Najlepsi bokserzy wagi ciężkiej

[Hugo]

Waga ciężka od początku istnienia zawodowego boksu uważana jest za kategorię królewską, a jej mistrzowie nazywani są mistrzami wszechwag. Na przestrzeni dziejów wielu championów kategorii lżejszych (np. Stanley Ketchel, Georges Carpentier) rzucało wyzwanie mistrzom wagi ciężkiej, lecz ci zawsze wychodzili z takich zmagań obronną ręką. Jedyny wyjątek to zwycięstwo Roya Jonesa Juniora w 2003 nad Johnem Ruizem, jednym z najsłabszych mistrzów świata wagi ciężkiej w historii. Przez cały wiek XX w wadze ciężkiej dominowali bokserzy USA. Kiedy więc najpierw Lennox Lewis, a potem bracie Kliczko poodbierali Amerykanom mistrzowskie tytuły, w USA zapanowała konsternacja, która trwa do dziś. Nie mogąc się pogodzić ze stanem rzeczy, amerykańskie media rozpoczęły kampanię dezawuowania wagi ciężkiej. Ogłoszono, że jest ona nudna, że poziom jej jest niski, a „prawdziwie wartościowi mistrzowie” boksują w półśredniej. Oczywiście długoletnie panowanie braci Kliczko odebrało trochę emocji królewskiej kategorii, ale dzisiaj coraz bardziej nurtujące staje się pytanie: kto po Kliczkach? Kandydatów do mistrzowskich pasów jest wielu. Reprezentują oni różne kontynenty i kraje, mają diametralnie odmienne warunki fizyczne i style walki.

KRÓL

Władimir Kliczko (Ukraina)
Jeszcze rok, dwa lata temu można by się mocno zastanawiać, którego z ukraińskich fenomenów ustawić na pierwszej pozycji. To starszy z braci, Witalij zawsze uchodził z boksera pewniejszego, solidniejszego oraz silniejszego fizycznie i psychicznie. Jednak po przekroczeniu 40. pojawiły się u niego wyraźne objawy schyłkowości. Jednocześnie Władimir osiągnął poziom najwyższy w swojej karierze. Po dawnych słabościach, jak szklana szczęka, czy kiepska psychika śladu nie pozostało, a kolejnym rywalom młodszy Kliczko udowadnia po kolei, że dzieli ich od niego różnica dwóch klas. Na dziś dzień panowanie Władimira Kliczki wydaje się niezagrożone. Jest on bokserem o doskonałej technice zarówno w obronie, jak i w ataku, bardzo szybkim na wagę ciężką i posiada piorunujące, a jednocześnie bardzo precyzyjne uderzenie, dzięki czemu z reguły jeden celny cios w punkt oznacza znokautowanie rywala. Władimir Kliczko boksuje na dystans, wykorzystując swoje znakomite warunki fizyczne. Posiada pasy mistrzowskie WBA Super, WBO, IBF i IBO.

ŚCISŁA CZOŁÓWKA

Witalij Kliczko (Ukraina)
Witalij zawsze ustępował młodszemu bratu umiejętnościami technicznymi, jednocześnie przewyższając go siłą fizyczną i psychiczną. Dlatego on zawsze brał na siebie starcia z niebezpiecznie bijącymi osiłkami, pozostawiając Władimirowi pozostałych. Jednak w pojedynkach w 2012 z Dereckiem Chisorą i Manuelem Charrem jego forma była daleka od tej, do której nas przyzwyczaił. Witalij wykazywał braki kondycyjne i kiepsko wyczuwał dystans. Zaangażował się też w politykę i nie wiadomo, czy i kiedy zobaczymy go jeszcze w ringu. Starszy Kliczko prezentuje inny styl od brata. Jest kontrbokserem prowokującym przeciwników do ataku nisko opuszczonymi rękoma. Bije bardzo mocno, ale mało precyzyjnie, więc nokautuje raczej po kumulacji, niż pojedynczym ciosem. Jest mistrzem świata WBC.

