Estrada niespodziewanie zdetronizował w wieku 23 lat na tronie wagi muszej rutynowanego Briana Vilorię, o którym sądzono, że będzie nie do ruszenia przez długie lata. Tymczasem młody Meksykanin odebrał mu pasy WBA Super i WBO, będąc w ringu zdecydowanie lepszym. Wcześniej Estrada miał bardzo ładny bilans 25 walk, z których tylko 2 były przegrane na punkty, w 2011 z Juanem Carlosem Sanchezem Juniorem i w 2012 z Romanem Gonzalezem o pas WBA w junior muszej. Estrada nie jest mistrzem techniki, ale dobra szybkość, ruchliwość i przyzwoita siła ciosu czynią go wszechstronnym bokserem czującym się dobrze zarówno w dystansie, jak i w półdystansie. Ze strony rywali w wadze muszej chyba nie grozi mu niebezpieczeństwo detronizacji. Groźni pod tym względem mogą być natomiast najlepsi bokserzy sąsiednich kategorii, którzy już raz pokonali go w ringu.

ŚCISŁA CZOŁÓWKA

Moruti Mthalane (RPA)
Mthalane nie prezentuje się w ringu zbyt efektownie. Niezgrabnie porusza się na nogach, a bite co chwila zamachowe ciosy dalekie są od kanonów bokserskiej techniki. Robi wrażenie niezdary i słabeusza, ale jest w rzeczywistości bardzo silny fizycznie, co przekłada się na siłę ciosu i odporność. Po zdominowaniu krajowego ringu RPA Mthalane otrzymał w 2008 szansę zdobycia pasa IBF, jednak pojedynek z Nonito Donaire'em zakończył się przegraną przez tko w 6 rundzie. 2 lata później bokser RPA wywalczył ten tytuł, wygrywając z Julio Cesarem Mirandą. Później kilkakrotnie skutecznie bronił wywalczonego trofeum, pokonując m.in. takich bokserów, jak Zolani Tete, John Riel Casimero i Ricardo Nunez.

Brian Viloria (USA)
Amerykanin filipińskiego pochodzenia swój pierwszy tytuł mistrzowski (WBC w junior muszej) zdobył już w 2005 roku. Potem był jeszcze mistrzem IBF w junior muszej, mistrzem WBO w muszej, do którego to tytułu dołożył jeszcze WBA Super po zwycięstwie przez tko nad Hernanem Marquezem. Wydawało się wówczas, że przed Vilorią otwierają się świetne perspektywy, jednak w kolejnym pojedynku niespodziewanie przegrał z Juanem Francisco Estradą. 32-letni doświadczony swarmer na pewno nie powiedział jeszcze ostatniego słowa. Być może poszuka szczęścia w innej kategorii.

Akira Yaegashi (Japonia)
Yaegashi przez wiele lat boksował w wadze słomkowej, dochodząc w 2011 do tytułu WBC. Rok później stoczył pamiętną walkę o 2 pasy (WBC i WBA) ze swoim rodakiem Kazuto Ioką, przegrywając nieznacznie na punkty. Zrobił wówczas przeskok o 2 kategorie w górę i już w drugiej walce w wadze muszej zdobył pas WBC, zwyciężając wyraźnie Toshiyuki Igarashiego. Yaegashi słynie z ogromnej bojowości. Lubi boksować na dystans i wchodzić do półdystansu z szybkimi seriami uderzeń. W sierpniu 2013 obronił tytułu, wyraźnie pokonując Oscara Blanqueta.

SZEROKA CZOŁÓWKA

Edgar Sosa (Meksyk)
33-letni Sosa jest typowym przedstawicielem meksykańskiego stylu walki. Bojowo idzie do przodu, używając przede wszystkim mocnych ciosów sierpowych i prawie nigdy się nie cofa. Początki jego kariery były dość średnie, ale potem zdobył pas WBC w junior muszej, zwyciężając Briana Vilorię. Bronił go skutecznie 10 razy i dopiero w jedenastym pojedynku skapitulował przed Rodelem Mayolem. Po przejściu do wyższej kategorii Sosa również usiłował zdobyć w niej pas WBC, jednak przegrał z Pongsaklekiem Wonjongkamem. Z konieczności zadowolił się więc pasem WBC Silver, w pojedynkach o który pokonał tak solidnych przeciwników, jak Wilbert Uicab, Ulises Solis i Giovani Segura.

