Ostatnio stałem się prawdziwym kinomanem. Nie mam pojęcia co się stało, ale nagle z gościa zupełnie niezainteresowanego tymi sprawami, stałem się osobą, która nader często odwiedza sale kinowe, a wieczorami musi włączyć film, bo dostaje drgawek, jest markotny, chodzi po ścianach i nie wie co ze sobą zrobić.
W tym roku w kinie byłem już na trzech tytułach: Nienawistna Ósemka, Creed i Zjawa. Grają jeszcze kilka filmów na które chciałbym się przejść (Syn Szawła, Pitbull czy Big Shore), ale nie na wszystko jest czas i pieniądze.
Nienawistna ósemka - pierwsze 1.5 godziny zwyczajnie urywa jaja, przez co siedziałem w kinie wręcz przykuty do fotela. Rozmowy bohaterów przypominają najlepsze sceny Tarantino znane choćby z Pulp Fiction czy Wściekłych psów. Problem zaczyna się w momencie, kiedy następuje właściwa akcja filmu. Kiedy panowie spotykają się już w karczmie, cała magia i napięcia nagle opada. Oczywiście, wciąż jest to kino na wysokim poziomie, ale zjazd poziomu jest odczuwalny. Kilka scen mogłoby też zostać wyciętych i nikt by tego nie odczuł. Film trzyma ewidentnie Samuel L. Jackson, który kradnie cały film. Gość jest fenomenalny, choć czepialscy powiedzą, że jest to ten typowy L. Jackson stworzony przez Tarantino. Być może, ale w żadnym stopniu mi to nie przeszkadza. Podsumowując, pewnie gdyby nie był to film Quentina oceniłbym go minimum na 9/10, tak daję "marne" 8/10 - pierwsza 1.5h filmu 11/10, drugie tylko 6/10. W międzyczasie zapoznałem się też z 90% filmów Quentino (nie widziałem Jackie Browna, ale nabyłem już DVD) i jeśli miałbym gdzieś uplasować "Ósemeczkę" to na pewno za Pulp Fiction i Django, na równi z Bękartami wojny, a przed Wściekłymi psami.
Creed: Narodziny legendy - jak dla mnie największe zaskoczenie tego roku, choć dopiero co on się zaczął. Film mnie po prostu zmiażdżył. Od początku czuć specyficzny klimat serii, a kiedy pojawia się na ekranie Sylvester Stallone, serca pęka na trzy części. Nie będę zwracał uwagi na nowy, odświeżony soundtrack (stary mnie bardziej wkręcił), czy historię nowego bohatera (identyczna kreacja Creeda co w pierwszym Rockym samego Balboy), bo to jak dla mnie w tym filmie nie było najważniejsze. Najbardziej do fotela przykuwa rola Stallone'a, który przeszedł tutaj sam siebie. Zagranie z dystansem własnej postaci, naprawdę kilka udanych gagów sprawia, że Rocky'ego nigdy nie jest za dużo na ekranie. Zupełnie w fotel wbija natomiast końcówka. Pojawia się mój ulubiony motyw z poprzednich części, czyli "Going the distance" Billa Contiego, co już wywołuje ciarki na całym ciele. Zabija natomiast ostatnia scena, tradycyjne wbieganie na schodach. Nie chcę tutaj zdradzać szczegółów, ale mnie to zwyczajnie złapało za jaja, ścisnęło za serce i zacisnęło gardło, wydobywając z moich oczu dwie maleńkie łezki. Coś wspaniałego! Po seansie chyba ze trzy minuty patrzyłem się w ekran jak debil, próbując dojść do siebie na tyle, aby móc opuścić salę. Film oceniam na mocne 9/10.
Zjawa - delikatne rozczarowanie. Być może spotkał mnie syndrom kosmicznych oczekiwań, ale po niewiarygodnym trailerze, niesamowitej obsadzie, Inarritu na reżyserce oraz 12 nominacji do Oscara, trudno było nie spodziewać się arcydzieła. Co na plus: PRAWIE wszystko. Montaż, muzyka, di Caprio, Hardy, Hawk, Lubetzky (co za zdjęcia!!! Trzeci oscar z rzędu po prostu murowany!!), reżyseria, dynamiczne przedstawienie obrazu, klimat itd itp. Czego więc zabrakło? Ano historii i scenariusza. Jest on jest tak prosty i nieskomplikowany, że przypomina mi bardziej fabułę Transformersów niż film Inarritu. Strasznie cenię Meksykanina, dlatego też znając jego poprzednie filmy byłem zażenowany prostotą tej historii. Alejando zawsze tkał z każdą minutą kolejny element dzieła, robił to dokładnie, przemyślanie i z niezwykłą intuicją. Tutaj wszystko się posypało. Szkoda, ale mimo wszystko doceniając wszystkie walory filmy (a było ich bardzo dużo) nie jestem w stanie ocenić na mniej niż 8/10.
Gdzie umieściłbym Zjawę w dotychczasowym dokonaniach Inarritu? Niestety na samym końcu. 1. Biutiful (genialna rola Bardema. Jest to bardziej film do zmierzenia się z nim niż do jakiejkolwiek rozrywki. Oglądanie tego przez 2.5h po prostu boli), 2. Amores Perros (kolejne niesamowite dzieło, gdzie przypadkowe historie ludzi są tak świetnie powiązane przez reżysera, że wydaje się to wręcz niewiarygodne. Najlepsza część trylogii, widać w niej mniejszy budżet, a co za tym idzie to więcej klimatu i historii samej w sobie) 3. Babel 4. 21 Gramów 5. Birdman 6. Zjawa. Przy czym warto zauważyć, że taka Zjawa byłaby dokonaniem szczytowym w karierze niejednego reżysera.
Obok tego, jak wspomniałem, oglądam całą masę różnych filmów. Ostatnio strasznie doceniłem di Caprio, który zawsze kojarzył mi się z delikatnymi chłopcami (Titanic, Niebiańska plaża). Ponadrabiałem jednak zaległości i jestem zachwycony tym, co on wyprawia na ekranie. On potrafi zagrać każdą postać, od milionera i dzika biznesu do gościa chorego psychicznie, zupełnie potarganego przez los.
Na koniec chciałbym polecić jeden z filmów, który wyhaczyłem właśnie zapoznając się z filmami w których występuje diCaprio, a który jest bardzo mało znany, a mianowicie Pokój Marvina. Może to dziwić, bo obsada powala na kolana (Leo, Meryl Streep, Diane Keaton, Robert de Niro). Sama historia jest opowiedziana w sposób genialny, a kto przepada za całkiem sympatycznymi filmami, które mocno wbijają w fotel i nastrajają do przemyśleń, musi to odpalić.
Ode mnie tyle, rozpisałem się, nie ma co!