David Haye (Wielka Brytania)
Brytyjczyk z korzeniami na Jamajce ma w zasadzie warunki fizyczne cruisera, ale po zdominowaniu tej kategorii wagowej (pasy mistrzowskie WBA Super, WBC i WBO) zaplanował sobie podbój królewskiej kategorii. Zdobył pas WBA na Nikołaju Wałujewie, ale w unifikacyjnym pojedynku z Władimirem Kliczko miał niewiele do powiedzenia. Haye ma długie ręce (zasięg 198 cm), jest bardzo szybki i znakomity technicznie (szczególnie imponujący balans). Dysponuje przy tym bardzo mocnym uderzeniem. Jedynym nieco gorszym elementem jest odporność na ciosy. Haye jest boxerem, który z dystansu umiejętnie potrafi przejść do szybkich serii w półdystansie.

Kubrat Pulew (Bułgaria)
Bułgar ma za sobą długą i udaną karierę amatorską, a na zawodowym ringu jest na razie niepokonany. Po serii wartościowych zwycięstw (nad Aleksandrem Dimitrenką, Aleksandrem Ustinowem i Tonym Thompsonem) wywalczył sobie status oficjalnego pretendenta do pasa IBF. Pulew ma niezłe warunki fizyczne i trudno u niego dopatrzyć się słabych punktów. Wprawdzie jego siła ciosu nie jest imponująca na wagę ciężką, ale z powodzeniem rekompensują to znakomita kondycja i doskonała odporność. Pod względem stylu Pulewa można uznać za boxera.

Aleksander Powietkin (Rosja)
Amatorskie sukcesy Powietkina (mistrz olimpijski, mistrz świata, dwukrotny mistrz Europy) z góry predestynowały go do udanej kariery na zawodowstwie. Jednak ta nie przebiegała zbyt efektownie, mimo zachowania przez Rosjanina bilansu nie skażonego porażką. Powietkin jest mistrzem świata WBA, jednak jest to tytuł sztuczny wobec posiadania pasa WBA Super przez Władimira Kliczkę. Dopiero starcie z ukraińskim championem zweryfikuje jego prawdziwą wartość. Powietkin jest bokserem dość kompletnym, chociaż jego warunki fizyczne w wadze ciężkiej nie imponują. Stylowo boksuje na pograniczu boxera i swarmera.

Bermane Stiverne (Kanada)
Nieoczekiwane zwycięstwo nad Chrisem Arreolą przyniosło Kanadyjczykowi rodem z Haiti pas WBC Silver i teoretyczne prawo do walki z Witalijem Kliczką o pas WBC. Stiverne jest niezbyt wysoki na wagę ciężką, ale ma bardzo długie ręce (zasięg 203 cm). Jest bardzo silny fizycznie i dysponuje jednym z najmocniejszych uderzeń na świecie. Dużo gorzej wypada pod wzgledem techniki i szybkości. Jest ofensywnym sluggerem.

SZEROKA CZOŁÓWKA

Tomasz Adamek (Polska)
W przeszłości Adamek był mistrzem świata WBC w półciężkiej i IBF w cruiser. Na wagę cięzką jego warunki fizyczne są zbyt słabe, co potwierdziła dotkliwa porażka z Witalijem Kliczką w starciu o pas WBC. Jednak w pozostałych swoich walkach w kategorii ciężkiej Polak jest skuteczny, nadrabiając niedostatek siły fizycznej szybkością i techniką. Stylowo Adamkowi pasuje walka na dystans, aczkolwiek w wadze ciężkiej z konieczności częściowo stał się swarmerem.

Tyson Fury (Wielka Brytania)
Fury pochodzi z grupy Irish Travellers z rodziny o bogatych tradycjach bokserskich. Jest jednym z najwyższych współczesnych bokserów (wzrost 206 cm) i potrafi wykorzystać ten atut. Jak na swoje warunki fizyczne jest bardzo szybki i ruchliwy. Stylowo walczy na pograniczu boxera i defensywnego sluggera. Nie ma ewidentnie słabych punktów za wyjątkiem skłonności do pajacowania w ringu. Fury jest bokserem młodym o bardzo dużym potencjale rozwojowym.

Tony Thompson (USA)
Amerykański weteran o bardzo dobrych warunkach fizycznych (wzrost 196 cm, zasięg 207 cm) jest bokserem bardzo solidnym. W czasie swej długoletniej kariery przegrał tylko dwukrotnie przed czasem z Władimirem Kliczką, raz na punkty z Kubratem Pulewem i raz przypadkowo w młodości. Odnióśł natomiast wiele wartościowych zwycięstw, w tym niedawne dwa efektowne zwycięstwa przez nokaut nad brytyjskim olbrzymem Davidem Price'em. Thompson jest dość uniwersalnym bokserem walczącym na styku stylów boxera i sluggera.