Juan Carlos Reveco (Argentyna)
Malutki (157 cm) Reveco jest bokserem walczącym bardzo efektownie. Świetnym balansem i zaskakującymi ciosami z różnych płaszczyzn przypomina trochę swego rodaka Sergio Gabriela Martineza. Reveco rozpoczynał karierę w junior muszej, gdzie doszedł do tytułu mistrza świata WBA, który stracił po jedynej na zawodowym ringu porażce z Brahimem Asloumem. Później udało mu się zdobyć pas WBA w wersji interim. Kategorię wyżej również zdobył ten sam pas, a w 2013 zamienił go na pełnoprawny WBA. Reveco odniósł wiele zwycięstw, ale rzadko kiedy boksował z wartościowymi rywalami.

Rocky Fuentes (Filipiny)
Fuentes długo nie osiągał formy gwarantującej sukcesy i w młodości miał na koncie sporo porażek. Od 2008 jest jednak niepokonany, a od 2010 posiada i skutecznie broni pasa OPBF. Nie ma na rozkładzie nikogo znaczącego, ale pokonał bardzo wielu solidnych średniaków, zwłaszcza z Japonii. Fuentes chętnie boksuje w dystansie, z którego umiejętnie przechodzi do szybkich ataków w półdystansie.

Hernan Marquez (Meksyk)
Marquez to bokser ofensywny, wywierający presję, lubiący półdystans, a przy tym obdarzony mocnym ciosem. Boksował w wadze super muszej i w 2010 przegrał przed czasem pojedynek o interim WBA z Nonito Donaire'em. Jeszcze w tym samym roku zmienił kategorię na niższą i zdobył w niej pas WBA, pokonując przez tko Luisa Concepciona. Tytuł stracił w listopadzie 2012 po klęsce z rąk Briana Vilorii (trzy liczenia i tko w 10 rundzie). W 2013 pokonał Carlosa Tamarę w eliminatorze WBO.

Toshiyuki Igarashi (Japonia)
Lubiący walkę na dystans Igarashi od początku boksował w wadze muszej i nigdy nie występował w ringu poza granicami swego kraju.W 2012 zdobył pas WBC, ale w drugiej obronie stracił go na rzecz Akiry Yaegashiego. Ma na rozkładzie m.in.takich rywali, jak Wilbert Uicab, Sonny Boy Jaro i Nestor Daniel Narvaes.

Ulises Solis (Meksyk)
Większość dotychczasowej kariery 31-letniego Solisa upłynęła w wadze junior muszej. Meksykanin przez 5 lat (z przerwą po porażce przed czasem z rąk Briana Vilorii) był mistrzem świata IBF. W kategorii muszej Solis na razie nie odniósł sukcesów. Już w 2 rundzie został znokautowany przez Edgara Sosę w pojedynku, którego stawką był pas WBC Silver. Podobnie, jak większość meksykańskich pięściarzy Solis jest swarmerem.

BOKSERZY PERSPEKTYWICZNI

Milan Melindo (Filipiny)
25-letni filipiński kurdupel (157 cm) był niepokonany w 29 walkach, ale walkę w Macao z królem wagi muszej Juanem Francisco Estradą o pasy WBO i WBA Super przegrał zdecydowanie. Melindo zaczynał w słomkowej, a potem przeskoczył od razu o 2 kategorie do muszej. Ma na rozkładzie znanych rywali: Muhammada Rachmana, Carlosa Tamarę i Francisco Rosasa, Jego styl to pogranicze boxera i swarmera.

Froilan Saludar (Filipiny)
Saludar zwraca na siebie uwagę eleganckim, defensywnym stylem boksu będącym rzadkością w najniższych kategoriach. Ma przy tym bardzo mocne uderzenie i jego celne kontry często kończą walkę. Saludar ma 24 lata i 16 zwycięstw bez porażki przy 1 remisie. Na razie nie boksował poza Filipinami.

Kevin Satchell (Wielka Brytania)
Po latach posuchy w Europie pojawił się bokser, który ma szansę odniesienia sukcesów w tak niskiej kategorii. Szczuplutki Brytyjczyk imponuje techniką i szybkością, natomiast ewidentnie brakuje mu siły ciosu. Satchell ma 24 lata i na razie zapewnił sobie dominację na brytyjskich ringach.

Nawaphon Por Chokchai (Tajlandia)
21-letni Nawaphon najlepiej czuje się w ringu, boksując na dystans. Uważany jest za nadzieję tajlandzkiego boksu. Jest niepokonany, odniósł 16 zwycięstw, z których największą rangę miało pokonanie Reya Megrino.

Jonathan Gonzalez (Puerto Rico)