Rances Barthelemy (Kuba)
Kubańczyk jest interesującym bokserem już z racji samych doskonałych warunków fizycznych (180 cm wzrostu, 185 cm zasięgu). Stosownie do nich jest ewidentnym boxerem. Potrafi bardzo mocno uderzyć, ale jednocześnie bywa nieco miękki wobec wywierających presję rywali. Barthelemy jest niepokonany, ale jego zwycięstwo nad Arashem Usmaneem w eliminatorze IBF było powszechnie kwestionowane do tego stopnia, że ostatecznie prawo walki o ten mistzrowski pas przyznano jednak Kandyjczykowi.

Sergio Thompson (Meksyk)
Thompson przypomina stylem walki swojego rodaka Ponce De Leona sklasyfikowanego kategorię niżej. Idzie do przodu i wywiera presję na rywalu nie po to, żeby z nim wygrać na punkty, ale żeby znokautować. Jest ofensywnym sluggerem o kiepskiej szybkości i technice, ale piorunującym uderzeniu. Thompson boksuje na przemian w super piórkowej i lekkiej. W sierpniu 2013 zmierzył się z Takashim Miurą w starciu o pas WBC i uległ po bardzo zaciętej walce.

Juan Carlos Burgos (Meksyk)
Obdarzony dobrymi warunkami fizycznymi Burgos walczy w stylu boxera, z tym że w odmianie latynoskiej, która polega m.in. na kontrowaniu ciosami sierpowymi. Pokonał cały szereg uznanych rywali zanim dobił się do walki z Romanem Martinezem o pas IBF. Sędziowie wypunktowali w niej remis, który powszechnie uznano za krzywdzący dla Burgosa. Niestety, w kolejnej walce Meksykanin nie potwierdził formy, zaledwie remisując ze znacznie niżej notowanym Yakubu Amidu.

Edgar Puerta (Meksyk)
Ten rutynowany bokser zaczynał karierę w wadze lekkiej, skąd przeszedł do super piórkowej. Reprezentuje typowo latynoski sposób walki, ofensywny lecz nieco chaotyczny. Technika Puerty jest daleka od doskonałości, ale za to jego siła fizyczna może zaimponować. Ma on wysoki procent zwycięstw przed czasem.

Michael Farenas (Filipiny)
Najlepszy Filipińczyk w tej kategorii rzadko przegrywa, natomiast często wygrywa przed czasem. Farenas jest doświadczonym bokserem, który dwukrotnie stawał do walki o mistrzowskie pasy. Pojedynek z Takashim Uchiyamą o pas WBA zakończył się technicznym remisem na skutek kontuzji, natomiast z Yuriorkisem Gamboą walkę o interim WBA przegrał wyraźnie na punkty. Farenas jest mańkutem, który boksuje w niejednoznaczny stylowo, dość chaotyczny sposób.

Gary Russell Jr (USA)
Młody niepokonany Gary Russell Jr zdaniem wielu jest materiałem na przyszłego mistrza świata. Jest dobrze wyszkolony technicznie, bardzo szybki i jako boxer dobrze sobie radzi z siłowymi przeciwnikami, od których roi się w super piórkowej. Amerykański mańkut ma jednak poważny mankament, a mianowicie słabe warunki fizyczne, a zwłaszcza bardzo krótkie (155 cm) ręce.

Arash Usmanee (Kanada)
O tym Kanadyjczyku afgańskiego pochodzenia zrobiło się głośno po jego walce z Rancesem Barthelemy. W jej pierwszej części dominował wysoki Kubańczyk, ale w drugiej Usmanee przełamał rywala, uzyskał przewagę i powinien odnieść zwycięstwo. Sędziowie orzekli inaczej, ale ostatecznie to jednak Usmanee zmierzył się o pas IBF z Argenisem Mendezem i zremisował. Usmanee reprezentuje typ na pograniczu swarmera i ofensywnego sluggera.

Bryan Vasquez (Kostaryka)
25-letni Vasquez ma za sobą kilka zwycięskich pojedynków z dobrej klasy rywalami, a nawet walkę o pas WBA z Takashim Uchiyamą, w której dotrwał do 8 rundy (jedyna porażka Vasqueza). Kostarykańczyk pod względem stylu jest ofensywnym sluggerem, boksuje dość chaotycznie i ma luki w obronie.

Dante Jardon (Meksyk)
Jardon to ringowy zabijaka, który z każdym idzie na wojnę, po to by go znokautować. Na ogół mu się to udaje, chociaż zanotował przykrą wpadkę z Kyoheim Tamakoshim. W bilansie Jardona figurują głównie zwycięstwa nad bumami, ale w ostatnim czasie pokonał on także rywali z lepszej półki: Miguela Romana, Adriana Verdugo i Gamaliela Diaza.

BOKSERZY PERSPEKTYWICZNI

Jose Felix Jr (Meksyk)
21-letni Meksykanin ma za sobą sporą na ten wiek ilość walk, w których nigdy nie przegrał, a zdecydowaną większość wygrał przed czasem. Rywale byli jednak w najlepszym wypadku przeciętniakami. Felix jest bokserem dystansowym i defensywnym (boxer/slugger).

Xolisani Ndongeni (RPA)
Wysoki szczupły 22-latek z plemienia Xhosa ma za sobą dopiero 10 walk, ale po zwycięstwie nad rutynowanym Godfreyem Nzimande uważany jest za najlepszego boksera swojej kategorii w RPA. Jest dobrze wyszkolony technicznie i lubi boksować na dystans.

Miguel Berchelt (Meksyk)
Długoręki (180 cm zasięgu) chłopak z półwyspu Jukatan ma jeszcze bardzo poważne braki techniczne, ale sieje w ringu popłoch. W ostatnich 7 walkach tylko raz musiał walczyć dłużej niż 2 rundy, a jego rywale nie byli kompletnymi bumami. Berchelt stylowo jest na pograniczu boxera i sluggera.