Robert Helenius (Finlandia)
Boksujący w barwach Finlandii Szwed w ostatnim czasie trapiony jest przez kontuzje, które postawiły pod znakiem zapytania jego ciekawie rozwijającą się karierę. Helenius ma 200 cm wzrostu i pomimo kiepskiej muskulatury jest bardzo silny fizycznie. Jego słabszymi stronami są technika w obronie i nie najlepsza szybkość. Helenius walczy na pograniczu stylów boxera i defensywnego sluggera. Jest niepokonany, aczkolwiek jego zwycięstwo nad Dereckiem Chisorą było bardzo problematyczne.

Odlanier Solis (Kuba)
Jako amator Solis był mistrzem olimpijskim i trzykrotnym mistrzem świata. Jako zawodowcowi w karierze przeszkadza mu spora nadwaga, z którą nie potrafi sobie poradzić. Solis jest niewysoki na wagę ciężką, ale ma długie ręce. Dysponuje dobrą techniką i silnym ciosem. Jest szybki, ale mało ruchliwy. Jego styl to pogranicze boxera i swarmera. Jedyną porażkę poniósł w walce z Witalijem Kliczką.

Dereck Chisora (Wielka Brytania)
Urodzony w Zimbabwe Chisora jest jedną z najbarwniejszych postaci współczesnej wagi ciężkiej. Zgodnie z warunkami fizycznymi (niewysoki, potężnie zbudowany) Brytyjczyk boksuje jako swarmer. Jest szybki, ruchliwy i bojowy, aczkolwiek jego siła uderzenia jest dość przeciętna. Zanotował już 4 porażki, ale wyłącznie z bardzo silnymi rywalami.

Deontay Wilder (USA)
Brązowy medalista olimpijski z Pekinu uważany jest za największą obok Bryanta Jenningsa nadzieję USA w wadze ciężkiej. Wilder imponuje warunkami fizycznymi (201 cm wzrostu, 213 cm zasięgu) i wręcz posągową budową. Dysponuje piorunującym ciosem i żaden z jego rywali nie przetrwał 4 rund. Jednak co do jego szybkości i techniki można mieć duże zastrzeżenia, podobnie jak do tendencji zadawania uderzeń w tył głowy. Wilder jest typowym sluggerem.

Wiaczesław Głazkow (Ukraina)
Rosjanin w barwach Ukrainy jest jednym z najlepiej technicznie wyszkolonych bokserów obecnej wagi ciężkiej. Jest bokserem dystansowym o bardzo eleganckiej sylwetce. Głazkow jest też szybki, ale przeciętne warunki fizyczne i siła nie pozwalają widzieć w nim następcy Kliczków. Reprezentant Ukrainy jest niepokonany na zawodowym ringu, chociaż remis z Malikiem Scottem był dla niego dość szczęśliwym werdyktem.

Johnathon Banks (USA)
Banks to kolejny cruiser boksujący w wadze ciężkiej z motywacji finansowej. Nie ma ewidentnie słabych punktów, ale prezentuje duże wahania formy. Jest bokserem dystansowym o sporych umiejętnościach technicznych.

Carlos Takam (Kamerun)
Najlepszy ciężki Afryki zdobył miejsce w czołówce wagi ciężkiej po zwycięstwie przed czasem odniesionym nad Michaelem Grantem. Takam jest ofensywnym sluggerem obdarzonym silnym uderzeniem, ale wolnym i technicznie kiepsko wyszkolonym.

Francesco Pianeta (Włochy)
Włoch zanotował jedyną przegraną (TKO 6 runda) w starciu z Władimirem Kliczką. Jest bokserem o dobrych warunkach fizycznych, niezłej technice i szybkości, ale zbyt słabym fizycznie, by marzyć o większych sukcesach w wadze ciężkiej. Pod względem stylu Pianeta jest boxerem.

Manuel Charr (Niemcy)
Pochodzący z Syrii niemiecki bokser jest typowym osiłkiem bazującym na sile fizycznej i boksującym jako ofensywny slugger. Charr wypada kiepsko pod względem szybkości i umiejętności technicznych, a nawet kondycji. Jedyną porażkę poniósł w pojedynku z Witalijem Kliczką, ale liczne i efektowne zwycięstwa to efekt starć z bumami i journeymanami.

