Krzysztof Włodarczyk

[Gogolius]

Wywiad z Krzysztofem:

Wszystko u pana wreszcie dobrze?

- Dobrze, chociaż... zawsze coś nie gra. Generalnie jednak standard, nie narzekam.

Wspominał pan ostatnio, że w sparingach przed walką z Gevorem nie wypada pan za dobrze.

- Nie będę tego już komentował. Raz jest lepiej, innym razem gorzej i tyle. Średnia jest jednak niezła.

Średnia, jak na pana wiek?

- O, to dobre, ktoś mnie tu prowokuje! Ale tak serio, ostatnio Władimir Kliczko mówił, że wiek to tylko liczba. Wszystko zależy jednak od tego, co mamy w głowie. Można posadzić 40-latka w bujanym fotelu i zrobić z niego dziadziusia. Można też jednak mieć sześć dych na karku i dalej świetnie się czuć, uprawiać ciekawe sporty, nawet te ekstremalne.

Kliczko mówi, że liczba to wiek, ale i tak przegrał z Anthonym Joshuą.

- Dostał w łeb z powodu chwili nieuwagi. Poza tym, dali z Joshuą świetną walkę, obaj byli w tej wojnie na deskach. Któryś musiał przegrać, bo tak to działa. Ktoś mi ostatnio powiedział: „To tylko sport. Wyjdź i zrób to, co potrafisz najlepiej. Jeśli wygrasz, super, ale po porażce świat też się nie skończy”. Wiadomo, chcę wygrywać, bo jestem ambitny. Zwycięstwa dają mi też możliwość życia na dobrym poziomie, więc za każdym razem chciałbym schodzić z ringu z uniesionymi rękoma. Teraz trenuję tak dobrze, jak potrafię i idę do ringu w Poznaniu, żeby zostać zwycięzcą.

Mówi pan, że chodzi o to, żeby dać z siebie wszystko. A pan jeszcze może dawać z siebie tak dużo, jak kiedyś?

- Tak... Myślę, że tak.

A gdy słyszy pan, że starcie z Gevorem, to walka ostatniej szansy?

- To nie tak. Zresztą, niby dlaczego?

Bo po porażce będzie trudno znowu dopchać się do walk o mistrzowskie pasy.

- Jeśli tak stawiamy sprawę, to rzeczywiście coś w tym jest. Tak troszeczkę, w pewnym sensie... No dobra, to prawda. Ale dlaczego ciągle słucham o tych ostatnich szansach? Ja chcę boksować i tyle. Wiecie, dlaczego Andrzej Gołota ciągle wracał? Bo bardzo tęsknił za ringiem, bo było mu przykro, gdy wszystko, co się wokół niego działo, nagle ucichło.

Pan też lubi, jak coś się wokół dzieje.

- Takie już jest to moje życie.

Jakby pan nie lubił szumu, to nie poszedłby do "Roastu", gdzie grupa celebrytów pana obrażała dla żartu.

- Ale ja nie odbierałem tego, jako okazji do robienia szumu wokół siebie! W zasadzie nawet nie zdawałem sobie z tego sprawy. Poszedłem dla śmiechu. Obejrzałem kilka takich programów, po czym uznałem, że fajnie będzie zaprosić przyjaciół i trochę pożartować.

Żartowali głównie z tego, że jest pan alimenciarzem i seksoholikiem. Kupa śmiechu.

- A ja się dobrze bawiłem, naprawdę. Jechali po mnie, wiadomo. Ja z kolei się odgryzałem, ale taka jest formuła tego programu. Zresztą, wszyscy się z siebie śmiali.

Patrzyłem na pana i pomyślałem, że Krzysiek Włodarczyk, którego znam, to w sumie łatwy cel. Mógłbym powbijać masę szpilek bez wcześniejszego przygotowania.

- O, znowu się panu udało mnie rozbawić. Cóż, to prawda. Byłem gotowy na wszystko, co usłyszałem, nic mnie jakoś bardzo nie zaskoczyło.

