ADONIS STEVENSON - BADOU JACK 19 MAJA W KANADZIE

[fext]

W zawodowym boksie sytuacje, w których aktualny mistrz wybiera słabszych lub bardziej mu odpowiadających przeciwników to sprawa normalna i moim zdaniem (o czym za chwilę) całkiem pożyteczna. Jakby nie było, jest to sport niebezpieczny. Obrywa się po głowie, często bardzo mocno, pojawiają się też inne kontuzje. Zawodnicy ryzykują wiele, żeby dostać się na szczyt, ale kiedy już się na nim znajdą, całkowicie po ludzku nie chce im się nadstawiać karku, szczególnie gdy pod względem finansowym nie ma aż takiej różnicy pomiędzy pretendentami "bardzo groźnymi" a przysłowiowymi ogórasami. Nie mówiąc nawet o tym, że czasem warto się oszczędzać, żeby w odpowiednim momencie zgarnąć główną wygraną.

Jak w przypadku wspomnianego już Wildera. Facet obijał przeciętniaków do ostatecznego bólu (kibiców), później raz zaryzykował z Ortizem i teraz stoi przed szansą wypłaty, która ma szansę przewyższyć nie tylko to, co dotychczas zarobił ale i to, co mógłby zarobić, gdyby wybierał przeciwników trudniejszych (i ich również pokonał). Nie mówiąc już o tym, że mistrzowie decydując się na przeciwników teoretycznie słabych mogą nieźle się naciąć, co jest autentycznie piękne.

W ten sposób z desek zeskrobywano Trojanowskiego, który w celu "podtrzymania aktywności" przed lukratywną unifikacją z Crawfordem wziął sobie jako domyślny worek do boksowania Juliusa Indongo. Podobny los spotkał Hucka w walce z Głowackim (przed walką organizacja nie wykonała nawet pasa z imieniem Polaka, taka była pewna jego porażki). Nie dotyczy to zresztą wyłącznie walk mistrzowskich. Niekłamaną konsternację satrapy Kadyrowa wywołała porażka Manuela Charra, wykatapultowanego z ringu przez lżejszego o 16 kilo cruisera Briedisa, z kolei polskiej widowni opadły szczęki po tym, kiedy "przeciwnik na podtrzymanie aktywności" Smith zgrabnie udupił "księcia przyjmowania na twarz". I tak dalej