Denis Bojcow (Rosja)
Bojcow jest niski (185 cm wzrostu) na wagę ciężką, ale pomimo tego jest ewidentnym bokserem dystansowym. Jest szybki i dobrze wyszkolony technicznie, a przy tym dysponuje mocnym ciosem, czego efektem jest wysoki wskaźnik nokautów. Bojcow jest niepokonany, ale ma na rozkładzie kiepskiej jakości rywali. Unika przy tym od lat wszelkich poważniejszych wyzwań.

Chris Arreola (USA)
Niezwykle popularny wśród swoich ziomków Amerykanin meksykańskiego pochodzenia od wielu lat ma stabilne miejsce w czołówce wagi ciężkiej. Jego główna zaleta to to siła fizyczna przekładająca się na siłę ciosu i odporność. Arreola jest bojowym swarmerem, nie cofającym się przed żadnym przeciwnikiem. Przegrał jedynie 3 walki: przed czasem z Witalijem Kliczką oraz na punkty z Tomaszem Adamkiem i Bermane'em Stiverne'em. We wrześniu 2013 już w 1 rundzie znokautował Setha Mitchella.

Amir Mansour (USA)
Mansour pod wieloma względami przypomina mistrza wagi półciężkiej Bernarda Hopkinsa. Przede wszystkim wzrostem (185 cm), łysiną i sylwetką, a także długowiecznością i opóźnieniem kariery spowodowanym odsiadką w więzieniu. W przypadku Mansoura przerwa w boksowaniu trwała aż 9 lat. Mansour jest niepokonany i ma na rozkładzie paru solidnych journeymanów. Boksuje jako ofensywny slugger.

Bryant Jennings (USA)
Niepokonany Jennings jest uważany za największą, obok Deontaya Wildera nadzieję USA w wadze ciężkiej. Amerykanin jest dość niski (188 cm), ale ma imponujący zasięg 213 cm. Preferuje walkę na dystans i jest dobrze wyszkolony technicznie. Nie ma jednak zbyt silnego ciosu, a i jego odporność wzbudza obawy.

Mariusz Wach (Polska)
Dwumetrowy Wach to typowy slugger, opierający swój boks o siłę ciosu i odporność. Technika i szybkość nie są jego mocnymi stronami. Polak odniósł szereg zwycięstw nad bumami i średniakami, ale w pojedynku z Władimirem Kliczką zebrał tęgie lanie, chociaż wytrwał 12 rund bez nokdaunu.

Lucas Browne (Australia)
Niepokonany Australijczyk to były rugbista. Jego dotychczasowym największym osiągnięciem było zwycięstwo przed czasem nad Travisem Walkerem. Browne to dystansowy slugger prowokujący rywali do ataku nisko opuszczonymi rękoma. Dzieki szybkim rękom jest groźny w ataku, ale ma słabą obronę i dużo inkasuje.

Steve Cunningham (USA)
Cunningham to kolejny utytułowany (wieloletni mistrz IBF) cruiser próbujący szczęścia w wadze ciężkiej, w której mimo porażek z Tomaszem Adamkiem i Tysonem Furym zebrał dobre recenzje. Cunningham ma bardzo długie ręce (zasięg 208 cm), jest szybki i dobry technicznie, ale słaby fizycznie pomimo wspaniałej muskulatury. Stylowo jest boxerem.

Franklin Lawrence (USA)
Lawrence późno rozpoczął karierę i jak na zaawansowanego wiekowo zawodnika ma mało stoczonych walk. Bywa przy tym unikany przez rywali, lecz i tak w dorobku ma kilka wartościowych zwycięstw. Amerykanin jest jednym z nielicznych typowych swarmerów w dzisiejszej wadze ciężkiej. Jest silny fizycznie, ale nieco chaotyczny w ringu. Bywa, że gubi się w obronie.

Magomed Abdusalamow (Rosja)
Ten Dargjczyk z Dagestanu podejrzewany jest o najsilniejszy cios ze wszystkich współczesnych bokserów. Obok Rachima Czachkijewa z wagi cruiser jest najbardziej znanym przedstawicielem osiłków kaukaskich, którzy charakteryzują się niezłomną wiarą w siłę sprawczą mocnych ciosów bez oglądania się na resztę. Abdusalamow ma kiepskie umiejętności techniczne i do tego jest wolny, co jednak na razie nie przeszkadza mu pokonywać wszystkich rywali przed czasem. Jest ofensywnym sluggerem, który bije byle jak i byle gdzie, ale jest skuteczny.