Wiele razy rozmawialiśmy i często wracał temat dorastania. Jest pan wreszcie dorosły?

- Coś mi się zdaje, że mężczyzna jest całe życie dzieckiem. Tyle że zmienia zabawki.

To czym się teraz pan bawi?

- Mam fajne autko, ma 300 koni mechanicznych! Zasuwa jak wściekłe i w sumie nie pali jakoś dużo. Niezła zabawa! No lubię szybko jeździć, kiedy są ku temu odpowiednie warunki. Kocham adrenalinę. Przyjdzie lato i wsiądę na motocykl. Marzę o kitesurfingu i tego też spróbuję. A tak całkiem serio, bo pewnie cały czas rozmawiamy o poważnym życiu, to buduję swoją przyszłość, ale nie chcę tego rozwijać.

Nie chce pan o tym mówić, a wszędzie można przeczytać, że się pan rozwiódł z żoną Małgorzatą, że ma drugie dziecko, którego matka walczy z panem w sądzie o pieniądze i tak dalej.

- Nie było jeszcze sprawy rozwodowej, ale... lada chwila będzie. Czytałem też gdzieś tekst zdziwionego dziennikarza, że ciągle mieszkam z żoną, choć się rozstajemy. A co, mamy się bić, albo wyrzucać sobie rzeczy przed drzwi? Oczywiście, że nadal mieszkamy razem, a dlaczego nie? Za jakiś czas to się zmieni, ale na razie jest w porządku. Od półtora roku nic nas z Gosią nie łączy, w sensie bycia parą, ale świetnie się dogadujemy i szanujemy, choć każde z nas ma swoje życie.

Podobno zaczął pan odprowadzać też córkę do przedszkola.

- Fakt, byłem z małą kilka razy. Fajne doświadczenie. Ostatnio nawet Zuzia się o mnie pytała, tak mi mówiła jej mama.

Nie żałuje pan, że zaczął układać życie trochę późno?

- Na układanie życia nigdy nie jest za późno.

Pana życie wiąże się z karierą sportową, a ta nie trwa wiecznie.

- Sport to mój styl i sposób na życie. To moja praca. I jeszcze trochę popracuję. Powalczę co najmniej do czterdziestki. Jeśli wtedy będę się nadal dobrze czuł, nie zejdę z ringu. Trzeba jednak poczekać na to, co się jeszcze wydarzy.

Skoro daje pan sobie jeszcze kilka lat, to może faktycznie trafi się jakieś starcie o pas i dobre pieniądze.

- Spokojnie, będzie jeszcze szansa. Po to zresztą cały czas ostro pracuję. Ciągle niczego nie straciłem, mam szybkość, refleks i umiejętności. Proszę napisać, że "Diablo" jeszcze się nie skończył. I że wracam autostradą na szczyt. Tylko na lewym pasie cały czas blokują mi drogę jakieś głąby, które powinny być na prawym, bo jeżdżą za wolno. Zresztą, tak jest nie tylko w boksie, ale w całym moim życiu. Ale ja i tak ciągle mam marzenia i cele. Chcę poukładać swoje życie, spotkać kogoś, z kim stworzę fajną parę, a później mieć kolejne dziecko. Nie idę na żaden rekord, ale trójka pociech to fajna liczba. Mój syn Czarek ma dzisiaj 14 lat, córka jest sporo młodsza, więc układa się idealnie. W każdym razie chciałbym tego bardzo. Za to, co panu teraz mówię, znowu spotka mnie hejt i usłyszę, żebym zajął się swoją dwójką, ale co mnie to obchodzi? Robię swoje, pracuję, trenuję, żyję. Najważniejsze, żebym ja i moi najbliżsi się tym wszystkim cieszyli. Marudy, które siedzą przed klawiaturą i klepią komentarze, bo nie mają nic innego do roboty, mnie nie interesują.

Rozmawiał: Kamil Wolnicki

Za: "Przegląd Sportowy"