Mike Perez (Kuba)
Kubańczyk jest jednym z najniższych (183 cm) bokserów w wadze ciężkiej i stosownie do wzrostu walczy jako swarmer. Jest niepokonany, a jego największym sukcesem było zwycięstwo w Prizefighterze w Londynie w 2011. Perez jest szybki i dysponuje bardzo silnym ciosem, ale pod względem techniki wypada nie najlepiej.

Kevin Johnson (USA)
Johnson to bokser solidny, chociaż mało błyskotliwy. Jest silny fizycznie i bardzo odporny (wytrzymał 12 rund z Witalijem Kliczką), ale wolny i technicznie dość ograniczony. Jego zaletą są długie ręce (zasięg 208 cm). Stylowo mało wyrazisty.

Luis Ortiz (Kuba)
Podobnie do Mike'a Pereza, jego starszy rodak jest również niepokonany na zawodowym ringu. Trzeba jednak zauważyć, że Ortiz nie miał dotąd do czynienia z trudnymi przeciwnikami. Kubańczyk boksuje wybitnie siłowo, starając się znokautować rywali. Jest wolny i nie ma dobrej techniki.

Tor Hamer (USA)
Zwycięstwo w londyńskim Prizefighterze w 2012 spowodowało, że Hamera zaczęto postrzegać jako obiecującego boksera, jednak porażka w kiepskim stylu z rąk Wiaczesława Głazkowa ostudziła te nadzieje. Niewysoki (188 cm) bokser USA boksuje na pograniczu stylów boxera i swarmera. W walce z Głazkowem zawiodły go odporność i kondycja, ale inne elementy sztuki bokserskiej ma na przyzwoitym poziomie.

BOKSERZY PERSPEKTYWICZNI

Artur Szpilka (Polska)
Niepokonany Szpilka ma w dorobku zwycięstwa nad takimi bokserami, jak Gonzalo Omar Basile, Jameel McCline, Brian Minto i Mike Mollo. Jego największym atutem jest szybkość poparta niezłym ciosem z obydwu rąk. Obawy natomiast wzbudzają dziurawa garda i niepewna szczęka. Szpilka jest naturalnym swarmerem, który to styl jest jednak zmieniany przez trenera w kierunku boksera dystansowego.

Andy Ruiz Jr (Meksyk)
Ruiz Jr jest wielką nadzieją Meksykanów w wadze ciężkiej. Pomimo sporej nadwagi jest skuteczny i odnosi wiele zwycięstw przed czasem, z czego największą wagę miała wygrana nad Joe Hanksem. Ruiz ma 188 cm wzrostu i walczy na pograniczu stylów swarmera i ofensywnego sluggera. Jego szybkość jest dość dobra, czego nie można powiedzieć o technice.

Christian Hammer (Niemcy)
Hammer ma w dorobku parę porażek (w tym ciężki nokaut z rąk Mariusza Wacha), ale jest bokserem czyniącym stałe i duże postępy. W sierpniu 2013 efektownie znokautował bardzo silnego fizycznie Leifa Larsena. Hammer jest niezły technicznie i stylowo najbliżej mu do boxera. Nie widać u niego ewidentnie słabych stron.

Erkan Teper (Niemcy)
Teper przekroczył 30., ale boksuje dopiero od 3 lat i w związku z tym można go uznać za prospekta. Ten reprezentant Niemiec tureckiego pochodzenia jest wysoki (195 cm) i potężnie zbudowany, za czym idzie duża siła fizyczna. Szybkość i technikę można ocenić jako dość przeciętne, a styl jako styk boxera i sluggera. Teper jest niepokonany, a w sierpniu 2013 już w 1 rundzie pokonał Michaela Sprotta.

Alexander Flores (USA)
Ten młody bokser meksykańskiego pochodzenia jest niepokonany i zdecydowaną większość stoczonych walk wygrał przed czasem. Flores jest dość wysoki i walczy chętnie jako boxer, ale czasami niepotrzebnie daje się wciągnąć do półdystansowej wymiany, w której nie czuje się najlepiej.

Arnold Gjergjaj (Szwajcaria)
Pochodzący z Albanii Gjergjaj jest bokserem wysokim (197 cm), potężnie zbudowanym i obdarzonym dużą siłą ciosu. Jest niepokonany, aczkolwiek nie walczył z wymagającymi rywalami. Ostatnich 9 walk wygrał przed upływem 3 rund. Techniką i szybkością nie błyszczy, a pod względem stylu można uznać go za sluggera.

Achror Muralimow (Uzbekistan)
Niepokonany Muralimow ma tylko 182 cm wzrostu i wygląda jak nowe wcielenie Davida Tuy. Jest szybki, ruchliwy i przedostaje się do półdystansu, stosując bardzo niskie uniki. Dysponuje też silnym ciosem i często nokautuje rywali uderzeniami na korpus.

Oscar Rivas (Kolumbia)
Niewysoki (185 cm), ciemnoskóry Kolumbijczyk odnosił duże sukcesy jako amator, a na zawodowym ringu też jest dotąd niepokonany. Rivas boksuje w Kanadzie i chociaż jest nieźle wyszkolony technicznie, to w ringu z reguły poluje na jeden kończący cios.

Matteo Modugno (Włochy)
Modugno ma 2 metry wzrostu i jest nową nadzieją włoskiej wagi ciężkiej. Chyba na wyrost, bo stylem boksu przypomina w dużym stopniu Andrzeja Wawrzyka. Najchętniej boksuje na dystans przy użyciu ciosów prostych, ale jest mało dynamiczny i popełnia błędy w obronie. Jest niepokonany, ale z nikim wartościowym nie walczył.

Joseph Parker (Nowa Zelandia)
Zaledwie 21-letni Parker ma w bilansie 6 zwycięstw, z czego 5 przed czasem, w tym jedno nad cenionym niegdyś Fransem Bothą. Oprócz mocnego uderzenia Nowozelandczyk dysponuje dobrą szybkością.

Jordan Shimmell (USA)
Ten 24-letni osiłek jest niepokonany i ma na rozkładzie kilku znanych journeymanów. Duża siła ciosu Shimmella idzie w parze ze słabą techniką.

Hughie Fury (Wielka Brytania)
18-letni kuzyn Tysona Fury'ego zdradza duży talent do boksu poparty dobrymi warunkami fizycznymi (198 cm wzrostu). Boksuje najchętniej na dystans, do czego predestynuje go poprawna technika ( w tym bardzo dobry balans).

Nikita Majsak (Białoruś)
Majsak ma 23 lata, 210 cm wzrostu i 8 zwycięstw (7 przed czasem) oraz 1 remis w bilansie. Od ponad roku nieaktywny.

Bieżąca aktualizacja rankingów oraz terminarz przeszłych i przyszłych walk dostępne na http://www.bokserzy.cba.pl

[CHIRURG]

Wg mnie ciężka jest na tyle specyficzną kategorią, że nie istnieje w niej na dobrą sprawę pojęcie ścisłej czołówki, bo zaliczałby się do niej jedynie Witalij. Cała reszta to dużo lepsi i dużo gorsi przedstawiciele szerokiej czołówki.

[Hugo]

@Chirurg

Półtora roku temu zgodziłbym się z tobą w 100%. Mało tego, pewnie byłbym zdania, że waga ciężka ma 2 królów. Natomiast po gorszych występach Witalija z Chisorą i Charrem, a potem już ponad rocznej przerwie, to wcale w tej chwili nie jestem pewien, czy Witalij wygrałby dzisiaj np. ze Stiverne'em lub Haye'em. Stąd jego miejsce równorzędne z kilkoma innymi bokserami. Gdybym jednak musiał ułożyć ranking z kolejnością miejsc, to na pewno przyznałbym Witalijowi Nr 2 za bratem.

[pyra90]

Andy Ruiz Jr jest najbardziej perspektywicznym ciężkim ,w mojej opinii .
Szpilka ma szanse tylko na EBU
.

[BESTIA]

Hugo
Racja, dzisiejszy Vitalij nie musi wygrać z Haye, Chisorą czy Stiverne'em.Starszy Kliczko zanotował spadek formy, i z walki na walkę może stać się łatwiejszym rywalem.Nie zmienia to faktu że nadal byłby faworytem w starciach o których wspomniałem wcześniej.
Zupełnie odwrotna sytuacja jest z Władkiem, który przezywa teraz IMHO najlepszy okres kariery.

[kossmiczny]

David Haye z Nikołaju Wałujewiem nie wygrał- skakał i uciekał, a w pojedynku z Władimirem Kliczko nie podjął walki. On jest taki pajacyk dużo mówić i nic nie robić, żeby dostać kasę. Nie licząc tych dwuch z nikim znaczącym nie walczył.
Tomka Adamka też z pękał, a miał taką propozycje od Tomka ale nie przyjął zaproszenia do Tanga jak Tomek pokonał Arreole.
Daj Boże ,żeby doszło do tej walki.


Pulew ścisła czołówka? Też śmiechu wartę, Obejrzy sobie jego walkę z Pulewa z Walkerem i porównaj walkę Tomka Adamka z Walkerem to zmienisz zdanie ale istnieje możliwość nie masz w sobie obiektywizmu.

[Gogolius]

Szeroka czolowka naprawde szeroka ; )
ja tak szczerze za Wladimirem (biorac pod uwage ze Vit skonczy kariere)to widze tylko Bermane Stivierne'a.
Pulev, Povietkin czy Haye to mam wrazenie poziom nizej. Fury potrzebuje testu a Adamek, Arreola czy Thompson to przebrzmiale nuty. Chisora? Poprzegrywal z dobrymi zawodnikami wiec taka trzecia liga. Trzeba jednak przyznac ze mimo wszystko za Wladkiem to poziom jest w miare wyrownany, tak czy siak ja bym ustawil Bername kawalek nad innymi.

[RedHawk]

@Hugo
Adamek swarmerem w HW? nie pomyliło Ci się coś? swarmerem to on był w niższych wagach gdzie mógł sobie na to pozwolić. W wadze ciężkiej Adamek to bokser walczący z kontry, bazujący na szybkości i kombinacjach. Chociaż może sprawiał wrażenie swarmera w walkach z żywymi workami bokserskimi (Aguilera,Guinn,Walker).

[Adammobp]

(29-09-2013 10:58 PM)kossmiczny napisał(a):  David Haye z Nikołaju Wałujewiem nie wygrał

Czy ja wiem... W boksie wygrywa cię celnymi ciosami, a tych więcej w tamtej walce zadał niewątpliwie Haye.

A jeszcze jedna kwestia. Hugo, te wszystkie teksty na bokserzy.cba.pl są twojego autorstwa, ty to prowadzisz? Jak tak to gratuluję, większość tych artów zawsze czytam z ciekawością.

[Hugo]

RANKING 2013
1. Władimir Kliczko (Ukraina)
2. Kubrat Pulew (Bułgaria)
3. Bermane Stiverne (Kanada)
4. Tyson Fury (Wielka Brytania)
5. Dereck Chisora (Wielka Brytania)
6. Aleksander Powietkin (Rosja)
7. Tomasz Adamek (Polska)
8. Robert Helenius (Finlandia)
9. Chris Arreola (USA)
10. Mike Perez (Kuba)
11. Odlanier Solis (Kuba)
12. Tony Thompson (USA)
13. Bryant Jennings (USA)
14. Deontay Wilder (USA)
15. Lucas Browne (Australia)
16. Wiaczesław Głazkow (Ukraina)
17. Jonathon Banks (USA)
18. Steve Cunningham (USA)
19. Mariusz Wach (Polska)
20. Amir Mansour (USA)
Zakończenie kariery przez Witalija Kliczkę i Davida Haye'a spowodowało zawężenie się ścisłej czołówki do Władimir Kliczki i dwóch oficjalnych pretendentów federacyjnych Kubrata Pulewa i Bermane'a Stiverne'a (trzeciego Alexa Leapai trudno traktować poważnie). Na dalszych miejscach mieszanka prospektów z nieskazitelnymi bilansami, weteranów „po przejściach” i napompowanych cruiserów. Rok 2014 to jedna wielka niewiadoma zarówno ze względu na formę Władimira Kliczki, jak i niepewność, co do title shotów. Chyba trzeba się szykować na trzęsienie ziemi.
Informacje o poszczególnych pięściarzach i zestawienie najważniejszych walk 2 półrocza 2013 dostępne na stronie dotyczącej wagi ciężkiej na http://www.bokserzy.cba.pl